طراحی آسمانخراش برای بهبود گرمایش زمین

پروژه آسمانخراش گرینلند در ضلع جنوبی منطقه گرینلند، نزدیک آتلانتیک واقع شده است، جایی که سیرکولاسیون شمال آتلانتیک برای تبادل انرژی با مشکل مواجه بوده و منطقه را در خطر غرق شدن قرار داد. پروژه آسمانخراش آتلانتیک به منظور کنترل و نظارت میزان شوری آب در عمق های مختلف، بازیابی لایه های یخ ذوب شده و صرفه جویی در مصرف آب ارائه شده است.
سیرکولاسیون دمای شمال آتلانتیک تأثیر زیادی بر روی گرما و رطوبت دارد. به دلیل گرم شدن زیاد کره زمین لایه های یخی قطب شمال و منطقه گرینلند ذوب شده اند. بنابراین حد نصاب شوری اقیانوس اطلس کاهش پیدا کرده که مانع جریان کنونی آب در جهت عمودی می شود. به همین دلیل سیرکولاسیون شمال آتلانتیک در معرض خطر راکد شدن قرار گرفته است. 

 این پروژه شامل دو حلقه مماس بر روی هم می باشد که می بایست به طور دائم در آب دریا قرار بگیرد. حلقه بزرگ عمل جداسازی آب دریا را به طور مداوم انجام می دهد. اما حلقه کوچک مسئول صرفه جویی آب شیرین است و همچنین دارای عرصه هایی برای تحقیقات و زندگی می باشد. در واقع حلقه کوچک نقش فضای اقامتی را هم در این پروژه ایفا می کند. دمای پایین قطب شمال و ارتفاع زیاد این سازه غول پیکر باعث می شود تا شرایط برای زندگی در این برج مهیا شود.
در فرایند عملکردی این مجموعه آب دریا توسط حلقه کوچک به بالای حلقه رفته و طی فرایند شیرین سازی آب د دمای پایین نمک را از آب جدا می کند تا آب شیرین برای برج حاصل شود. سپس آب شور غلیظ توسط لوله های تخلیه به دریا ریخته می شود. بخشی از آب شیرین در مخازن داخلی حلقه کوچک به عنوان آب مصرفی واحد ها ذخیره می شود. در صورتی که بخش دیگر آب شیرین به سمت یخ ها هدایت میشود تا به لایه های تبدیل شود.
کل سازه بنا به یک فونداسیون کشتی مانند متکی است. مجموعه بر روی یک سطح سوزنی شکل واقع شده تا مانع ثابت ماندن فونداسیون شود و در مواقع نیاز توسط سیستم های مانیتورینگ و کنترل هوشمند به نقطه ای دیگر حرکت کند. در واقع می توان این برج را حرکت داد تا هر منطقه که نیاز به کاوش های این مجموعه داشته باشد به همان سو حرکت کند.

تحریریه معماری آرل
منبع: evolo.us