مقله معماری

خلاقیت خیلی خوب است، ولی دردسرش به مضراتش می‌چربد! برای همین کمتر مجالی برای آن می‌یابیم. در موسیقی و نقاشی و... خرج خلاقیت آنچنان کمرشکن نیست: فوقش سه چهار میلیون. ولی در معماری خرج خلاقیت می‌تواند میلیارد تومانی باشد! و البته چه بهتر: چقدر خلاقیت؟! گاهی باید در چارچوب‌های تعریف‌شده آرام بگیریم. اما بدی‌اش اینجاست که هر چارچوبی روزی کهنه و پوسیده می‌شود و دیگر به نیازهای زمانه پاسخگو نیست. اگر خلاقیت خرج دارد، پس چگونه جامعه را راضی کنیم که آن را بپذیرد؟ چگونه بتوانیم تعادلی بین خلاقیت و چارچوب‌ها بسازیم؟
قضیه اصلا آسان نیست: ما در دانشکده‌های معماری پر از ایده‌های خلاقانه‌ی بدردنخوریم و در محیط‌های کاری سرشار از کار خشک و احمقانه. 
با آرل در ادامه همراه باشید...