نقش متاورس در معماری

برخی از بناهای تاریخی مهم در متاورس مورد بازسازی قرار گرفته‌اند. این ماکت‌ها که به‌عنوان «دوقلوهای دیجیتال» شناخته می‌شوند، از طریق بررسی دقیق ساختمان و با استفاده از فناوری‌هایی مانند اسکنرهای لیزری و سه‌پایه‌های تلسکوپی ساخته شده‌اند. نتیجه این عمل یک تصویر سه‌بعدی با جزئیات بسیار دقیق است که وقتی به خوبی ساخته شود، فقط چند میلی‌متر با ابعاد واقعی تفاوت دارد.

نقش متاورس در معماری و مزایای این فناوری غیرقابل ‌انکار است. طراحان با نادیده‌گرفتن موانع جغرافیایی، مکان‌ها و ساختمان‌ها را برای مردم سراسر جهان قابل ‌دسترس‌تر می‌کنند. در سال‌های اخیر، ابتکارات بسیاری برای دیجیتالی کردن موزه‌ها و ساختمان‌های تاریخی که به دلیل همه‌گیری کووید-۱۹ غیر قابل بازدید شدند، به وجود آمده‌اند. هدف اصلی آنها جمع‌آوری بودجه برای حفظ چنین مکان‌هایی بوده است. 

قلعه‌ها و موزه‌های تاریخی با پذیرایی از عموم بازدیدکنندگان و یا میزبانی رویدادها و جلسات مجازی وارد چیزی می‌شوند که امروزه به آن تجربه‌های گردشگری متاورس می‌گویند. در دنیای متاورس نیازی نیست تا همه چیز شبیه به واقعیت باشد و می‌توان دست به ابداعات خلاقانه زد. به همین دلیل می‌توان برای بازدیدکنندگان تجربیات غیرعادی مثل تماشای یک مسابقه تنیس در یکی از سالن‌های رقص کاخ ورسای را ایجاد کرد. 

تصور کنید که می‌توانید از خانه سفید تویو ایتو (Toyo Ito's White U) یا مجتمع مسکونی Pruitt-Igoe در ایالات متحده آمریکا بازدید کنید. شاید بازآفرینی این سازه‌ها در دنیای واقعی امکان‌پذیر نباشد، اما از طریق فضای دیجیتال و دنیای متاورس می‌توان تجربه بازدید از آنها را امکان‌پذیر کرد. به همین دلیل است که نقش متاورس در معماری از سوی معماران و طراحان مهم تلقی می‌شود. 

ابتکارات متعددی پدید آمده است که توسط آنها ساختمان‌های مهمی که در تاریخ معماری تخریب شده‌اند یا از بین رفته‌اند را می‌توان بازسازی کرد. مانند نقشه‌برداری مجازی از برج کپسول معروف ناکاگین در ژاپن و انتقال آن به دنیای متاورس. پیش از تخریب برج کپسول ناکاگین با ترکیب داده‌های لیزری و عکس‌های گرفته شده توسط دوربین‌های SLR و هواپیماهای بدون سرنشین، کل ساختمان به صورت سه‌بعدی اسکن شد. هدف از آرشیو دیجیتالی برج کپسول ناکاگین ایجاد ساختمانی بر اساس داده‌های اندازه‌گیری دقیق و ساخت مکانی است که مردم بتوانند دوباره از طریق متاورس از آن بازدید کنند.  

 

با این حال، استفاده از متاورس به عنوان ابزاری برای حفظ ساختمان‌ها، بحث‌های مربوط به جنبه ناملموس معماری را پیش می‌کشد. تجربه احساس نور خورشید که از شکاف کوچک در پشت‌بام خانه سفید U وارد می‌شود و پوست را در زمستان گرم می‌کند. یا همچنین لمس سطح آسپتیک حمام کپسول‌های برج ناکاگین را نمی‌توان در فضای مجازی بازتولید کرد. 

درک متاورس به عنوان ابزاری جدید برای حفظ و عمدتا برای مطالعه فرهنگ معماری مهم است. با این حال تا جایگزینی واقعی فاصله زیادی دارد. در متاورس، پارامترهای دیگری برای تجربه معماری اهمیت می‌یابند و محرک‌ها به دریافت‌های بصری و صوتی محدود می‌شوند.

نقش متاورس در معماری بسیار قابل‌توجه است. از این طریق می‌توان ساختمان‌های مهم در تاریخ معماری را به شکلی آسان و قابل‌دسترس به نسل‌های جدید ارائه کرد. علاوه بر این امکان درک بهتر فرهنگ معماری و ریشه‌های آن برای مخاطبان فراهم می‌شود. این ساختمان‌ها حتی اگر کپی هم باشند امکان بروز روایت‌های جدیدی را می‌دهند که با بازیگوشی، فیلم‌برداری و سوررئالیسم که مشخصه فرهنگ دیجیتال است، نمایش داده می‌شوند. مسئله مقایسه آنها با نسخه‌های عینی نیست، بلکه درک آنها به عنوان امکانی برای تجزیه‌وتحلیل از یک دیدگاه و منظر جدید می‌باشد. 

 

https://www.archdaily.com/991859/how-to-use-the-metaverse-to-preserve-historic-buildings