آراتا ایسوزاکی برنده جایزه نوبل معماری(پریتزکر) 2019

نویسنده : تحریریه معماری آرل

تاریخ : چهارشنبه , ۱۳۹۷/۱۲/۱۵ ۱۰:۳۰

تحریریه معماری آرل

پریتزکر، بزرگترین جایزه معماری در جهان که از آن به عنوان نوبل معماری نام می برند روز سه شنبه اسفندماه 97 به آراتا ایسوزاکی، معمار برجسته ژاپنی تعلق گرفت.
این معمار سرشناس ژاپنی طراحی ساختمان ها و سازه های ماندگاری را در شهرهای مختلف جهان بر عهده داشته که مجموعه بزرگ ورزشی سن جوردی در شهر بارسلون، یکی از مهمترین ورزشگاه های ساخته شده برای بازیهای المپیک ۱۹۹۲، موزه هنرهای معاصر لس آنجلس و نیز ساختمان مرکز کنوانسیون ملی قطر از جمله آنهاست.
از دیگر بناهای طراحی شده توسط آراتا ایسوزاکی، معمار برجسته ژاپنی می توان به برج معروف آلیانس در میلان ایتالیا، ساختمان آکادمی مرکزی هنرهای زیبا در چین، بنای داموس در لاکرونیای اسپانیا و ساختمان موزه هنرهای مدرن گونما در ژاپن اشاره کرد.
هیئت ژوری چهل و ششمین دوره از مراسم اهدای جایزه پریتزکر بدین ترتیب امسال هفتمین معمار برجسته ژاپنی را مستحق دریافت نوبل معماری معرفی کرد. شش تن از معماران ژاپنی پیشتر موفق به دریافت این جایزه شده بودند.
آمریکا در حال حاضر با هشت معمار برگزیده در صدر فهرست کشورهایی قرار دارد که تاکنون این جایزه را دریافت کرده اند. هدف از اهدای این جایزه تقدیر و بزرگداشت معمارانی است که در قید حیات هستند و ثمره ذوق و خلاقیت آنها در خدمت بشریت قرار گرفته است.

زندگی نامه و بیوگرافی آراتا ایسوزاکی

معمار، معلم و تئوریسین ژاپنی، آراتا ایسوزاکی ( متولد 23 جولای 1931) کمک کرد تا تاثیرات تفکرات و معماری های ژاپنی به تعدادی از معتبرترین ساختمان های قرن بیستم راه یابد و به کار و طراحی در بالاترین سطح کیفی ادامه داد. در آغاز، ایسوزاکی در فرم مشخصی از مدرنیسم طراحی می کرد ولی در ادامه، او افکار و تئوری های خودش بر معماری را در درون سبکی پیچیده گنجاند که شکل و فضای خالص را به همان اندازه به کار می گرفت که از ایده های پست مدرن در آثارش بهره می برد. طراحی های ایسوزاکی با سازگاری بالا و به شکلی اجتماعی، مرتبط با بافت اطراف بود و آثارش همواره از جهت حساسیت بالا نسبت به بافت مورد تحسین قرار می گرفت و این در حالی بود که همواره موقعیت های (مکان های) خاص خودش را هم خلق می کرد.
دوران کودکی آراتا ایسوزاکی
ایسوزاکی در خانواده ای ثروتمند به دنیا آمد و از دانشگاه توکیو فارغ التحصیل شد و در ادامه، حرفه اش را زیر نظر معمار شاخص ژاپنی، کنزو تانگه آغاز کرد و سال 1963 دفتر تانگه را ترک کرد ولی تا سال های 1970 همچنان با مربی قدیمی اش کار می کرد. با این وجود، ایسوزاکی بسیار سریع نام خودش را در معماری ثبت کرد و توجهات بسیاری را برای طراحی کتاب خانه ریاست شهر اویتا در سال های 1960 به خود جلب کرد، این اثر یک ساختار بتنی بود که ویژگی های هر دو سبک بروتالیسم و متابولیسم را همزمان به اشتراک گذاشته و به عینیت رسانده بود و البته این طراحی آن گونه بود که توانست احترام و ارزشی را برای ایسوزاکی در جامعه معماران حرفه ای به ارمغان آورد تا او بتواند به عنوان معمار اصلی و مدیریت اکسپو سال 1970 اساکا، به همراه تانگه، دعوت به همکاری شوند.

با همان سرعتی که نام خود را در معماری خلق و ثبت می کرد، ایسوزاکی در حساسیت نسبت به دسته بندی های رایج معماری بسیار سریع عمل می کرد. اولین یافته های مدرنیسم اش، به شکلی سریع، به نفع تمایلات کنونی خودش، همچون ابداعات شخصی، ترکیب کردن ایده های پست مدرن ومعماری بافت گرا (کانتسکچوال) از میان رفت. حس شوخ طبعی ایسوزاکی کمکش کرد؛ کلاب بیرون شهر فوجیمی (1973) در شهر اویتا شکل علامت سوال طراحی شده بود که نشان دهنده آشفتگی ذهنی ایسوزاکی نسبت به وسواس فکری کشورش با بازی گلف بود. در ادامه، سبک شخصی اش این حالت را به خود گرفت و می توان عینیت اش را در این دوپروژه دید؛ او در سال های 1980 بر موزه هنر معاصر لوس انجلس با هدف پاسخ گویی به عموم مردم و اظهار نظرهای انتقادی کار کرد و این ویژگی طراحی هایش در پیشنهاد طراحی ساختمان های مربوط به المپیک دربازی های سال 1992 و 2006 همچنان پرورش یافتند؛ هر دو پروژه برای توجه شان به سایت هایی که در آن ها ساخته شدند، همواره مورد تحسین و تقلید جامعه حرفه ای معماری قرار گرفتند.

در سایت آراتا ایسوزاکی این چنین نوشته است که " ایسوزاکی معماری خلق می کند که در زمینه ایده ها و فضاهایش بسیار شخصی برخورد کرده است و این شیوه توصیف شخصیت او رادر هر مدرسه فکری معرفی می کند. او همزمان، به این تمایل به پاسخ گویی تنها در یک سبک خاص در حرفه اش مقاوت کرده است و در عوض ترجیح می دهد که راه حل های خاص معمارانه ای را در پاسخ به نیازهای اجتماعی، سیاسی و فرهنگی بافت های متعلق به کارفرمایان و سایت های متفاوت را بیافریند " . ایسوزاکی همچنان نسبت به برچسب های خاصی که بر کارهایش می زنند، حساس است و پروژه های امروزش همچنان به دنبال به پرش میان خلوص و پیچیدگی هستند.