بداهه نوازی صنعتی؛ ادغام رباتیک رقص و معماری

نویسنده : تحریریه معماری آرل

تاریخ : چهارشنبه , ۱۳۹۲/۰۹/۲۷ ۰۳:۰۹

تحریریه معماری آرل

این روزها معماری از ربات های صنعتی به عنوان یک ابزار استفاده می کند؛ "بداهه نوازی صنعتی" از آنها به عنوان یک مصالح استفاده کرده است.این پروژه بخشی از یک پژوهش در حال انجام به منظور ادغام رقص آرایی و معماری جنبشی توسط کریسا وارنا می باشد. این مشاهدات درباره ی چگونگی جذب دو رشته که می تواند به سمت یکدیگر و تغییر ایده ها معاصر شود، کشیده شده است.

پروژه چگونگی طراحی متحرک و رباط های صنعتی را بررسی می کند، و می تواند پیچیدگی حرکت پیدا شده در رقص معاصر را با استفاده از تکنیک های بداهه گویی ساخته شده تجسم بخشد. ترکیبی از پرفرمنس های بداهه و پیش طرح شده که در شکل یک گفت و گوی اَدا-وار بین یک رقاص و دو نوازنده ی رباتیک طراحی می شود. واژگان اَدا – وار در توضیح و توصیف مجموعه ای از قوانین براساس تکنیک هایی بداهه توسعه می یابد.

فضا در تحولی ثابت است، و توسط طرفداران ربات تنظیم شده، و توسط آرماتورهای رباتیک به بازی در آمده اند. همانطور که در طراحی رقص توسعه می یابد، این رویه کیفیت های فضایی غیرقابل پیش بینی بین رقاص و فضا را تولید می کند. شرکت کنندگان بداهه نواز (رقاص و رباط ها) به شکل ممتد نقش ها را بین طراح رقص و اجراکننده تغییر می دهد.

طبق روال معمولِ ساکر پانچ، این سایت سوالاتی را با کریسا وارنا طراح این مجموعه مطرح کرده است:

ساکرپانچ: چه کسی یا چه چیزهایی بر روند تولید پروژه مؤثر بوده است؟

کریسا وارنا: وین مک گرگور، گوردن پاسک، رویری گرین، رقص آرایی بداهه، رقص معاصر

ساکرپانچ: در توسعه ی اثر با چه نوع موسیقی و کتابی درگیر بودید؟

کریسا وارنا: گوردن پاسک، جاناتان هیل، "معماری: سوژه موضوع است." را مطالعه کردم. اجراهای وین مک گرگور و کلاس های آموزشی رقص را تماشا کردم.

فیلمی از طریقه بدست آوردن این کانسپت از رقص

در ادامه آرل شما را به دیدن گالری از این رقص معماری دعوت می کند.