معماری شهر متحرک در قرن 21

تحریریه معماری آرل

در دنیایی که مردم قرن ها به صورت شیوه های شهرسازی که تا کنون وجود داشته زندگی کرده اند، شهرها با یک مشکل رو به رو بوده اند و به ندرت برنامه ریزی دقیقی برای آینده آنها بوده است: قابلیت حرکت و حمل ونقل بدوم بروز مشکل. هنگامی که شغل ها و منابع رو به کاهش باشند، مانند شهرهای مدرنی مثل دیترویت که از فرایندهای دشوار و اغلب بی فایده انقباض شهری رنج می برند. با توجه به چنین مشکلی، پایان نامه مانوئل دومینگز به نام ساختار بزرگ در ESTA مادرید، یکی از ایده های خاص و جالب که برگرفته از معماری شهرهای عشایری است، از نگرش های آینده نگر نسبت به این برنامه می باشد. چنین برنامه ای با این عنوان با توجه به فرم ماشین آلات کاترپیلار و منابع فراوان آنها صورت گرفته است که در تجهیزات متحرک دسته بندی می شود.

 

دومینگز اذعان داشته که انگیزه طراحی این شهر متحرک به ایستادگی کردن و مقابله با طرح های مشابه خود بوده است.با توجه به این طرح، وی کار خود را Utopical و واقع گرا خوانده است. با این حال دومینگز این طرح را از لحاظ نظری امکان پذیر دانست، به همین دلیل است که این طرح را به سمت جهان مهندسی سنگین و صنعتی سوق داده است و اصل این طرح را به ساختارهای صنعتی و عظیم پولادین کاترپیلار (Caterpillar) نسبت داده است. اما میتوان طرح او را یک الگوی متنوع و کوچک تر نسبت به سبک فوتوریست ها دانست.