وقتی آسمان خراش امپایراستیت را به 9 سبک دیگر طراحی می کنیم

آسمان خراش نمادین امپایراستیت نیویورک، اولین سازه عظیم دنیا بود که بیش از 100 طبقه داشت و به  مفهوم معماری مدرن و طراحی آسمانخراش تعریف تازه ای بخشید. این رندرهای خیالی که توسط HomeAdvisor منتشر شده، به ما اجازه می دهد کمی در این یادگارهای بزرگ معماری افراط کنیم. آنچه که در ادامه مشاهده خواهید کرد، تصور طراح از برج امپایراستیت به 9 سبک معماری است که کدام رندر سناریو منحصربه فردی دارد.

سبک رم باستان (هنر گذشته از زمان خود)

معماران رومی تحت تاثیر الحاقات کلاسیک همچون دوریک، ایونیک و کورنتی بودند. با وجود این احترام نسبت به سبک کلاسیک یونان، معماران رومی نوآوران بزرگی بودند و تکنیک های ساخت و ساز را در مقیاس عظیمی گسترش دادند. آنها اولین تمدن به شمار می رفتند که از قوس ها در حفظ سازه های خود استفاده کردند که امروزه در بسیاری از بناها مشاهده می شود. تصور امپایراستیت به سبک کلاسیک رومی قابل  تامل و زیباست.

سبک معماری رنسانس (تکامل معماری یک عصر یا غرور بیش از اندازه؟)

معماری رنسانس در اوایل قرن بیستم در فلورنس آغاز شد. معماران آن دوران نظریات مربوط به سبک گوتیک را نفی کردند و با بازگشت به سبک کلاسیک رومی و تکمیل آن با هارمونی های هنری رنسانس را به دنیا معرفی کردند. رندر فوق می تواند هم بهترین تصور ما از یک آسمان خراش تکامل یافته به سبکی قبل از دوران خود باشد، و هم می تواند سبک رنسانس را با وجود تکامل خود، کمی تکراری و خسته کننده به تصویر بکشد.

سبک معماری گوتیک (دوست داشتنی ای که مورد شماتت قرار گرفت)

سبک معماری گوتیک که در شمال فرانسه در حدود 1140 میلادی گسترش یافت شامل  برخی از زیباترین و  بلندپروازانه ترین ساختمان های مهندسی شده در اروپا بود. کلیساهای گوتیک و قوس های نوک تیز از بارزترین خصوصیات معماری این دوره به شمار می رفتند که از بافت های رشته ای برجسته ای در نما، پنجره و داخل تشکیل  شده بودند. به طور قطع زیباترین رندر در این لیست را می توان به همین نمونه نسبت داد. عمر این سبک به خاطر مقاومت های شدید معماری رنسانس کوتاه بود.

هنر نو (Art Nouveau)

در حدود سال 1890 جنبش هنر نیویورک برخی از زیباترین ساختمان  های معماری تاریخ را به نمایش گذاشت. معماران سراسر دنیا از ترکیب آهن، شیشه، اشکال پیچیده الهام می گرفتند تا به نظمی در قالب بافت های طبیعی در متریال های مصنوعی دست یابند. شاید بهترین نمونه های این سبک را می توان در بارسلونا و کارهای آنتونیو گائودی یافت. 

معماری سنتی ژاپن (جزئیات در طبیعت است)

معماری ژاپن در باطن مبتنی بر سنت و هماهنگی با ویژگی های ارگانیک در طبیعت است. معماری ژاپن دارای سابقه طولانی و کیفیت اجرایی بالایی می باشد. ساختارها و المان های مفهومی در این دوره به مانند گیاهان رونده از روی زمین برمی خیزیدند و به دیوارها، دکورها و آبجکت های دکوراسیون داخلی متصل می شدند تا زندگی را در رگ های آن فضا جاری سازند. امپایر استیت به سبک معماری ژاپن واقعا زیبا و چشمگیر است، اما در مکان غیرمتقارن (غرب دنیا) قرار دارد. لذا اگر این رندر به لحاظ جغرافیایی در توکیو قرار می گرفت، هارمونی مناسبی با فضای اطراف خود داشت. 

معماری پست مدرن (تکوین معماری مدرن)

اواخر دهه 60 میلادی معماران شروع به پرسشی پیرامون چشم انداز مدرنیستی کردند که راه حلی برای رفع معضلات جوامع به شمار می رفت. آنها می خواستند از قالب های فرمالیته و عدم تنوع معماری مدرن دور شوند. این آزادی عمل به سبکی گرایید که طبقه بندی و تقارن در داخل فضا را غیرممکن می داند. این رندر در نوع خود جالب توجه است، چون اگر امپایراستیت امروزی با چنین سبکی طراحی میشد، شاید یکی از متناقض ترین آسمانخراش های آن دوران را به نمایش می گذاشت.

معماری بروتالیست (خشن و بی احساس)

در طول سالیان گذشته سبک بروتالیست به اندازه ای مساوی تعریف و نفرین شده است. این تناقض از سال 1955 تا 1969 ادامه داشت تا اینکه ساخت این گونه یونیت های بنیادی در سال 1970 غیرممکن شد. اما در سالهای اخیر محبوبیت این سبک افزایش یافته و ستایشگران این سبک شروع به تاثیرپذیری و استفاده از ویژگی های معماری بروتالیست در طراحی ویلا، ساختمان و طراحی شهری کرده اند. امپایر استیت بروتالیست می توانست نسخه جالب توجهی از معماری باشد.

سبک ساختارشکن (شکاندن همه تفکرات قبلی)

مانند پست مدرنیسم، سبک معماری دیکانستراکشن یا ساختارشکن هم حول یم ایدئولوژی نمی چرخد. ساختارشکن در مورد شکستن تمام قوانین معماری سنتی است. معماران Deconstructivist به شدت مخالف این ایده هستند که یک ساختمان، سازگار یا سازمان یافته باشد. در عوض آنها ساختارهایی را طراحی می کنند که به اجزای ظاهری غیرمرتبط  متصل است. موزه گوگنهایم بیلبائو شاید بهترین نمونه این سبک باشد که تا کنون مشاهده کردیم. اما امپایراستیت به سبک دیکانستراکشن، با توجه با عملکرد فضایی خود نمی توانست ظاهر بصری جالب توجهی داشته باشد.

معماری پایدار (در امپایر استیت: عملکردگرا، اما کم ابهت)

معماری پایدار مهم ترین و پرطرفدارترین سبک در حال رشد می باشد. مواد طبیعی و تجدیدپذیر مانند چوب، سنگ و بتن در کنار شیشه های بازیافتی و پوشش گیاهی سبز به بت نیاز معماری امروز بدل گشته اند. این تیم هنری، امپایراستیت را در یک چهارچوب بلورین، صفحات چوبی و دیوار سبز تلفیق کرده است. البته تغییرات بصری نمای ساختمان عنوان می کند مه معماری پایدار فقط در مورد متریال نیست. بلکه خلاقیت و هوش به کار رفته در طراحی نمای ساختمان می تواند نیازهای ضروری قرن بیست و یکم (اعم از بحران انرژی) را رفع کند. این رندر بامزه و دوست داشتنی است، اما از ابهت امپایر استیت کاسته است.

تحریریه معماری آرل
منبع: archdaily.com