آشنایی با معماری خانه های کوچک + 5 نمونه

شرکت جیرائو، فعالیت خود را از سال 2010 در شهر کوچک کارارو، کشور برزیل آغاز کرد. این شرکت، به‌طور خاص به ارائه طرح های معماری برای منابع و مقیاس‌های محدود می‌پردازد. اندیشه آن‌ها در زمینه طراحی، با آنچه در حوزه معماری رایج است، تضاد آشکاری دارد. 

البته پروژه‌های وسیعی به جیرائو سپرده می‌شوند. معماران این شرکت، می‌خواهند با ایده‌های خلاقانه و ناب خود، مساحت کل واحدهای مسکونی را بدون کاهش چشمگیر فضای کاربردی، پایین بیاورند. این شرکت، رویکرد معماری خانه های کوچک را به‌ویژه برای مسکن سازی اجتماعی، چه به‌صورت ساختمان‌های مرتفع عمودی و چه خانه‌سازی‌های یک طبقه‌ای افقی، به کار می‌گیرد. 

موقعیت جغرافیایی که جیرائو در آن فعالیت می‌کند، محدودیت‌های خاص خود را دارد. در شهر کارارو کشور برزیل، فضای اجتماعی غالبا غیررسمی است و منابع تکنولوژی نیز محدود هستند. در برخی از سبک های معماری رایج است که می‌گویند: «هرچه کمتر، بهتر». اما معماران جیرائو باور دارند که می‌بایست «از کمترین منابع، بیشترین استفاده را برد». 

رویکرد شرکت جیرائو، تاثیر چشمگیری بر معماری معاصر خواهد داشت. هرچند این شرکت در یک شهر کوچک برزیلی فعالیت می‌کند، اما تنوع و دامنه فعالیت آن‌ها وسیع است. با بررسی پروژه‌های شرکت جیرائو، می‌توانیم به‌خوبی به اندیشه آن‌ها پی ببریم. 

برخی از بزرگ ترین پروژه های معماری در بزریل را شرکت‌های مشهوری چون جیرائو بر عهده گرفته‌اند. این شرکت، پروژه‌های دولتی و خصوصی فراوانی را به انجام رسانده است. آنها رویکرد بهینه‌ای را برای طراحی کوچک مقیاس به کار می گیرند که در آن، نکات قابل‌توجه فراوانی برای همه معماران دنیا نهفته‌اند. 

این پروژه شامل 1300 واحد مسکونی می‌شود و تحت برنامه شهری «خانه من، زندگی من» قرار دارد. طرح آن به‌صورت سازگار با شرایط محیط طبیعی پیرامون، شامل برآمدگی‌های سنگی و خط القعرها، انتخاب شده است. یکی از اهداف پروژه این بود که خیابان‌های داخل پروژه مسکونی، اتصال کاملی به جاده‌های اصلی شهر داشته باشند. پارک‌ها و امکان گردهمایی اجتماعی مطابق با مقررات شهری درون این پروژه مسکونی در نظر گرفته شده‌اند. 

معماران جیرائو در این پروژه معماری خانه های کوچک بام‌های شیروانی را حذف کرده‌اند. بام‌های صاف، مدرن‌تر هستند و در زمین‌های شیب‌دار پروژه، هماهنگی بیشتری ازنظر ظاهری ایجاد می‌کنند. مواد پلاستیکی به‌طور گسترده در پروژه ویرتون لیرا به کار رفته‌اند. پنجره‌ها و ورودی‌ها با اندازه مناسب و نسبتا بزرگ طراحی شده‌اند تا نور طبیعی بیشتری وارد فضای خانه شود و تهویه به‌طور مناسب انجام گیرد. درنتیجه، میزان مصرف برق نیز کاهش می‌یابد. 

واحدها سه نوع کلی دارند: دو خوابه 58 متری، دوخوابه 61 متری و سه‌خوابه 73 متری. ساکنان با یک نگاه متوجه خواهند شد که در این متراژهای پایین، بیشترین فضای ممکن برای خانه آن‌ها ایجاد شده است. 

خانه معمار، مسکنی است که معماران جیرائو در آن زندگی می‌کنند و خودشان نیز طراحی‌اش کرده‌اند. مسئول اصلی این پروژه می‌گوید که خودش را موش آزمایشگاهی کرده است تا بتواند ایده‌هایش را امتحان کند. 

اتاق‌های پذیرایی، آشپزخانه، سرویس بهداشتی و اتاق لباس‌شویی، تنها 75 مترمربع از کل زمین بنا به مساحت 375 مترمربع را اشغال می‌کنند. بخش‌های دیگر خانه شامل فضاهای بیرونی مانند باغچه، تراس و غیره می‌شوند. به همین دلیل، معماری خانه های کوچک به‌وضوح در این خانه مشهود است. 

تمرکز اصلی معماران برای طراحی این خانه، حیاط آن بود. درواقع، معماران اولویت اصلی را به‌جای فضاهای داخلی، روی فضاهایی که قرار نبود ساخته شوند، گذاشتند. همچنین مسئله حریم خصوصی برایشان اهمیت بالایی داشت. درنتیجه، اتاق‌ها را رو به حیاط داخلی طراحی کردند، نه رو به فضای عمومی بیرون. در این پروژه، فضاهای روباز بسیاری برای دورهمی، بازی کودکان، گیاه کاری و ارتباطات اجتماعی به چشم می‌خورد. این نمونه، به‌خوبی نشان می‌دهد که همیشه افزایش مساحت داخلی خانه در اولویت نیست و گاه، تمرکز بر فضای بیرونی می‌تواند مزایای بیشتری به همراه داشته باشد. 

 

خانه‌های این پروژه، از ویژگی‌های مشابه و مشخصی برخوردار هستند. همه آن‌ها یک طبقه و 2 خوابه هستند. همچنین هرکدام یک سرویس بهداشتی، یک آشپزخانه کوچک و یک یا چند اتاق پذیرایی دارند. واحدهای مسکونی به‌طور کاملا به هم چسبیده در زمین‌های مشترکی بنا شده‌اند. بدین ترتیب، حداکثر استفاده ممکن از مساحت موجود به عمل می‌آید. برای هر واحد مسکونی، یک حیاط روبه‌رویی مربعی شکل با دیوارهای کوتاه طراحی شده است. این حیاط، فضایی را برای تفریح و استراحت ساکنان، ارتباط نزدیک با همسایگان و ارتباط با محیط بیرون فراهم می‌آورد. 

هدف ابتدایی طراحان این بود که حیاط‌ها را با یکدیگر ترکیب کنند و یک فضای تماما مشترک بسازند که با یک حفاظ نرده‌ای، از فضای بیرون جدا می‌شود. معماران برای معماری خانه های کوچک در این پروژه فلسفه خاصی داشتند. به باور آن‌ها، هرچه ارتباط نزدیک‌تری بین محیط زندگی داخلی و محیط اجتماعی بیرونی پدید می‌آمد، سطح ایمنی منطقه بالاتر می‌رفت. بااین‌حال، یکی از مدیران شهری منطقه Jardim Boa Vista در سائو پائولو برزیل، با توجه به شرایط اجتماعی، مجوز این کار را نداد. 

حائل‌های تماما شیشه‌ای برای فضای پذیرایی و غذاخوری در فضای طبقه اول، حریم خصوصی خانه را به‌طور مثبتی در هم می‌شکنند. البته برای استراحت در یک فضای خصوصی دیواردار، ساکنان می‌توانند به اتاق طبقه دوم مراجعه کنند که سرویس بهداشتی نیز آنجا قرار می‌گیرد. برای گردش بهتر هوا، سازه‌های استوانه‌ای شکل سنتی مخصوصی به نام کوبوگو در طبقه دوم نصب شده‌اند. این سازه‌ها روی نورپردازی طبیعی محیط نیز تاثیر زیبایی می‌گذارند. رنگ‌های بسیار متفاوت برای نمای واحدهایی که ساختار مشابهی دارند، تمایز بصری آشکاری ایجاد کرده‌اند. 

خانه نبلینا در ارتفاع 950 متری مناطق کوهستانی ایالت پرنامبوکو کشور برزیل قرار دارد. به دلیل ناهمواری زمین، ساختمان را روی یک تخته بتنی مسطح و وسیع بنا کرده‌اند. این خانه، ویوی عالی به‌سوی روستای سرا نگرا برزیل دارد. نام مه خانه را به دلیل مهی که بیشتر اوقات پیرامون آن را در بر می‌گیرد، این‌گونه انتخاب کرده‌اند. هدف اصلی از طراحی خانه نبلینا، ایجاد یک محیط آرام برای گذراندن اوقات فراغت یا زندگی و گپ زدن در کنار خانواده و دوستان بوده است. 

معماران برای طراحی این خانه، بر ارتباط با محیط طبیعی پیرامون به‌طور ویژه تاکید داشته‌اند. به همین دلیل، در طراحی آن، غالبا از موادی چون سنگ طبیعی، گچ رنگ‌شده و چوب، استفاده شده است. همسو با معماری خانه های کوچک، فضاهای داخلی که حریم خصوصی در آن‌ها کاملا رعایت شده باشد، در این خانه بسیار کم هستند. در عوض، فضاهای بیرونی و باز، مساحت بیشتری را به خود اختصاص می‌دهند. پذیرایی، آشپزخانه و غذاخوری، به‌طور اشتراکی در یک فضا قرار دارند؛ البته با استفاده از حائل‌های تماما شیشه‌ای، ارتباط بصری خود را با بیرون حفظ می‌کنند. 

تراس‌های بزرگ، از برجسته‌ترین ویژگی‌های طراحی کوچک مقیاس به شمار می‌روند. در خانه نبلینا، می‌بینیم که در قسمت شیب‌دارتر زمین، یک تراس وسیع را به‌صورت هوشمندانه‌ای طراحی کرده‌اند. زیر این تراس و در طبقه پایینی فضای پذیرایی، اتاق‌هایی چون سرویس بهداشتی، انبار و رختشوی‌خانه، به همراه یک اتاق مهمان قرار دارند. همچنین یک اتاق‌خواب بزرگ دیگر به‌صورت دو طبقه با سرویش بهداشتی اختصاصی خودش، طراحی شده است. 

مساکن کلرادو سامپایو، 38 واحد مسکونی دوبلکس به‌صورت یکپارچه و به هم چسبیده در محله بوآ ویستا شهر کارارو برزیل هستند. همه این واحدها، یک حیاط مشترک با مساحت 1500 مترمربع دارند. در این حیاط، امکانات فراوانی تعبیه شده‌اند که شامل پارک بازی کودکان، اتاق رقص، اتاق بازی، مسیر دوندگی 130 متری و میدان اصلی می‌شود. حیاط اشتراکی، رویکرد اصلی گروه معماری جیرائو برای تقویت ارتباطات اجتماعی به شمار می‌رود. همچنین آن‌ها جهت افزایش ایمنی مجتمع، درب اصلی هر واحد را با قابلیت مشاهده دوطرفه طراحی کرده‌اند.

 

در طراحی هر واحد مسکونی با مساحت 106 مترمربع، فضاهای روبرو در نظر گرفته شده‌اند: اتاق مشترک پذیرایی و غذاخوری، آشپزخانه، اتاق خدمات، سرویس بهداشتی، 2 تراس، 2 اتاق گفتگو، حمام، سوئیت بالکن‌دار و پارکینگ برای 2 خودرو. زمین بنا در مقایسه با مساحت هر واحد، مساحت بالایی دارد. همچنین تعداد زیادی فضا در هر واحد به کار رفته است. درنتیجه، طراحی این مسکن تنها با رعایت دقیق اصول معماری خانه های کوچک ممکن بود که معماران به‌خوبی از عهده آن برآمده‌اند. 

برای واحدهای مسکونی مانند مسکن‌های اجتماعی، ازنظر مساحت، محدودیت‌هایی وجود دارد. شرکت‌هایی مانند جیرائو، با بهره‌گیری از اصول معماری خانه های کوچک می‌توانند به‌خوبی این محدودیت‌ها را برطرف کنند. البته، مسئله همیشه محدودیت مساحت زمین نیست؛ بلکه با کاهش مساحت فضای داخلی منزل خود، می‌توانیم بیشتر بر طراحی محوطه ساختمان و ارتباط با محیط بیرون تمرکز کنیم. درهرحال، ادغام فضاهایی چون پذیرایی، غذاخوری و آشپزخانه، و ایجاد ارتباط قوی بین فضاهای داخلی و بیرونی، در این سبک ضروری به نظر می‌رسد. 

https://www.archdaily.com/1003715/little-big-architecture-getting-to-know-jiraus-work