سرپیترکوک

راس ساعت ده در لابی هتل نشسته است، کافه ای در حاشیه بلوار راسپایل در پاریس را محل گفتگوبا سِرپیترکوک قرار دادیم، گفتگوی زیر در فاصله صرف صبحانه ای ساده صورت پذیرفت، سرپیترکوک معماری است که دیگر به کهنسالی پای گزارده اما در عین حال بسیار دقیق و هوشیار بنظر می رسد، تصویری بی نقص بود از کلیشه یک انگلیسی زیرک در وجدان ما ایرانیان معاصر. از نشانه های دونسل ستاره های بین المللی معماری استفاده می کند، عینک گردوپلاستیکی سیاه، یادآور معماران نیمه نخست قرن بیستم و لباسی سرتاپا مشکی نشانه معماران برجسته دهه پایانی قرن بیستم وسال های اخیر، شاید این از مزایای زیستن در فاصله دو دوره متمایز معماری باشد. مصاحبه با او راحت نیست نه فقط به خاطر جایگاهش در معماری معاصر و نقشی الهام بخش که برای چند نسل از معماران داشته بلکه بیشتر بخاطر روحیه بازیگوش او که می تواند براحتی مصاحبه را به گونه ای سرگرمی تبدیل کند و حتی ازدست انداختن خبرنگار نگذرد، مصاحبه های بسیاری را ازو دیده ام که جدیت خبرنگار در مسیر مصاحبه از پس شوخی های مکرر او برنیامده و سرانجام مصاحبه شبیه یکی از همان کارتون ها و طراحی های شلوغش شده است.