رضا دانشمیر

در نگاه اول باور اینکه در شهر پر از دود و خاکستری تهران با خانه‌های مکعبی و نماهای بی روح سنگی یا آجر سه سانتی نخودی و رنگ و رو رفته بتوان بنایی مدرن و چشم‌نواز دید دشوار است. اما این فقط بخشی از جذابیت بصری رز سفید شهرک غرب است.
عابرانی که از مقابل ویلای رز عبور می‌کنند برای دقایقی محو جلوه‌های زیبای بنای آن می‌شوند، آرامشی می‌گیرند و به مسیر خود ادامه می‌دهند.
در نگاه اول تصور می‌شود ویلای رز یک ساختمان دو طبقه است، اما در حقیقت این بنا، ساختمانی چهار طبقه است که طراح با ظرافت خاصی دو طبقه را در زیر زمین در نظر گرفته است. جالب اینکه هر دو طبقه زیرین نیز به پیروی از طبقات بالا کاملا نورگیر هستند و ساکنانش را از تابش نور خورشید بهره‌مند می‌سازند.

پیشنهاد می‌کنم وقتی اثری معماری را نقد می‌کنیم، بیشتر از خود اثر، روی تولید شدن آن متمرکز شویم. با چنین روشی، نقدِ اثری چون «پردیس سینمایی ملت» آسان نخواهد بود؛ رضا دانشمیر ضمن دفاع جانانه از اثر خود، شدیدا به محدودیت «آمیب‌شکل» زمین طراحی و همچنین بلاتکلیفی کارفرما در کاربری نهایی این ساختمان (مجتمع فرهنگی یا پردیس سینمایی) و مواردی از این قبیل اشاره می‌کند؛ گویی تمام سعی‌اش را می‌کند تا بگوید «معایبِ این اثر، آنِ من نیست! قرار نبود طرحم اینطوری شود. کار دیگران است!»