معماری با سیستم های واکنشگرا به کمک درمان اوتیسم می رود

تحریریه معماری آرل

Social sensory architecture یک پروژه تحقیقاتی در حال توسعه به سرپرستی sean ahlquist در دانشگاه میشیگان است که برای طراحی فضاهای چند حسگره برای کودکان مبتلا به اختلال اوتیسم برنامه ریزی شده است. پروژه شامل پیشرفت های درمانی با هدف توانمند سازی تجربیات چند حسی و ساخت مهارت هایی که مرتبط با حرکات اندک و واکنش های اجتماعی شروع به کار کرده است. با استفاده از طراحی بافت های پیشرفته ، تکنولوژی حسگر ها و نرم افزار های اختصاصی ، پارچه های با فرم پیچیده به محیط های فیزیکی، تجسمی و صوتی تبدیل می شوند.

Sean Ahlquist عضو گروه رسانه های رایانشی و سیستم های واکنشگر در دانشکده Taubman میشیگان است که معماری را با علم مواد، علوم کامپیوتری، هنر، طراحی و موسیقی تلفیق می کند. تحقیقات و دوره های آموزشی وی متمرکز بر رایانش مواد، توسعه سازه های با مواد انعطاف پذیر و شرایط طراحی که مطالعه ی رفتار های فضایی و واکنش های انسانی را ممکن می سازد است. پروژه بصورت اولیه توسط مشاهدات وی از دختر خود شروع شد که مبتلا به اوتیسم با مشکلات ویژه ای از قبیل اختلالات بیانی ، حس شناسی و کم توانی فیزیکی همراه بود. پیشرفت های که در این پروژه اتفاق می افتد، می تواند در بسیاری از تعاملات اجتماعی بکار گرفته شود و به نوعی تحولی در معماری و هنر ایجاد کند.

نظر شما در مورد آینده معماری پویا و واکنشگرا چگونه است؟ آیا آن را راهی برای برقراری ارتباط بهتر با فضا می بینید؟

تحریریه معماری آرل
با تشکر از محمد کلهر
منبع : _nexus_studios_ ، social-sensory