خانه باغ اصفهان

تصور کنید یک فرد بازنشسته که سال ها در سازمان های بروکراتیک زندگی کرده به یکباره چشمان خود را به زندگی شهری ببندد، قیچی در دست بگیرد و خوشه های انگوری را که خودش کاشته را استشمام کند. پناه گاه او یک خانه ساده در یکی از روستای محروم نزدیک شهر اصفهان می باشد. همه چیز عریان و ساده است و اتاقی برای تظاهر کردن وجود ندارد. خانه او مکانی برای دیدن محیط و سکوت طراحی شده است. دیدن حرکت سریه پرندگان بر روی دیوار و مشاهده سکوت بیابان سنگی. بعضی اوقات نساختن بهتر از ساختن می باشد. در این خانه یک حیاط خلوت وجود دارد که می تواد به عنوان شاهدی خاموش برای بسیاری از خاطرات غیرمنتظره مکان باشد. اکنون ساخت محیط زندگی در تعامل با طبیعت است، نه در تناقض با آن. بنا بخشی از طبیعت و برای طبیعت...
با آرل در ادامه همراه باشید...