شهر موفق به مانند یک جشن فوق العاده است

تحریریه معماری آرل

وقتی مردم به شهرها فکر می کنند، گرایش ذهنی مشخصی دارند. آنها به ساختمان ها و خیابان ها آسمان خراش ها و تاکسی های پر سرو صدا فکر می کنند. اما وقتی من به شهرها فکر می کنم، به مردم می اندیشم. بنیاد شهرها مردم هستند، و مکان هایی که می روند و با هم دیدار می کنند مرکز چیزی است که موجب عملکرد شهرها می شود. پس حتی مهم تر از ساختمان های یک شهر مکان های عمومی بین آن ساختمان ها است. و امروز برخی از دگرگون کننده ترین تغییرات در شهرها در این مکان های عمومی رخ می دهند.

من باور دارم مکان های عمومی سرزنده و لذت بخش کلید ساخت یک شهر آرمانی هستند. این فضاهای شهری هستند که شهر را زنده می کنند. اما چه چیز باعث فعالیت یک مکان عمومی می شود؟ چه چیزی مردم را جذب یک مکان عمومی موفق می کند، و درباره مکان های ناموفق چطور که مردم را از خود دور می کند؟ من فکر می‎کردم، اگر بتوانم آن پرسش ها را پاسخ دهم، می توانم نقش بزرگی در شهرم داشته باشم. اما یکی از سست ترین ویژگی من این است که من رفتارشناس حیوانات هستم، و من آن توانایی ها را نه برای مطالعه رفتار حیوانات بلکه برای مطالعه اینکه مردم چگونه در شهرها از فضاهای عمومی استفاده می کنند استفاده کردم.

یکی از اولین فضاهایی که مطالعه کردم این پارک کوچکی که به آن پالی پارک می گفتند در مرکز منهتن بود. این فضای کوچک یک اتفاق کوچک بود، و بخاطر تاثیر عمیقی که بر ساکنان نیویورک داشت، اثر عظیمی روی من گذاشت. من این پارک را در اوایل دوران کاری ام مطالعه کردم زیرا توسط ناپدری من ساخته شده بود. پس می دانستم که مکان هایی مانند پالی پارک به صورت اتفاقی به وجود نیامده اند. من خودم مستقیما شاهد آن بودم که آن ها به تعهد باورنکردنی و توجه دقیق به جزئیات نیاز داشتند. اما چه چیزی راجع به این فضا بود که آن را خاص کرده بود و مردم را به سمتش می کشاند؟ خب، من می خواستم در پارک بنشینم و با دقت نظاره کنم، و اول از همه مبلمان راحت و قابل جابجایی را دیدم. مردم وارد می شدند، صندلی خود را پیدا می کردند، مقداری جابجایش می کردند، و مدتی می ماندند، و بعد به طور جالبی، مردم خودشان دیگران را جذب می کردند. و به طرز عجیبی، اگر مردم دیگری در آن اطراف بودند احساس آرامش بیشتری می کردم. و دارای فضای سبز بود. این پارک کوچک هرآنچه مردم نیویورک می خواستند را فراهم کرده بود: راحتی و سرسبزی. اما سوال من این بود، چرا مکان های سرسبز و محل های بیشتری برای نشستن در مرکز شهر وجود نداشت؟ مکان هایی که شما احساس تنهایی یا ورود به ملک دیگران نکنید. متاسفانه، شهرها این گونه طراحی نشده بودند.

شما اینجا یک منظره آشنا را می بینید. این طوری است که میادین برای نسل ها طراحی شده اند. آنها ظاهر زیبا و منظمی دارند که ما اغلب آن را با معماری مدرن در ارتباط می دانیم، اما غیر منتظره نیست که مردم از فضاهایی مانند این دوری کنند. آنها نه تنها مخروبه و بی جمعیت دیده می شوند، بلکه خطرناک به نظر می رسند. منظورم این است که در این مکان باید کجا بشینید؟ چکار باید بکنید؟ اما معماران آنها را دوست دارند. آنها پایه های طراحی و ساختارشان است. آنها ممکن است یکی دو مجسمه را تحمل کنند، اما موضوع راجع به این است. و برای سازندگان، ایده آل هستند. چیزی برای آب دادن، چیزی برای نگه داشتن، و هیچ انسان نامطلوبی برای نگرانی نیست. اما فکر نمی کنید که حیف است؟ برای من، برنامه ریز شهری شدن به معنی توانایی تغییر درست شهری است که در آن زندگی می کنم و آن را دوست دارم. من می خواهم بتوانم مکان هایی را بسازم که به شما حسی را بدهد که "پالی پارک" به شما می دهد، و اجازه ندهم که سرمایه گذارها میادینی بدون سرپناه و متروکی مانند این بسازند. اما بعد از گذشت سال ها، فهمیدم که چقدر ساختن فضای عمومی موفق، معنادار و دلپذیر سخت است. طبق چیزی که از ناپدری ام یاد گرفتم، آن ها تصادفی اتفاق نمی افتد، مخصوصا در شهری مانند نیویورک، جایی که فضاهای عمومی باید برای شروع با هم مبارزه کنند، و سپس برای موفق بودن، کسی باید درباره جزئیات به سختی فکر کند.

اکنون، فضاهای باز در شهرها به مانند فرصت ها هستند. بله، آنها فرصت هایی برای سرمایه گذاری تجاری هستند، اما آنها همچنین فرصت هایی برای منفعت عمومی برای شهر هستند، و این دو هدف گاهی در راستای یکدیگر نیستند، و در تعارض با هم قرار می گیرند.

اولین فرصتی که من باید در آن برای یک فضای باز عمومی بزرگ مبارزه می کردم، در اوایل دهه ۱۹۸۰ بود، زمانی که من مدیر گروهی از برنامه ریزان برای منطقه کثیف و زباله دان بزرگی به نام Battery Park City در منطقه جنوبی منهتن در کنار رود هادسون بودم. و این زمین بایر شنی به مدت ۱۰ سال بی حاصل مانده بود، و به ما گفته شد که اگر در عرض شش ماه سرمایه گذاری پیدا نکنیم، تخریب می شود. بنابراین ما با یک ایده اساسی و تقریباً احمقانه مواجه شدیم، به جای ساختن پارک به عنوان مکمل توسعه آینده، چرا این تساوی را برعکس نکنیم و ابتدا یک فضای باز عمومی کوچک اما بسیار با کیفیت بسازیم، و ببینیم که آیا تفاوتی ایجاد می کند یا خیر. بنابراین ما فقط توانستیم یک قطعه دو بلوکه با یک فضای تقریبا ۱۶۰۰ متری بسازیم، پس هر چیزی که ما می سازیم باید بی نقص باشد. بنابراین برای اینکه مطمئن بشوم، بر روی ساختن ماکت و مدلی از چوب و با مقیاس، از نرده و دیوار ساحلی اصرار کردم. و زمانی که من روی نیمکت های آزمایشی نشستم با شن هایی که در اطراف من می چرخیدند، نرده دقیقا به به زاویه دید آسیب می زند، و منظر من را می بست و تجربه من را از لبه آب خراب می کرد.

بنابراین می بینید که جزئیات چقدر تغییر ایجاد می کند. اما طراحی فقط آن چیزی که دیده می شود نیست، در واقع آن چیزی است که شما هنگام نشستن در آن فضا حس می کنید، و من معتقدم که طراحی موفق همیشه به تجربیات شخصی وابسته است. در این عکس همه جیز به ظاهر کامل می آید، اما آن لبه های گرانیتی، آن چراغ ها، پشت آن نیمکت ها، درختان در باغچه، و مکانهای مختلف برای نشستن، همه و همه یک تغییر کوچکی بودند که این پروژه را به مکانی که مردم می خواستند تبدیل کرد.

اکنون، ۲۰ سال بعد ارزش خودش را اثبات کرد زمانی که مایکل بلومبرگ از من خواست تا مامور برنامه ریزی او باشم و وظیفه شکل دهی به کل شهر نیویورک را به من داد. و به من در آن روز گفت، پیش بینی شده جمعیت نیویورک تا از هشت میلیون به نه میلیون برسد. و از من پرسید، "خب می خواهی یک میلیون نیویورکی جدید را کجا جای دهی؟"

خب، من ایده ای نداشتم. اکنون، شما می دانید که نیویورک ارزش زیادی بر روی جذب مهاجر گذاشته است، پس ما راجع به چشم اندازه رشد هیجان زده شدیم، اما حقیقتا، کجا می توانستیم رشد کنیم در شهری که مرزهایش را ساخته است و توسط آب محاصره شده است؟ چگونه می توانستیم برای اهالی جدید نیویورک مسکن پیدا کنیم؟ و اگر ما توانایی گسترش را نداشتیم، بهترین راه چه می توانست باشد، خانه های جدید کجا می توانستند بروند؟ ماشین ها چطور؟ شهرمان امکان اداره خودرو اضافه را نداشت.

پس ما باید چکار می کردیم؟ اگر ما امکان گسترش افقی را نداشتیم، باید در ارتفاع بالا می رفتیم. و اگر بالا می رفتیم، باید در مکانهایی که نیازی به استفاده ماشین شخصی نبود بالا می رفتیم. و این یعنی استفاده از یکی از بزرگترین دارایی مان: شبکه حمل و نقل. اما تا آن لحظه ما فکر نکرده بودیم چگونه بهترین شکل آن را اجرا کنیم. بنابراین این پاسخ معمای ما بود. اگر ما همه توسعه جدید را به صورت غیرمستقیم حول حمل و نقل قرار دهیم، در واقع فکر می کردیم بتوانیم آن افزایش جمعیت را مدیریت کنیم. و این برنامه و طرح بود، در واقع ما باید چکار می کردیم: ما نیاز داشتیم منطقه بندیمان را دوباره انجام می دادیم و منطقه بندی ابزار نظم دهی برنامه ریز شهری است. و اساسا شکل کل شهر را تغییر می دهد. مکان هایی که توسعه می تواند باشد را مشخص کردیم و هرگونه توسعه ای را در منطقه حومه ای ماشین محور ممنوع کردیم. خب، این یک ایده به شدت جاه طلبانه بود، به این دلیل که انجمن ها باید با آن طرح ها موافقت کنند.

خب پس چگونه می توانستم این کار را انجام بدهم؟ با شنیدن. پس من شروع به شنیدن کردم، در حقیقت، هزاران ساعت شنیدن فقط برای ایجاد کردن اعتماد. می دانید، جوامع می توانند بگویند که آیا شما محلات آن ها را درک کرده اید یا نه. این چیزی نیست که بتوانید به ظاهر وانمود کنید. پس من شروع به راه رفتن و قدم زدن کردم. نمی توانم بگویم چند بلوک را راه رفتم، در تابستان عرق ریزان و زمستان یخبندان، سال های سال، فقط برای اینکه بتوانم دی ان ای و ذات هر محله را درک کنم و بدانم هر خیابانی چه حسی دارد. من یک متخصص غیررسمی غیر قابل باور شدم، و یافتم که منطقه بندی نگرانی های جوامع را بیان می کند. پس قدم به قدم، محله به محله، قطعه به قطعه، ما شروع به گذاشتن محدودیت ارتفاع کردیم که تمامی توسعه جدید قابل انتظار و نزدیک حمل و نقل عمومی باشند. بعد از ۱۲ سال، ما توانستیم تا مجدد ۱۲۴ واحد همسایگی را منطقه بندی کنیم، ۴۰ درصد شهر، ۱۲٫۵۰۰ بلوک، به طوری که الان، ۹۰ درصد از توسعه جدید نیویورک در فاصله پیاده روی ۱۰ دقیقه ای از مترو هستند. به عبارت دیگر، هیچ کس در آن ساختمان های جدید، نیازی به ماشین شخصی ندارد.

خب، آن منطقه بندی خسته کننده، ملال آور و مهم بود، اما منطقه بندی دوباره ماموریت من نبود. شما نمی توانید منطقه بندی را ببینید و حس کنید. ماموریت من همیشه ایجاد فضای شهری مناسب بوده است. پس برای مناطقی که برای توسعه عظیم ناحیه بندی کردیم، من مصمم بودم که مکان هایی که تفاوت را در زندگی مردم ایجاد می کند بسازم. اینجا مشاهده می‎کنید نزدیک به ۳٫۲۰۰ متر از ساحل رها شده در محله های "گرین پوینت" و "ویلیامزبورگ" در بروکلین، که امکان رفتن به آن و استفاده کردن از آن غیرممکن بود. اینجا منطقه بندی کار عظیمی بود، و من یک نوع اجباری برای ساختن پارک بزرگی در این لبه آب احساس کردم، و زمان بسیار زیادی روی هر متر مربع این برنامه گذاشتم. می خواستم مطمئن شوم که مسیرهایی مشجر از تپه ها تا آب وجود دارد، که درخت و بوته و سبزه همه جای آن است. و همچنین، مکان های بسیاری برای نشستن. حقیقتا، من اصلاً نمی دانستم که چطور امکان دارد. من باید ایمان می داشتم. اما هرآنچه خوانده بودم و یاد داشتم را در آن نقشه‎ها گذاشتم.

و سپس باز شد، و باید به شما بگویم که، بی نظیر بود. مردم از همه جای شهر به این پارک ها آمدند. من می دانم که زندگی کسانی که آنجا بودند را تغییر دادند حتی تصویر کلی نیویورک را نیز عوض کرد. من گاهی می روم و مردم را می‎بینم که در آن کشتی های کوچک می روند که حال میان بلوک ها حرکت می کند و نمی توانم برایتان بیان کنم، اما من کاملا شوکه شدم وقتی دیدم مردم طوری از آنجا استفاده می کنند انگار که همیشه آنجا بودند.

و این یک پارک جدید در جنوب منهتن است. اکنون، لبه آب در آنجا قبل از یازده سپتامبر بسیار کثیف و درهم بود. وال استریت در واقع در محاصره خشکی بود چون نمی توانستید نزدیک این لبه بروید. و بعد از آن زمان، کنترل کمی بر شهر بود. اما فکر می کردم اگر به موسسه توسعه منهتن جنوبی بروم و برای احیا ۳ کیلومتر لبه آب تخریب شده پول دریافت کنم، می تواند تاثیر بزرگی بر روی بازسازی منهتن جنوبی داشته باشد. و همان هم شد. منهتن جنوبی در نهایت دارای ۳ فضای لبه آب عمومی شد.

من واقعا این پارک را دوست دارم. می دانید، نرده ها باید الان بالاتر باشند، پس ما صندلی های مغازه را در گوشه قرار دادیم و شما می توانید به آب نزدیک شوید و در واقع روی آن قرار دارید. و می بینید با عریض تر شدن نرده امکان گذاشتن غذا و لپ تاپ روی آن، برایتان فراهم شده است. و من عاشق زمانی هستم که مردم آنجا می آیند و نظاره می کنند و می گویند، "وای، این بروکلین است، چقدر نزدیک است."

خب، نقشه ما چه بود؟ چگونه پارکی را به مکانی که مردم دوست دارند آنجا باشند تبدیل می کنید؟ خب، این به شما بستگی دارد، نه به عنوان برنامه ریز شهری، بلکه به عنوان یک انسان. شما از توانایی طراحی تان استفاده نمی کنید. شما از انسانیت خود بهره ور می شوید. منظورم این است که، آیا مایلید آن جا بروید؟ آیا مایلید آن جا بمانید؟ آیا درون و بیرون آن را می توانید ببینید؟ آیا مردم دیگری آن جا هستند؟ آیا سبز و گرم و صمیمی به نظر می رسد؟ آیا می توانید صندلی مخصوص خودتان را پیدا کنید؟

خب اکنون، سر تا سر شهر نیویورک، مکان هایی هستند که می توانید صندلی های مخصوص خودتان را پیدا کنید. جایی که قبلا پارکینگ بود، الان کافه های خیابانی است. جایی که قبلا ترافیک خیابان برادوی بود، الان میز و صندلی قرار دارد. کافه های خیابانی که ۱۲ سال پیش ممکن نبود، الان همه جا دیده می شود. اما ایجاد این مکان برای استفاده عموم آنقدر هم آسان نبود و حتی سخت تر از نگه داشتن آن به همان شکل بود.

پس من داستانی را راجع به یک پارک عجیب به نام "های لاین" برایتان تعریف می کنم. های لاین یک خط آهن هوایی بود (تشویق) های لاین یک راه ریلی بلند بود و از میان ۳ محله در لبه غربی منهتن گذر می کرد، و زمانی که تعطیل شد، خود به خود به یک منظره تبدیل شد، نوعی باغ در آسمان. و زمانی که من اولین بار آن را دیدم، حقیقتا، وقتی ‎که من بالای پل رفتم، مانند این که عاشق کسی می شوید، به آن علاقه مند شدم. جدی می گویم. و وقتی که به عنوان مسئول حفظ دو قسمت اول "های لاین" از نابودی برگزیده شدم، این پروژه برایم در اولویت قرار گرفت و مهمترین پروژه من شد. من می دانستم که اگر روزی راجع به های لاین نگران نباشم، نابود خواهد شد. و های لاین، اگرچه اکنون معروف و اساسا محبوب است، مجادله آمیزترین فضای عمومی شهر است. شما ممکن است پارک زیبایی را ببینید، اما همه اینگونه نیستند. می دانید، درست است، همواره علایق تجاری و مالی در برابر فضای عمومی مقابله می کنند. شما ممکن است بگویید: "چه جالب است که بیش از ۴ میلیون نفر از سرتاسر دنیا برای دیدن های لاین آمدند." سرمایه گذار یک چیز می بیند، مشتری. سلام، چرا آن درختان را برنمی دارید و در راستای های لاین مغازه بزنید؟ بسیار عالی نخواهد شد و به معنی پول بیشتر برای شهر نخواهد بود؟ خب نه، عالی نخواهد شد. آن در واقع مرکز خرید است، نه پارک. (تشویق) و می دانید چه می شود، این ممکن است به معنی پول بیشتر برای شهر باشد، اما شهر باید دید بلندمدت داشته باشد، دیدی برای منافع مشترک. اخیرا، قسمت آخر های‎لاین، قسمت سوم های‎لاین، قسمت پایانی های لاین، بر خلاف منافع سرمایه گذاران بود، جایی که چند سرمایه گذار برجسته شهر در حال ساختن بیش از ۱۷ میلیون متر مربع در منطقه هادسون یارد هستند. و گاهی نزد من می آمدند و پیشنهاد می دادند که به طور موقت آن قسمت سوم و پایانی را جدا کنند. شاید های لاین با تصویر آن ها از شهر درخشان آسمان خراش ها بر روی تپه متناسب نباشد. شاید فقط مانع آن ها بود. ولی به هر حال، مذاکرات روزانه بی وقفه ۹ ماه طول کشید تا در نهایت امضای موافقت نامه ممانعت از تخریب گرفته شود. و این تنها ۲ سال پیش بود.

بنابراین می بینید مهم نیست که یک فضای عمومی تا چه حد می تواند موفق و محبوب باشد، به هیچ وجه نمی توان آن را ضمانت کرد. فضای عمومی همواره -- این چیزی است که حفظ شد -- فضای عمومی همواره یک مراقب و پشتیبان هوشیار نیاز دارد، نه تنها در ابتدا برای بیان استفاده آن ها برای عموم، بلکه برای طراحی آن ها برای مردمی که از آن‎ها استفاده می کنند. سپس برای حفظ و مراقبت آن ها تا مطمئن شویم که برای همه هستند، و مورد خشم، حمله، و نادیده گرفته شدن قرار نگیرند. اگر فقط یک درس باشد که من در عمرم به عنوان برنامه ریز شهری یاد گرفته باشم، این است که فضای عمومی دارای قدرت است. فقط تعداد افرادی که از آن استفاده می کنند نیست، بلکه فراتر از تعداد افرادی است که حس بهتری راجع به شهر دارند و فقط می دانند که در آن هستند. فضای شهری می تواند روش زندگی شما در شهر را، احساس شما نسبت به شهر را تغییر دهد، و باعث برتری یک شهر نسبت به دیگری شود. و فضای شهری یکی از مهمترین دلایل برای ماندن شما در شهر است.
 

من معتقدم که یک شهر موفق به مانند یک جشن فوق العاده است. مردم می مانند زیرا زمان خوبی را سپری می کنند.

تحریریه معماری آرل