با بیشتر دانش آموزان که صحبت می کنیم، اکثر مواقع چنین نظری را عنوان می کنند: من نمی خواهم یک معمار باشم. علیرغم تمرین های متعدد و مشارکت در ساعات طولانی آموزش طی 5 سال، کمتر افرادی هستند که بخواهند به آن مدل معماری تبدیل شوند که ساختمان می سازد. گذشته از قراردادهای معمولی طراحان داخلی یا گرافیست، یک نوع جنبش از طرف شرکت های معماری را مشاهده می کنیم که بیشتر گرایش به شیوه ای دارند که برای افراد ثروتمند آپارتمان های لوکس گرانقیمت طراحی می کنند. در ادامه معماران آینده نگر (و فعلی) شرکت های معماری و طراحی را مشاهده می کنند که ممکن است در ابتدا نخواهند از امتیازات و کیفیت خودشان تصوری نداشته باشند، اما طعمی از پتانسیل بالقوه چیزی که می خواهند به آن تبدیل شوند را نشان داده اند.
با آرل در ادامه همراه باشید...

تحریریه معماری آرل

از معماری خاک شروع کنیم. اینجور که می‌دانیم دو دسته هستند که روی معماری خاک کار کرده‌اند، یک دسته مانند نادر خلیلی که خشت را متریال ضعیف می‌دانند و در پی تقویت آن با روش‌هایی مانند گداخته‌کردن هستند و دستۀ دیگر مثل شما و آقای پارسی که از جهات دیگر در جهت تقویت آن هستند. شما این دو دستگی را قبول دارید و اگر قبول دارید کمی راجع به این دو دسته توضیح می‌دهید.

شنیدن این جملات طراوت بخش است: "ما  همه چیز را متفاوت انجام می دهیم". "تفکر ما متفاوت است". "ما هنوز به بخشی از یک سیستم یا گروه نیستیم".
این جملات خلاصه ای از خصوصیات مصاحبه با لیز دیلر و ریک اسکوفیدو در استودیو طراحی آنها می باشد. گفتگوهایی که بین ولادیمیر بلگولوفسکی و این دو شخص صورت گرفت در مورد کنوانسیون هایی است که معمارن آنها را با روی باز پذیرفته، و از هم پاشانده و دوباره ابداع کرده اند. در نیویورک موسسان شرکت معماری Diller, Scofidio + Renfro پروژه های شاخصی اعم از پارک عمومی High Line، بازسازی اصلی مرکز لینکولن، شکل گیری ساختمان مرکز پزشکی کلمبیا در واشنگتن، سایبان های متحرک لاکپشتی در رودخانه هادسون را طراحی کرده اند. مصاحبه با این دو نفر پاسخی به نیازهای در حال رشد معمارن می باشد و اصل صحبت های آنها در این جمله نهفته است: هنر در آینده به مانند یک سوال باز می ماند.
برای مشاهده این مصاحبه جذاب، با آرل در ادامه همراه باشید...

برای اینکه جزئیات این مقاله برای شما قابل درک باشد، توضیحات مختصری در مورد سیستم مدل سازی ساختمان (ملقب به (BIM) داده ایم.
سال 2018 است و باید برای همه در سازمان AEC شفاف شود که سازمان اطلاعات مدل سازی ساختمان (ملقب به BIM)، آینده ساختمان سازی، زیرساخت طراحی، و تعمیر نگهداری است. تا کنون هر ساله بیش از میلیون ها دلار صرف بازاریابی شرکت های نرم افزاری IBM شده تا شما را متقاعد کنند که کسب اطلاعات پایه ساختمان و مدل سازی بدون محصولات آنها غیرممکن است. این شرکت های نرم افزاری سعی می کنند تا شما را متقاعد کنند که محصولات آنها "BIM واقعی" است. البته که ما در یک جامعه سرمایه داری آزاد زندگی می کنیم و این گونه رفتار مورد انتظار می باشد. با این حال اگر شرکت یا تیم شما در حال حرکت به سمت استفاده از IBM هستند، این پس زمینه پر سر و صدا ممکن است نگران کننده باشد... و اگر نیست باید نگران کننده شود.
با آرل در ادامه همراه باشید...

تادائو آندو در سال 1992 اولین جایزه کالزبرگ را دریافت کرد و کل مبلغ جایزه را که معادل 30 میلیون ین ژاپن بود، به دولت محلی اوزاکا اهدا نمود با این ایده که این اقدام باعث تقویت تبادلات فرهنگی بین اوزاکا و سایر کشورها گردد و البته گامی موثر در جهت بین المللی کردن اوزاکا نیز برداشته شود.
موسسه آفیکس (موسسه تبادلات بین المللی اوزاکا) این بودجه را از دولت محلی دریافت کرد و با حمایت و همکاری تادائو آندو برنامه " فراخوان دوره کوتاه مدت کارآموزان خارجی  هنر و معماری" معروف به "آندو پروگرم" را بنیان گذاری کرد. بعدتر، در سال 2002 تادائو آندو"جایزه کیوتو" را دریافت کرد و مجددا مبلغ 10 میلیون ین این جایزه را نیز به آفیکس اهدا کرد. آفیکس هر ساله از معماران جوان آسیایی دعوت می کند تا به منظور تقویت درک متقابل فرهنگی و همچنین اشاعه و توسعه هنر و معماری در کشورهای خودشان، در این برنامه شرکت کنند.

مفهوم اتمسفر فضا در معماری و سینما به روح مشترکی اشاره دارد که از آغاز تاریخ سینما بین فیلم ها و هنر کهن معماری وجود داشته و در گذر سال ها به تکاملی خیره کننده رسیده است. امروز معماری سینمایی به چنان نفوذ و تاثیری دست پیدا کرده است که حتی خود معماری حقیقی را وادار به تجدید نظر در اصول زیبایی شناسی و نحوه ارتباط با مخاطبانش کرده است. تردیدی وجود ندارد که معماران زیادی از تاثیر سینما بی خبراند و یا به گفته ی خود فرصتی برای دنبال کردن آن ندارند (این موضوع بسیار سوال بر انگیز است، چگونه کسی می تواند با یکی از مهم ترین پدیده هایی که دهه هاست معماری را تحت تاثیر قرار داده بیگانه باشد).

از آن حیث که سکنی‌گزیدن انسان بر زمین، مهم‌ترین وجه ذاتی وجود اوjست، نحوه سکنی‌گزیدن او ارتباط مستقیمی با مسأله "سعادت" وی پیدا می‌کند و از این منظر، با مفهوم "خیر و شر" گره می‌خورد. فضاهای ساخته‌شده به دست آدمی از ازل تا امروز، و نیز فضای مابین آن‌ها، ماهیتاً تجسد جهان‌بینی، ایدئولوژی و ساحات اندیشه وی و مبتنی بر تفسیر او از عالم و ارکانی چون زمان، مکان، ازلیت، ابدیت و اسطوره‌هایش اند.

برای خیلی از دوستان ما هنوز سوال هست که فب‌لب معنی و مفهوم دقیق فب لب چیست؟ ما در فب‌لب چه می‌کنیم و اساسا فب‌لب‌ها در جهان چه می‌کنند؟ تصمیم گرفتیم یک یادداشت کوتاه در همین باره بنویسیم تا بیش‌تر فب‌لب و فعالیت‌ها و گرایش‌های آن را برای دوستان خود شرح داده باشیم.
با آرل در ادامه همراه باشید...

اگر در آن امید نباشد، معماری نیست. اگر در آن خیر عمومی نباشد معماری نیست. آنچه برای الیت و سرمایه دار طراحی می شود تا در شبکه اقتصاد سرمایه داری ، به مدد معماری سرمایه بیشتری برای وی فراهم ببیند و "در و دیوار" را به رخ بکشد، معماری نیست. آنچه ساخته می شود تا به آنجا برویم، مسخ شویم و بیشتر خرج کنیم، معماری نیست. آنچه مشکلی را حل نکرده، معماری نیست. آنچه در آن گم می شویم، هم جسم مان، هم روح مان، معماری نیست. آنچه باعث می شود کسی "خود را گم کند" معماری نیست.

زمانی که الزامات طراحی را بررسی می کنیم، نقش کابینت های آشپزخانه ممکن است کاملا از نظر ما پنهان شود. با این حال می توان کاملا کابینت ها را مخفی کرد یا اینکه خیلی ساده در یک آپارتمان مدرن  آنها را با المان های معماری اطراف شان، تلفیق کرد. با این وجود جزئیاتی که برای این کار لازم است خیلی ساده نخواهد بود: چالش های طراحی وابسته به سیستم های قفسه بندی آشپزخانه های مینمال، به صورت اجتناب ناپذیری ماحصل کشمکش میان کیفیت زیبایی و الزامات عملکردی است. این آشپزخانه ها می بایست ظاهری یکدست داشته و در عین حال فضای کافی برای انبار کردن وسایل و تجهیزاتی که هر روزه در آشپزخانه استفاده می شوند را در اختیار بگذارند.
با آرل در ادامه همراه باشید...

جان کری در سخنرانی خود در تد، با مثال های به ما نشان می دهد چگونه طراحی و معماری فضا می تواند به آدما ارزش بیشتری بدهد، و حضور اکثریت مردان در جامعه معماری و اشتباهات آنها در طراحی فضاهای که مرتبط با زنان است، می پردازد.
جان کری در بخشی سخنان خود می گوید : 
به عنوان یک معمار تجربی، من همیشه مجذوب تماشای مردمی بوده‌ام که طراحی را در جهان اطرافشان تجربه می‌کنند. من معتقدم عمل‌کرد طراحی همانند قطعه موسیقی‌ست که ما حتی از نواختنش به طور کامل آگاه نیستیم. موسیقی پیام‌هایی درباره این‌که چگونه احساس کنیم و انتظار چه را بکشیم به ضمیر ناخودآگاه ما می‌فرستد. اتاقی که درآن بودیم، با لحظه‌ای که تجربه می‌کردیم کاملاً ناهماهنگ به نظر می‌رسید، لحظه‌ای که آمدن یک انسان، دخترمان را به این دنیا خوشامد می‌گفتیم.