در بررسی و مطالعۀ معماری معاصر ایران در زمان حاضر، با نوعی از تنوع گرایی و تعدد دیدگاه ها روبرو می شویم که شاید بتوان آن را فقدان اندیشه ای منسجم در معماری معاصر تعبیر کرد. آنچه اکنون در معماری ایران مشاهده می شود؛ عدم الزام در توجه به داشته های گذشته و همسویی با معماری جهانی بر پایۀ خودمحوری است. از این رو طراحی پروژه های مختلف در مقیاس خرد تا کلان تا اندازه ای با اعمال سلیقه های شخصی و نوعی کثرت گرایی صورت می گیرد.