اکسپوی جهانی سال ۱۹۶۷ با موضوع کلی " انسان و جهان پیرامونش " در مونترال کانادا شکل گرفت .پاویون ایران با عنوان " هزار و یک چهره از ایران " در این اکسپو شرکت کرد .

 طراحی پاویون ایران بر اساس فیلپا هایی نشات گرفته از معماری سنتی ایران که با تزییناتی به رنگ لاجورد از کاشی معرق اصفهان پوشانده شده بود ، انجام شد .

پاویون در دو طبقه با بازشو در میان آن طراحی شده است که بازشو سیالیت بصری بیشتری به فضا داده است . لبه های بازشو با طرح های مس و نقوش اسلیمی تزیین یافته است .

طبقه همکف به ارایه آثاری از قاجار تا ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح میپردازد و در بخش های دیگر به معرفی بخش نفت و گاز پرداخته میشود . در طبقه فوقانی بازدید کنندگان با خاتم شیراز ، گل و مرغ و اسلیمی شکل یافته بر ظروف اصفهان و قالی تبریز آشنا میشوند در گوشه ای از نمایشگاه بازدیدکنندگان با نحوه بافت قالی آشنا میشوند . بخش آخر نمایشگاه به یافته های باستان شناسی از تخت جمشید اختصاص یافته است و به عنوان سمبلی از کشور شعر و ادب مینیاتوری از اشعار حکیم عمر خیام در خروجی پاویون نقش یافته است .

این پاویون توسط عبدالعزیز فرمانفرمائیان طراحی شده بود. در یک چشم انداز کلی می توان چنین بیان نمود که، طرح پاویون ایران در نمایشگاه بین المللی مونترال با اهداف طراحی شده ولی معمار کوشیده است تا در پس معماری مدرن، صورتی ایرانی به کارها بخشد.