هم اندیشی منظر فرهنگی – تاریخی بوشهر

اگر چه دریای پارس، نام خود را از قوم پارس که در حدود 800 ق.م در خوزستان و سپس فارس حکومت می کرده اند، گرفته است، اما پیش از این نام این دریا در متن های آشوری و عیلامی به کرات آمده است. سنگ نبشته هایی که بیانگر توجه عیلامی ها به سواحل خلیج فارس می باشد، نشان می دهد شهر قدیمی ریشهر، سبزآباد و تُل پی، سنگ بنای اولیه تمدن بوشهر به دست عیلامی ها بوده است. قدمت آثار کشف شده شامل کتیبه های میخی و آثار بناها و اشیاء مفرغی و سفال های نقش دار، مربوط به هزاره سوم تا هزاره اول پیش از میلاد می باشد. در این دوران لیان (بوشهر قدیم) یکی از مراکز مهم فرهنگی و تجاری و پل ارتباطی عیلامی ها با نواحی اقیانوس هند و جنوب شرقی آسیا به شمار می رفته است.


با تشکیل امپراتوری هخامنشی و تصرف فنیقیه و مصر، هخامنشیان به ضرورت توسعه و نفوذ خود در دریاها پی بردند. اقدام داریوش در شناسایی مسیرهای دریایی نشان دهنده این رویکرد در امپراتوری است. در کتیبه ای که در تنگه سوئز مصر یافته شده، داریوش از خلیج فارس به عنوان دریایی که از پارس سر می گیرد یاد کرده است. در این دوران، پادشاهان هخامنشی، کاخ ها و معابد چندی در منطقه بوشهر از جمله در توز (توج) و برازجان بنا نمودند که به بقایای تُل مُر، تُل طلسمی می توان اشاره کرد.


در دوره سلوکیان، رومی ها بر کنار خلیج فارس در محل بوشهر کنونی، بندر انطاکیه را ساختند. که مدتهای مدید از رونق و آبادانی برخوردار بود. در دوره ساسانیان ریو اردشیر یا ریشهر، از بنادر مهم خلیج فارس بوده است. با سقوط سلسله ساسانی به دست اعراب، ریشهر مرکزیت و اهمیت خود را چندین قرن از دست داد و به بندری متروک تبدیل شد.

در هفتاد و سومین گفتمان هنر و معماری، آثار بر جای مانده از دوره هخامنشی (کاخ زمستانی داریوش – بردک سیاه و کاخ کورش) به عنوان منظر فرهنگی و تاریخی بوشهر معرفی می شوند و آقایان دکتر احسان یغمایی، دکتر علی طاهری، مهندس شهاب الدین ارفعی و مهندس بهروز مرباغی سخنرانان نشست هستند که با نمایش فیلم همراه است.

زمان: چهارشنبه 20 دی ماه 1391 ساعت 16 الی 19

مکان: موزه هنرهای دینی امام علی (ع) – خیابان ولیعصر – چهارراه نیایش – بلوار اسفندیار – شماره 35

تحریریه معماری آرل
منبع : انجمن مفاخر معماری ایران