با موزه یادبود زلزله اسمریتیوان آشنا شوید

در این‌جا اطلاعات و سازندگان بنای موزه یادبود زلزله اسمریتیوان را به‌صورت کلی مرور می‌کنیم.

• معمار: واستوشیلپا سانگات (Vastushilpa Sangath)

• مساحت: 10.900 متر مربع

• سال ساخت: 2023

• شهر: بوج

• کشور: هند

• مشاوران سازه: مهندسین V.R Shah

• شریک مسئول و معمار اصلی: راجیو کاتاپلیا (Rajeev Kathaplia)

• سرپرست پروژه: پیاس چودهاری (Piyas Choudhari)

• معمار ارشد: راجش سوتار (Rajesh Suthar)

• معمار: کونال سوتار (Kunal Suthar)

موزه یادبود زلزله اسمریتیوان در شهر بوج واقع در استان گجرات قرار دارد که یکی از استان‌های کشور هند است. سازه بناشده بر روی تپه بوجییو به‌عنوان موزه اسمریتیوان شناخته می‌شود. این موزه را باید بخشی از طرح جامع و بزرگ‌تر یادبودی دانست که برای بزرگداشت قربانیان زمین‌لرزه سال 2001 برپا شد. مرکز این زمین‌لرزه شهر بوج بود. زلزله در تاریخ 26 ژانویه سال 2001 در گجرات هند رخ داد که با عنوان زلزله بوج هم شناخته می‌شود و در اثر آن حدود 20 هزار نفر جان خود را از دست دادند و 166 هزار نفر مجروح شدند.

موزه شهر بوج به نمایش میراث، فرهنگ و صنایع‌دستی منحصربه‌فرد آن منطقه می‌پردازد و روستاها و پناهگاه‌های حیات وحش متعدد منطقه را هم فراموش نمی‌کند. هدف از طراحی این بنا آن است که نه‌تنها یک موزه یادبود باشد، بلکه نقش یک فضای مدنی را برای اجتماعات مردم منطقه نیز بر عهده بگیرد. بدین ترتیب شهروندان می‌توانند در موزه گرد هم آیند و جشنواره‌های متعدد و گوناگون محلی را برگذار کنند.

چنین بناها و پروژه‌های مشابه به آن وظیفه بزرگی در ساختار کلی هر شهر دارند و معماری آن‌ها باید در خدمت زندگی مدنی باشد. همین امر درمورد بنای موزه یادبود زلزله اسمریتیوان نیز صادق است. چراکه نیاز به داشتن یک ریه و پارک سبز برای شهر را مورد توجه قرار می‌دهد. گالری‌های متعدد موزه نیز صنایع‌دستی و مهارت‌های مختلف منطقه بوج را دنبال می‌کنند.

شیب تند تپه باعث شده است تا طراحان مجبور شوند راهی برای ایجاد ساختمان پیدا کنند که منظره تپه را مختل نسازد. زیرا این تپه بخشی از میراث فرهنگی مردم منطقه به‌شمار می‌رود و ساخت جعبه‌ای در مقیاس بزرگ که با تپه در تضاد باشد کاری نامناسب تلقی می‌شد. بنابراین اتخاذ یک رویکرد جایگزین نسبت به ساخت‌وساز عادی امری ضروری به نظر می‌رسید. 

موقعیت تپه باعث شکل‌گیری فرمی در طراحی موزه شد که یادگاری از المان‌های موجود در همان تپه را به وجود بیاورد و یادشان را زنده نگاه دارد. مثلا توده ساخته‌شده در عکس زیر مانند خطی است که پیچ‌وخم‌های راه صعود به سمت بالای تپه را تداعی می‌کند. انسان‌ها این راه طبیعی را برای بالا رفتن از تپه انتخاب می‌کنند یا به ‌عنوان مسیر زیارتی که به مکانی مقدس می‌رسد در نظر خود محترم می‌شمارند.

معماران سازه معتقد هستند که ایجاد مسیر پیاده‌روی برای ساخت یک مکان کاملا ضروری است. زیرا انسان را قادر می‌سازد تا به‌روشی منحصر‌به‌فرد با محیط اطراف خود ارتباط برقرار کند. در واقع همین صعود آهسته توانایی و این ویژگی را دارد که به موزه یادبود زلزله اسمریتیوان روح ببخشد. یک سفر معنوی با یک صعود 50 متری که مسیر آن را با تصاویر مختلف نقطه‌گذاری کرده‌اند.

سازه اصلی و ستون فقرات بنا مانند یک ایوان عمل می‌کند که در آن می‌توان لحظه‌ای ایستاد، با آرامش مکث کرد و از چشم‌انداز زیبای منطقه لذت برد. این سازه کششی همچنین درخششی ملایم بر روی ساختمان‌های یکپارچه موزه ایجاد می‌کند. ساختمان‌هایی که نمای آن‌ها را با سنگ‌های محلی ساخته‌اند که از نزدیکی محل ساخت‌وساز استخراج ‌شده‌اند.

به‌طور کلی ستون مرکزی موزه را فضای مدنی تشکیل می‌دهد که در مواقع تعطیل بودن گالری‌ها واقعا به کار می‌آید و به‌صورت موقتی به‌عنوان مرکز توجه موزه عمل می‌کند.

گونه‌های مختلف گیاهان محلی نیز بر روی بام هر یک از گالری‌ها کاشته شده‌اند. بنابراین مانند خود تپه در فصول مختلف تغییر می‌کنند و گذر زمان را نشان می‌دهند. این باغ‌ها همچنین میزبان کارکردهای مختلفی مانند نمایشگاه‌های موقت و فصلی هستند. گالری‌ها به بازدیدکنندگان امکان می‌دهند تا نظاره‌گر هنرهایی باشند که برای چنین موزه‌ای ضروری است. 

موزه یادبود زلزله اسمریتیوان مانند بسیاری از بناهای ساخته‌شده در چشم‌اندازهای طبیعی با امکان رشد تدریجی طراحی شده است. مدولار بودن گالری‌ها و ردپای ستون فقرات مرکزی به‌گونه‌ای است که هرگونه ارتقا در بنا همیشه با مکان موزه همسو باشد. سکونتگاهی که قدمت شهر بوج را تداعی می‌کند. اما به جوانی خاطره آخرین دیدار خواهد بود!

 

https://www.archdaily.com/999425/smritivan-earthquake-memorial-museum-vastushilpa-sangath?ad_source=search&ad_medium=projects_tab