تاریخچه و معماری ساختمان سازمان ملل - لوکوربوزیه

با تأثیرات جنگ جهانی دوم که در جای جای دنیا به چشم می‌خورد، سازمان ملل از معماران برجسته برای کار مشارکتی، به شیوه‌ای صلح‌آمیز و نه رقابتی برای طراحی ساختمانش دعوت به عمل آورد.
دو سال بعد از افتتاح بزرگترین سازمان بین‌المللی صلح، سازمان ملل به دنبال مکانی مناسب برای دفاتر مرکزی جهانی بود. پس از پیشنهادهای متعدد از شهرهای مختلف آمریکای شمالی، پس از اهدای زمین 17 هکتاری از سوی John D. Rockefeller ساختمان سازمان در کنار رودخانه East River در شهر نیویورک ساخته شد. همراه آرل باشید...



در سال 1947، سازمان ملل این طرح بین‌المللی را به تیم Wallace K. Harrison واگذار کرد تا دفترخانه جهانی‌اش را که نمادی از آینده‌ای روشن و صلح‌آمیز است بنا نهد.
اگرچه از نظر قانونی، سازمان ملل محدود به مرزها، دولت و یا قانون ایالات متحده نیست، از آنجا که ایالات متحده فقط به عنوان مکانی برای مقر سازمان ملل بود، با مخالفت شدید کشورهای اروپایی مواجه شد. با این وجود، سازمان ملل چند مکان دیگر که از نظر جغرافیایی مناسب با تمام کشورها باشد را پیشنهاد داد.
اگر John D. Rockefeller زمینش را اهدا نمی‌کرد نیز سازمان به دنبال جزیره‌ای اختصاصی در کانادا و نزدیک آبشار نیاگارا بود. از نظر سازمان ملل، مانهاتان انتخابی مناسب و منطقی بود که در حال حاضر مرکز بسیاری از پروازهای بین‌المللی است.



یکی از شاهکارهای سازمان ملل پس از ساخت موفقیت‌آمیز سازمان بین‌المللی صلح‌آمیز، گروهی از معماران بودند که توانستند با همکاری یکدیگر این سازمان را طراحی نمایند.
پس از شروع طرح، معمارانی از کشورهای مختلف به نیویورک آمدند تا در ساخت این سازمان نقش‌آفرینی کنند. از این معماران به ذکر نام تعدادی از آنها بسنده می‌کنیم:
N.D. Bassov (اتحاد جماهیر شوروی)، Gaston Brunfaut (بلژیک)، Ernest Cormier (کانادا)، لوکوربوزیه (فرانسه/سوئیس)، Liang Ssu-cheng (چین)، Sven Markelius (سوئد)، Anne-Claus Messager (فرانسه/ایالات متحده)،اسکار نیمار (برزیل)، Howard Robertson (انگلستان)، G.A. Soilleux (استرالیا)، Garrett Gruber (ایالات متحده) و Julio Villamajo (اروگوئه).

این گروه ارزیابی 50 طرح را در طول یک دوره از جلسات خود ارائه دادند. در نهایت، انتخاب بین دو طرح 32 ازاسکار نیمار و طرح 23 از لوکوربوزیه صورت گرفت و با استراتژی نیمار که طرح جداسازی ساختمان دبیرخانه و مجمع عمومی سازمان ملل به دو برج بزرگ که ساخت میدان بزرگ شهری در آن سوی مقر بود که نسبت به طرح لوکوربوزیه با تأکید بر متمرکز کردن ساختمان دبیرخانه و مجمع عمومی سازمان ملل مناسب‌تر به نظر می‌رسید، موافقت شد.



در کمال شگفتی، اگرچه شورا استراتژی نیمار را به عنوان طرح برنده برگزید، لوکوربوزیه طرح خود برای مجمع عمومی سازمان ملل به عنوان طرحی ترکیبی و موقعیتی بهتر نسبت به دو برج طراحی شده توسط نیمار به کرسی نشاند. این تغییر نیازمند تخریب مرکز بزرگ مدنی بود که نیمار برایش خواب دیده بود اما نیمار مانع این جایگزین‌سازی نشد و گفت : « او کارفرماست و احساس می‌کنم که دوست دارد پروژه‌اش انجام شود. من از تصمیم خود پشیمان نیستم.»

آنچه امروز از ساختمان سازمان ملل مشاهده می‌کنیم حاصل طرحی است که در سال 1947 با همکاریاسکار نیمار برای برج بین‌المللی 39 طبقه و لوکوربوزیه برای ساختمان مجمع عمومی سازمان ملل و حفظ ظاهر میدان مدنی نیمار با پارکی بزرگ مشرف به East River است. ساخت این پروژه در سال 1952 به اتمام رسید و ساختمان دبیرخانه به سمبلی از سازمان ملل مبدل شد. شیشه سبز این دفتر اداری و سنگ مرمر روشن آن و آب East River در زیر نور خورشید درخشیده و به فضا تلآلویی خاص می‌بخشد.

علیرغم برج شیشه‌ای و فولادی نیمار که تمام دفاتر دیپلمات خارجی اینگونه ساخته شده، ساختمان مجمع عمومی سازمان ملل لوکوربوزیه که از بتن سنگین ساخته شده، به قلب مقر دیپلماتیک سازمان ملل تبدیل شده است. این ساختمان کوتاه قد یک گنبد نمادین دارد که سالن‌های متعدد برای جلسات در آن قرار دارد. یکی از مهمترین فضاهای موجود در زیر این گنبد، مرکز ساختمان یعنی همانجایی است که کشورهای عضو سازمان ملل دور یکدیگر جمع شده و مسائل سیاسی، نظامی و اقتصادی را حل و فصل می‌نمایند.

در حال حاضر، سازمان ملل 192 عضو دارد. اگرچه بیش از 50 سال است که سازمان ملل در این مکان مستقر است ولی کشورهای خارجی و ساکنان مانهاتان همچنان تلاش می‌نمایند تا مقر سازمان ملل را به مکانی خارج از ایالات متحده ببرند. تا آن زمان، طرح نیمار و لوکوربوزیه برای ساختمان سازمان ملل به فردایی روشن‌تر هم از نظر سیاسی و هم از نظر معماری اشاره خواهد داشت.



























تحریریه معماری آرل
گرداورنده : مسعود فلاح
منیع : آرک دیلی - معماری نیوز