چرا طراحی مکان های عمومی تضمین سرمایه گذاری برای ایمن سازی شهر است؟

معماری قدرتمند است و مانند انرژی هسته ای همه چیز آن به نوع استفاده از آن انرژی بستگی دارد. معماری همانگونه که می تواند شهرهای غیرقابل سکونت را ایجاد کند، در خلق شهرهای امن با کیفیت زندگی بالا تاثیرگذار است. در نمونه های مختلف، طراحی شهری پاسخی برای فضاهای عمومی خراب شده یا رها شده است. این موضوع نشان می دهد توزیع کاربری های شهری و طراحی نورپردازی آن امری حیاتی می باشد، اما بسیار ضروری است افرادی که چه افرادی از این فضاهای استفاده کرده و چگونه آن محیط را به مکانی برای رشد جوامع شهری تبدیل می کنند.

یکی از بهترین مثال هایی که در مورد فضایی عمومی می توانیم عنوان کنیم پلازای شهر آنتوفاگاستا، طرح دکتر آنتونیو رندیک در کشور شیلی است. در ادامه خلاصه ای از توضیحات این پروژه را مشاهده می نمایید:
این مربع بخشی از مقطع پلان Paseo Cerro A Mar می باشد که توسط سازمان Creo Antofagasta مدیریت می شود. این کمپین در تلاش برای ایجاد شهری پایدار برای شهر آنتوفاگاستا از طریق یک طرح جامع شهری بوده است.

بدیهی است که زمین ارائه شده خراب و بالا استفاده شد، مکانی بلاتصدی و خالی که به محدوده ای نا امن بدل گشت و در اختیار استفاده اعمالی منفی قرار گرفت. با این حال این زمین در محدوده ای استراتژیک قرار گرفت: در مسیر تقاطع دو نقطه مهم و گذر محله های مختلف. به این ترتیب این پروژه فرصتی عالی برای بهبود فضای عمومی بود. 

پروژه طراحی فضای عمومی و بهبود فضای شهر آنتوفاگاستا فقط با تصمیمات تیم معماری انجام نشد. برگزاری چند کارگاه آموزشی تعاملی با مشارکت شهروندان منطقه جزء اقداماتی بود که در راستای دیدگاه بهبود محله صورت گرفت. پس از بررسی کارگاه های آموزشی به این نتیجه رسیدیم که محله به فضای نیاز داشت که قرار ملاقات و تعاملات مردمی در آن انجام شود و به عنوان مرکزی چندعملکردی اعم از آموزش، ورزش، تفریح و مسکن مورد استفاده قرار گیرد. پلتفرمی برای همساز کردن گروه های جدید و گروه هایی که قبلا در محله شکل گرفته اند. گروه هایی همچون افراد بزرگسال، سالمند، گروه های آموزشی، اکیپ های اسکیت باز، رزمی کارها، گروه های موسیقی و ... از جوامع قدیمی این محله می باشند که با افراد و فعالیت های جدید ترکیب می شوند.

این طرح شامل مبلمان شهری و فضاهای چندمنظوره است که توسط یک سیستم فتوولتائیک شبیه سازی شده و قادر به تامین نور در کل میدان می باشد. در سواحل بیابانی سایه یک عنصر ضروری محسوب می شود تا بتواند ساکنان را در تمام طول روز به سمت خود جذب کند، نه فقط هنگام طلوع یا غروب آفتاب. منطقه های مختلف حول این هسته توضیع می شوند: یک پارک برای اسکیت، فضای بازی کودکان، مبلمان شهری و مناظر ساحلی، محدوده بافت گیاهی به همراه سیرکولاسیونی شناور که با درختان و سنگ ها عجین شده است.

همانطور که میدان در قسمت شیب دار زمین واقع شده است، برای دسترسی دو رمپ طولانی پیشنهاد شد که از زمین به صورت متقاطع عبور کند. به این ترتیب پله ها از پروژه حذف شدند و عرصه های بیشتری را قابل دسترس نمودند. برای فضای سبز در پلان از سه گونه گیاه بهره بردیم که با بررسی و گونه شناسی برای این اقلیم در نظر گرفته شده اند. این پوشش گیاهی به خاطر خاصیت های بالایی که دارد از نگهداری کم برخوردار بوده و دارای ارزش زینتی بالا می باشد. همچنین این پوشش بخشی از میراث بافت سبز کشور شیلی محسوب می شود.
معمار: دکتر آنتونیو رندیک
سال ساخت پروژه: 2017
مساحت: 2685 متر مربع













تحریریه معماری آرل
منبع: archdaily.com