وقتی تهران در سال ۱۱۶۵ خورشیدی پایتخت ایران شد، حدود ۱۰هزار نفر جمعیت داشت و کمابیش دو سوم از زمین‌های درون حصار شهر یا خالی بود یا جایگاه باغ‌ها و کشتزارها. طی ۳۸ سال سلطنت فتحعلیشاه، تهران از حالت نیمه روستایی درآمد و در هیبت شهری نه چندان بزرگ نمودار شد؛ شهری که از قدیم به وجود انارستان‌ها و چنارستان‌های انبوه شهره بود و حالا با داشتن چندین باغ سلطنتی و تعداد زیادی خانه-باغ‌اشرافی، صفت "باغ-شهر" را برازنده خود می‌یافت.

خانه ناصرالدین میرزا را نمی توان توصیف کرد یکی از نادرترین اشکال معماری مسکونی قاجار با سبک و سیاق متفاوت است و به جرات می توان گفت چنین سقف و زیر گنبدی در تمام شهر تهران وجود ندارد، چنانچه اگر تنها عکس­های گنبدخانه بنا را ببینیم، تصور می­نماییم بنا مربوط به شهرهایی همچون کاشان، اصفهان و یزد می­باشد.