پروژه پارک فرهنگی آلوارو سیزا با مفهومی به مثابه تعریف معماری

پروژه های وجود دارد که خارج از سایت متولد می شوند.
پروژه های هم وجود دارند که سایت را به خود اختصاص می دهند.
اما معماری پروژه ای قابل درک است که بتواند یک ارتباط مفهومی و عملکردی بین سایت و پروژه خلق کند.
پاویلیون هنری "جئونسانگبوک-دو" آلوارو سیزا یک طرح اقتباسی است که تپه سایت را به بطن و کانسپت پروژه متصل نموده است.

طراحی پاویلیون پارک سایا به اراده ای قدرتمند و ایده ای خاص احتیاج داشت تا چالش های بین سایت و ساختمان را برطرف سازد. فرمت ساختمان پاویلیون به گونه ای است که بر روی مسیر و شیب جنگل واقع شده و بنا به طیف ظریفی که آلوارو سیزا برای کالبد مجموعه در نظر گرفته به جنبشی نرم و زیبا دست یافته است. بخشی از فرم پاویلیون به عنوان کتابخانه در نظر گرفته شده است تا فضای مطالعاتی نسبت به کاربری هنری ساختمان ارتباط مستقیمی داشته باشد.

وقتی ما وارد پاویلیون می شویم، انگار به درون یک مجسمه پای گذاشتیم که نور، سایه، فضا و زمان ما را در بر میگیرد، و حسی فراتر از آنچه که بیرون سختمان با آن مواجه شده بودیم به ما منتقل می کند. با گذر از درون ساختمان به انتهای راه رسیدیم، و اینجا آغازی برای نمای بی نهایت ساختمان است. فضای داخل حس و نگاهی شخصی از کانسپ معماری را منتشر می کند که به بیننده خود هویت منحصربه فردی از ساختمان را نشان می دهد. در صورتی که بام پروژه مسیری برای جذب پرسپکتیوهای طبیعی توسط کاربران پارک است، برونگرا و جلوه گر می باشد.

سخن معمار:
در معماری فضا زمان است.
در معماری نور، فرم را تعریف می کند.
در معماری مسیرهای شگفت انگیزی وجود دارد.
در معماری متریال های خشن می تواند نرم و ظریف شود.
در معماری "عملکرد" خود یک تابع حیاتی است.
در معماری سایه المان زیباسازی فضاست.
در معماری پاویلیون سایا همه موارد فوق قابل لمس است.

















تحریریه معماری آرل
منبع: archdaily.com