چهارشنبه های گالری گردی: معرفی و بررسی برنامه های گالری های تهران

1- نمایشگاه عصب کُشی

07 خرداد 1395 لغایت 12 خرداد 1395
گالري شماره شش
میگن بعضی دندونا رو باید از ریشه کند و رفت.
دردشون، خرابیشون اصلا ارزش این صحبتا رو نداره. قبلا ها همه چیز سخت تر بود. ما آدم های خوشبخت تری هستیم. در حالیکه اصلا حواسمون نیست و فکر می کنیم آدمای بدبخت تری هستیم.
بعضی وقتا خوشی زیاد می زنه زیر دلمون. زیادی سبکیم، زیادی رها هستیم و همین حالمونو بد می کنه.
بعضی وقتا فکر می کنم اگه صد سال پیش تو یه روستای کوچیک به دنیا اومده بودم چی می شد. شاید دیوونه می شدم، ولی شایدم عادت می کردم. که خیلی بعیده، ولی شایدم بعید نیست. شایدم خیلی زود می مردم. ولی شاید خیلی زیاد عمر می کردم.
نمی دونم چی می شد. اصلا نمیشه فهمید.
ولی می دونم که ما آدمهای رهاتری هستیم. آدمای سبک تری هستیم و بعضی وقتا همین آزار دهنده میشه. یه وزنه می خوای سنگینت کنه. محکم بچسبونتت کف زمین. تکون نتونی بخوری... ولی کمی بعد می خوای مثل یه بادکنک آزاد و رها باشی.
ما آدم ها موجودات بلاتکلیف غریبی هستیم. بلاتکلیف و قدر نشناس شاید.
همیشه چیزایی رو می خوایم که نداریم. به محض بدست آوردن چیزایی که می خوایم، می چرخیم به سمت دیگه ماجرا.
به خصوص وقتی که امنیت برامون اونقدرها مهم نیست.
به خصوص وقتی که نا امنی و حرکت رو به ایستایی و امنیت ترجیح میدیم.
این روزا دیگه لازم نیست دندون رو از ریشه کند و رفت.
میشه عصب کشی کرد. دندون رو نگه داشت. دندون نیمه جون رو... و با دهانی پر از دندونای به ظاهر سالم و سفید لبخند زد.
من خودم سه تا از دندونامو عصب کشی کرده ام. اولیش وقتی هجده سالم بود.
این روزا میشه با دهانی پر از دندونای نیمه جون لبخند زد، ادامه داد و درد نکشید.
فکر کنم ما موجودات بلاتکلیف غریبی هستیم.
فکر کنم ما به طرز دلپذیری فرصت بیشتری برای اشتباه کردن داریم.
فکر کنم ما آدمای خوشبخت تری هستیم... حتی اگه اینطور به نظر نیاد. 

2- نمایشگاه نی من کو؟

07 خرداد 1395 لغایت 18 خرداد 1395
گالري اعتماد یک
هما ارکانی: زندگي قالي بزرگي ست كه تكرار منظم نقوش آن، تداعي گر تولد ، مرگ و دوباره تولد است.
شعري كه با وجود ريتم زيبايش،همچنان بشريت را حيران بي قاعدگي اش كرده است.
گره اي كه هر كدام از ما بر اين قالي مي زنيم و هزاران سال بعد، آدميان بر فرشي خواهند زيست كه گوشه اي از آن را ما بافته ايم. پژواك هر چند كوتاه اما مانا بر فرش هستي.
در اين دوران شكاكيت اخلاقي و نا بساماني ها و با وجود گرم بودن بازار دروغ و تزوير و تعصب و تحجر و فريب خوردگي، كه سلامت جامعه را به خطر انداخته و بشريت حيران نمي داند كه به كدام سو برود، بر آن شدم كه در اين مجموعه با الهام از اشعار مولانا به خصوص مثنوي معنوي او، كه يكي از پر فروش ترين كتب شعر در عرصه ي جهاني ست،احساس و انديشه ي بدون مرز خود را به روي بوم بياورم.تا شايد پژواك هر چند كوتاه آن، بتواند ريتمي رنگين بر فرش لايتناهي هستي گره زند.
جا دارد در اينجا قدردان استاد مهربانم خانم "فرزانه اصفهاني" باشم كه همواره راهنماي من در كشف گره هاي وجودي ام بوده اند.

3- نمایشگاه دیالکتیک فرم 

07 خرداد 1395 لغایت 12 خرداد 1395
نگارخانه احسان
صورت, پل میان تو و معنی ست.......
فرم... آبستن مفهوم........
دوباره فرم ها بر خواهند خواست تا معنا روشن شود....
چه شد که از صورت گریختیم؟ آن زمان که علم به محسوسات گرایید هنر سرگشته در آستین مردمان مست که تاب نشعگی افیون خودشیفتگی هزاره سوم را نداشتند, واژگونه وار به واژه مفهوم چنگ انداخت چون می انگاشت که از معقول برآمده........
فقط و فقط واژه........
راز همنشینی صورت و معنی را ندانسته........
مرز محسوس و معقول کجاست؟
گویی صدای افلاطون به گوش می رسد：
هرچه که در بالاست.....صورتی در پایین دارد

4- ازخ

07 خرداد 1395 لغایت 12 خرداد 1395
گالري 26
"اَزَخ ، شکوهیدنِ  ویرانی‌ست. میراثی جنون‌انگیز، که تراخمِ چشمانِ مرا هزارساله می‌کند. آن لحظه که شب - با سیاهیِ بلعنده‌اش - اغوای رنگینِ نور را می‌بلعد و شبی دیگر می‌زاید: ازخ همان است. آن دگردیسیِ ناشدنی، آن حادثه‌ی مطلق ؛ لحظه‌ای که سوراخِ تاریک و عبوسِ دوربین قاب‌اش گرفته ، و مرگی جاودان به پوسته‌ی ژست‌گرفته‌ی محکوم‌اش داده‌ست.
آن‌ها مرده‌اند، آن پوسته‌ی تحریف شده عزیزانِ من در آلبوم‌های قطور خانواده‌گی، با لبخندهای خشکیده و چشم‌های مغلوب‌شان ؛ و تنها شرارتِ عکس‌هاست که لکه‌ی نور-‌دیده را جا‌به‌جا می‌کند، تا نزدیک‌تر : تقلای ناملموسِ سرانگشتی ، تصنعِ آغوشی ، سترسایِ هول‌ناکِ شادیِ چشم‌هایی که در مرگِ خود کامل‌اند، به آنی که دریچه‌ی تاریک هزارباره‌اش کرده ست. تصویرِ محض : چنان بی‌عطوفت ، که حتا منِ این من‌های تحریف شده‌ را  دربرنمی‌گیرد . تنها به ابژه‌ای هولناک‌ بدل‌‌اش می کند : چشمانِ تاریکِ ژستی خوب ؛ با شاخ‌هایی گوشتی که شکوفه‌ی پیشانی و شانه هاست‌.
ازخ روایتِ درد نیست ؛ هم‌چون معنای واژه اش : دانه های سختی ست که از بدنِ آدمی برآید و درد نکند..
برقی از یاد. زگیلی درشت، بر زمختیِ  تنی که از قلقلک ِ زخم‌هایش‌ به خنده افتاده‌ست.
ازخ جسارتِ تماشاست."

تحریریه معماری آرل
گردآورنده: پروانه شاه سوار
منبع: galleryinfo
tiwall