ایران

در بررسی و مطالعۀ معماری معاصر ایران در زمان حاضر، با نوعی از تنوع گرایی و تعدد دیدگاه ها روبرو می شویم که شاید بتوان آن را فقدان اندیشه ای منسجم در معماری معاصر تعبیر کرد. آنچه اکنون در معماری ایران مشاهده می شود؛ عدم الزام در توجه به داشته های گذشته و همسویی با معماری جهانی بر پایۀ خودمحوری است. از این رو طراحی پروژه های مختلف در مقیاس خرد تا کلان تا اندازه ای با اعمال سلیقه های شخصی و نوعی کثرت گرایی صورت می گیرد.

وقتی خانه ای در شمال ایران را در ذهن متصور می شود، مفهوم فضای خانه، عموما و از دیر باز، از چهارچوب دیوارهای محیطی فراتر می رود و بخشی از طبیعت و فضای پیرامون را در بر می گیرد.
موضوع پروژه مجتمع مسکونی دریا گوشه، طراحی آپارتمان های هم مساحت و در چهار طبقه، و مجموعا 8 واحد بود. این موضوع باعث می شد که ناچار طبقه همکف کاملا به پارکینگ اختصاص پیدا کند و به منظور تامین پارکینگ ها، پله های ارتباطی طبقات در منتهی الیه شمالی زمین جانمایی شد. این موضوع کیفیت دسترسی اصلی به طبقات را نامطلوب می کرد چون بایستی از داخل پارکینگ این دسترسی تامین می شد. علاوه بر این به دلیل عقب نشینی از امتداد خیابان جنوبی که از ضوابط شهرداری این منطقه می باشد، فضای باقیمانده ی محوطه ی جنوبی بسیار محدود بود.