به مناسبت 10 سالگی موزه باشکوه آلوارو سیزا

هیچ معماری مانند آلوارو سیزا تجربه بازدید از فضاهای خود را سازماندهی نمی کند. معمار پرتغالی با استفاده از فشرده سازی و متراکم سازی، باز و بسته بودن، بازی با حجم، نورگیر و نور، مسیر و گذر، دیدگاه های کار خود را نشان می دهد. این مطلب به بررسی کوتاهی از پروژه Ibere Camargo آلوارو سیزا به مناسبت 10 سالگی آن انجام داده است.

پروژه موزه Ibere Camargo به دلیل زمین های پیچیده و ابعاد محدود، آلوارو سیزا تصمیم گرفت موزه را عمودی طراحی کند و از طبقات زیرین برای پشتیبانی عرصه های سالن نمایش و کتابخانه بهره ببرد. طبقات همکف، و اول تا سوم ساختمان به فضای نمایش آثار موزه اختصاص یافته اند. ایده ایجاد مسیر از طریق یک رمپ صاف و مستمر در فضا نمایشگاه، بخشی از نمای ساختمان را تشکیل داده است که از حجم اصلی ساختمان جدا شده و بخشی از کابلد ییرونی را تشکیل داده است. 

از آنجا که محیط کافی برای دور زدن فضاهای خلاء و غلبه بر ارتقاع نسبت به شیب وجود نداشت، سیزا یک طراحی زیگزاگی هوشمندانه و منحصربه فرد طراحی کرد که رمپ با مجموعه سازگار باشد، که یکی از آنها خارج از بنا و دیگر با فرم داخل ساختمان تعبیه شده است. ترکیب فضاهای پر و خالی موزه نبوغ معمار را نشان می دهد. برش های دقیق و تقسیمات فضایی، چشم انداز ساختمان را بی نظیر ساخته و وقتی از هر زاویه به موزه نگاه می کنیم، انگار به مکانی جدید و کشف نشده طرف شده ایم. این ساختمان بسته در نگاه اول بیننده را به خود جذب می کند، و تبدیل به ساختاری شده که محیط اطراف خود را احیا کرده است. موزه Ibere Camargo به ما نشان می دهد که سخت ترین کار این است که همیشه پیچیدگی و سادگی را در کنار هم داشته باشیم.














تحریریه معماری آرل
منبع: archdaily.com