گذر فرهنگی شهریار(حدفاصل تئاتر شهر و تالار وحدت) تداوم رشد انسان در گروی زندگی و تعاملات اجتماعی است و موجودیت شهر با حضور انسان ها در آن، معنا پیدا می کند. یکی از فضا های جمعی که می تواند نقش حائز اهمیتی در ارتقای فعالیت های اجتماعی – فرهنگی جامعه ایفا کند. پیاده راه است. حرکت عابر پیاده در پیاده راه ها. به واسطه طراحی مناسب و شناخت مبتنی بر جنبه های منظرین شهر، موجب افزایش ادراک، ارتقای هویت و احساس تعلق به محیط و زیبایی می شود. در آستانه هزاره سوم بسیاری از کشور های توسعه یافته، پیاده مداری را در حد چشم انداز توسعه شهری ارتقاء داده وبه گسترش پیاده راه ها پرداخته اند.خیابان های حد فاصل، مجموعه های تئاتر شهر و تالار وحدت(خیابان شهریار) با دارا بودن پتانسیل کافی و نقش پر رنگ گذر فرهنگ و هنر در طرح جامعه تهران، به علت عدم توجه به منظر شهری در روند طراحی، نتوانسته پاسخگویی مناسب در راستای ساکنین باشد. از میان فضا ها و عناصر شاخص فرهنگی، مجموعه های تئاتر شهر و تالار وحدت در حال حاضر به عنوان مهم ترین کانون فرهنگی و هنری شهر تهران و حتی شاید ایران مطرح و از اهمیت ویژه ای در ساختار فرهنگی شهر برخوردار است. این در حالی است که بر اساس مطالعات انجام گرفته، کمتر پژوهش مستقلی برای احیاء و بازسازی این عناصر فرهنگی در ترکیب با یکدیگر و به عنوان عناصر اصلی سازمان اجتماعی شهر، با رویکرد فرهنگی، انجام شده است و طرح و برنامه ای برای استفاده بهینه از این عناصر به منظور بازسازی هویت شهری پایتخت تهیه نشده است. پیامد نبود این برنامه، ناهماهنگی بافت پیرامون این عناصر و فقدان تعریف دقیق آن ها در ساختار شهر و همچنین کاهش پتانسیل های هنری و فعالیت های فرهنگی در محدوده مورد نظر است که منجر به از دست رفتن هماهنگی کالبدی و محتوایی شهر شده است. لذا انجام برنامه ریزی و طراحی شهری مناسب در محدوده با هدف ایجاد ارتباط و استفاده از پتانسیل های موجود به منظور ارتقاء و احیای کیفیت فرهنگی وهویت شهر ضروری می نماید.