معماری دیجیتال

به دنبال توسعۀ دانش و فناوری، روش های متعددی در طراحی پروژه های مختلف پیش روی معماران قرار گرفته است. دگرگونی در روش های طراحی معماری به ایجاد تحولات گوناگون در محصول طراحی نیز منجر شده است. عصر دیجیتال تنها در قالب یک سبک یا مجموعه ای از نرم افزار ها مطرح نشده ؛ بلکه با گسترش در ابعاد مختلف، تفکر طراحی را نیز  دچار تغییرات چشمگیری ساخته است. به بیان دیگر اندیشه ای که سرآغاز روند طراحی است و شالودۀ طرح را شکل می دهد؛ همسو با گسترش روزافزون فناوری های نوین دگرگون شده است.
زمینه گرایی به عنوان بخش گسست ناپذیر از فرایند طراحی ، همواره مورد توجه معماران بوده است. این توجه زمانی آشکار می شود که شاهد تلاش طراحان در خلق فضاهای همساز با فرهنگ و اقلیم در هر منطقه هستیم. اما آنچه اکنون مطرح می شود نسبت معماری زمینه گرا با عصر دیجیتال است.
به عبارت دیگر :
زمینه گرایی در ارتباط با معماری دیجیتال چگونه عمل می کند؟
وجوه اشتراک این دو چیست و
آیا همزیستی آنان در ارتقاء و پیشبرد فرایند طراحی معماری مؤثر است؟

جهان در حال تغییر است و دیگر معماری، تنها هنر ساختن نیست. معماری دیگر همان نخواهد بود که سال ها بشر با آن مواجه بوده است و از این پس معماری به گونه ای خاص، تحریک آمیز خواهد بود و تمامی اجزای ساختمان باید طوری طراحی شوند که فعال و پویا باشند، و به عنوان اشیا منفعل دیده شوند. این فرض، انقلابی در عرصه معماری و در راه فرایند طراحی و سازماندهی فضا است. در ادامه با آرل همراه باشید...