موزه ی کودک نقش و جایگاه معماری موزه در تمام بازه های تاریخ معماری به جهت ایجاد نمادها و شاخصه های شهری، حایز اهمیت بوده است. هم اکنون نیز با ظهور تکنولوژی های روز دنیا و ایجاد بستری مناسب جهت طراحی فرمال بناها، اهمیت این موضوع حتی بیش از پیش نیز به چشم می خورد؛ لذا یکی از اصلی ترین مبانی هر بنای فرهنگی از جمله موزه، پرداخت مناسب به ظاهر و کالبد بنا می باشد. متاسفانه در سده ی اخیر و با توجه به پیشرفت های علمی بوجود آمده در زمینه ی مهندسی ساختمان، توجه عموم طراحان به سوی استفاده از این تکنولوژی ها جلب شده و تا÷یر فرم بنا و پیوند متقابل آن با عملکرد ساختمان به فراموشی سپرده شده و ساختمان های معاصر چیزی بیش از جعبه های شیشه ای پیشرفته و مدرن برای مخاطبین خود ارایه نمی دهند. بنابراین در پروژه ی مورد نظر، نهایت تلاش جهت پیوند میان عملکرد و فرم بنا و همچنین ارایه ی نمادی مناسب و درخور نیاز مخاطبین ساختمان، به عمل آمده است. در طراحی این بنای فرهنگی، منظر و معماری بنا در هم آمیخته و طرح کلی با توجه به بستر و زمینه ی موجود ساختمان شکل گرفته است. بام سبز ساختمان به عنوان عنصری کلیدی ودور از سر و صدای آزاردهنده ی شهر جهت احیای طبیعت و کاهش آلودگی عمل کرده و سطح تاب خورده ی چمن سقف به عنوان پوشش بالای موزه انتخاب شده است. این بام سبز با شیب موجود در سطوح خود و با داشتن پوششی از چمن یکدست، القا کننده ی فضایی طبیعی و بکر می باشد؛ همچنین هندسه ی بام سبز با سقف نمایشگاه مطابقت داشته و منظر مناسبی رو به خیابان ایجاد کرده است. از دیگر شاخصه های این پروژه، توجه به اقلیم گرم محل پروژه بوده، به گونه ای که سطح چمن سقف با قابلیت جذب بالای نور و گرمای خورشید و نگهداری آن، بار مکانیکی فضای زیرین را کاهش داده و همانند یک سیستم پایدار عمل می نماید. طبق محاسبات انجام گرفته توسط طراحان پروژه، پیشبینی می شود که با طراحی این سقف پایدار و با استفاده از سایه های بوجود آمده توسط سطوح بنا، دمای فضای داخلی به طور چشمگیری کاهش یافته و تا 50 الی 60 درصد در مصرف انرژی صرفه جویی صورت گیرد. همچنین نحوه ی زه کشی ساختمان به گونه ای طراحی گردیده است که آب از میان ستون های سازه ای فضای رستوران مجموعه تخلیه و در آنجا جهت استفاده های آتی ذخیره می گردد. ایده ی اصلی پروژه ی مذکور، با الهام از نطفه ی کودک و با هدف القای حس وحدت، یکی از اصلی ترین اصول معماری ایرانی، در عین گسستگی های موجود، شکل گرفته است. فرم کلی بنا با توجه به توپوگرافی موجود و با هدف ایجاد مسیرهای پیاده و فضاهای مملو از آب طراحی گردیده است؛ به گونه ای که استخرهای آبی موجود، علاوه بر تعدیل دمای محیط اطراف، در جهت القای حس سیالیت نیز عمل کرده و در ترکیب مناسبی با فرم بنا در راستای ایجاد فضای باز شهری و منظری تمام عیار، عمل می نماید. این عمل تعریفی جدید از ترکیب هنر با محیط ارایه کرده و محیطی ناب با منظری بی پایان برای مخاطبین خود فراهم کرده است.