بلید رانر 2049، نهایت زیبایی و جسارت در طراحی صحنه

تحریریه معماری آرل

بلید رانر 2049 دنباله ای مفهومی از فیلمی به همین نام است که سال 1982 ساخته شده بود. این نسخه جدید هم مانند فیلم قبلی می تواند لقب شاهکار طراحی صحنه، گرافیک، جلوه های ویژه و نورپردازی را به خود اختصاص می دهد. دنیس گسنِر به مانند اساتید قبلی سعی کرده تا دیدگاه منطقی از شهر، خانه، وسایل نقلیه در 40 سال آینده به نمایش بگذرد. زمانی که سید مید و لارنس جی پاول بر روی طراجی صحنه بلید رانر در سال 1982 کار می کردند، توانستند با طرح های بی نظیر خود دروازه ای به شهرسازی و معماری سال های آینده باز کنند. بلید رانر 2049 گامی رو به جلو در فضاسازی، طراحی صحنه فیلم، و دکوراسیون سازی را به ما نشان می دهد. در ادامه خلاصه ای از ویژگی های این فیلم زیبا را برای شما قرار داده ایم.

در صحبت های اولیه که دنیس گسنِر با دنیس ولنوو کارگردان فیلم بلید رانر 2049 داشته، این بود که محیط شهر لس آنجلس خشن تر، تاریک تر و سردتر از گذشته شده است. به همین دلیل طراحی صحنه های جزء به جزء فیلم می بایست بر اساس این نگرش ساخته می شد که اگر فضایی از نور و رنگ مناسبی برخوردار باشد، عوامل دیگری مانند طراحی لباس، دکورها و وسایل نقلیه باید بر سنگینی فیلم بیافزاید. گسنِر منبع الهام خود را در هنگام تماشای ساختمان بنتی بوداپست یافت. جایی که توانست بهترین زوایای ممکن برای فیلمبرداری از ساختمان های سرد و تاریک در زمستان بیابد. چون فضای استودیو فیلم برداری لندن به اندازه کافی برای گرفتن شات های بلند و عریض از محیط شهری بزگ نبودند.

وی تا کنون 5 بار نامزد دریافت جایزه اسکار شده که دلیل این توجه اسکار به کارهای وی بخاطر دقت او به فیلم نامه بوده است. گسنر وسواس زیادی در جزئیات فیلم نامه دارد و تمام صحنه های خود را بر اساس جزئیات موجود در داستان اصلی می سازد. سوالی که بیش از پیش در ساخت این فیلم مطرح شد استفاده نکردن زیاد از فناری CGI و جلوه های کامپیوتری بود. گسنر بنا به رویکردی که در فیلم اورژینال سپری شد نسبت به فیلم وفادار ماند و حتی الامکان سعی کرد از جلوه های ویژه کمترین کمک را بگیرد. دنیس ویلنوو و گسنر به خاطر اظهار نظر منتقدان در رابطه با نقش کم جلوه های ویژه چنین پاسخی به این سوال دادند: "این فیلم جنگ ستارگان نیست."

پس از طراحی و بازسازی آپارتمان شخصیت کی و پرسپکتیوی از شهر، ساختمان والاس با معماری بی رحمانه به سبک بروتالیست خودنمایی می کند. جراد لتو که در فیلم نقش مردی خلاق، مبتکر و بی رحم به نام نیاندرا والاس را ایفا می کند. در تمام صحنه های که لتو حضور داشته شما می توانید تمام خصوصیت های شصخیت اصلی داستان را مشاهده نمایید. رنگ و سایه در کنار متریال خشن درون هرم بزرگ از ویژگی های شخصیتی والاس است که بر محیط فیلم تأثیر گذاشته است. تنها نقطه روشن در هر نقطه از هرم بزرگ شخصیت لاو (Love) است که با لباس شیک و روشنی در خال گذر از اتاق ها و راهروهاست. چنین رویکردی در 10 دقیقه اول فیلم در خانه کاراکتر ساپر مورتون با بازی دیو باتیستا هم مشاهده می شود. انزوا، تنهایی و دور بودن از تمدن تعاریف کمی از تصویری تاریک و خاک گرفته از اتاق این شخصیت را به ما نشان می دهد. 

زمانی که شخصیت کِی با بازی زایان گازلینگ در ابتداری فیلم در حال پرواز است، دو منظره بی نظیر را مشاده می کنیم. اولین منظره مربوط به مزرعه های خورشیدی است که از هزاران پنل فتوولتائیک تشکیل شده است. در حقیقت این مزرعه یک نسخه حقیقی می باشد که در جنوب استرالیا واقع شده که در این فیلم از آن استفاده شده است. سکانس بعدی اوایل فیلم مزرعه ای بی انتها از گلخانه های مصنوعی را نشان می دهد که پشت به پشت هم یک شهر پلاستیکی را از نمای بالا نشان می دهند. این گلخانه ها در آلمریا اسپانیا واقع شده و دنیس ویلنوو با ثبت این مناظر از آنها در فیلم خود بهره برده است. کارگردان و طراح فیلم به خوبی قابلیت های داستان فیلم را کشف کرده اند و از حداکثر نمونه های موجود و حقیقی بهره برده اند. 

داستان فیلم در لس آنجلس سال 2049 رخ می دهد. در این سال نسل جدید ریپلکنت ها رویه ای اجتماعی به خود گرفته اند و خبری از شورش نیست. کی ( رایان گاسلینگ ) که برای LAPD به عنوان " بلید رانر " کار می کند، در یکی از ماموریت های روزانه خودش ، بسته مخفی را می یابد که در آن نشانه ای است که او را به زنی ( کارلا جوری ) می رساند که وظیفه اش کاشت خاطرات برای ریپلکنت هاست. کی از طریق این زن ، موفق می شود ردی از ریک دکارد ( هریسون فورد ) بیابد که سالهاست خود را مخفی کرده و کسی از او خبر ندارد اما...

تحریریه معماری آرل
منبع: indiewire.com