معماري بي‌هويت، محصول سبک زندگي‌اي است که امروز ميان ايرانيان وجود دارد، معماري‌اي که نه متضمن آرامش است و نه تضمين کننده آسايش. اين اولين بار است در تاريخ معماري که ما مي‌توانيم خانه‌هاي گران قيمتي بسازيم که نه تامين‌کننده آرامش است و نه مسبب آسايش. درحالي‌که معماري بايد اين دو نياز را تأمين کند و واجد اصالت بوده و به ريشه‌ها متصل باشد. شرطش آن است که بها قائل باشيم براي اين تمنايي که آرام آرام در ما جوانه مي‌زند؛ براي کسب آرامش و آسايش غيرانضمامي.
