چرا نماهای شیشه ای برای زندگی شهری بد هستند؟

با مثالی بیان می کنم، چگونه سطح شهرها شیوه زندگی ما را تغییر می‌دهد. وقتی من از سالامانکا در اسپانیا دیدن می‌کردم دیدن بازارچه میر در هر ساعت روز برایم بسیار لذت بخش بود. صبح های زود نور خورشید از نمای ساختمانها بیرون می‌زد، سایه ها را پررنگ تر می‌کرد، و در شب ها نور چراغ ها، ساختمان ها را به صد دسته از فضاهای مجزا بدل می‌کرد، بالکن ها و پنجره ها و طاقها، هرکدام یک فعالیت دیداری جدا را خلق گرده اند. آن جزئیات و حجم ها، آن زرق و برق، به بازارچه کیفیت یک تئاتر را می‌دهد. تبدیل به صحنه‌ای می‌شود که نسل‌های مختلف در آن همدیگر را می‌بینند. کودکان در گوشه‌های مختلف پیاده رو، افراد مسن روی صندلی‌ها و زندگی واقعی شبیه به صحنه اپرا می‌شود. پرده در سالامانکا بالا می‌رود. من فقط در مورد نمای بیرونی ساختمان‌ها حرف زدم و نه فرم، کاربرد و سازه آنها. با این وجود آن سطوح به زندگی ما رنگ می‌دهند، چون ساختمان‌ها فضای اطراف ما را تشکیل می‌دهند، و این فضاها مردم را به سمت خود جذب می‌کنند یا آنها را از خود می‌رانند. و تفاوت به کیفیت آن سطوح خارجی مربوط است.


فضاهای عمومی به دلایل مختلف مقبول یا رد می‌شوند. معماری تنها یکی از آنهاست. ولی دلیلی مهم. بعضی از بازارچه های جدید مثل فدریشن در ملبورن یا سوپرکیلن در کپنهاگ موفق بوده‌اند چون تلفیقی از قدیمی و جدید هستند؛ زمخت و نرم، رنگهای خنثی و تند، و فقط به نمای شیشه‌ای بسنده نکرده‌اند.


تحریریه معماری آرل
منبع : تد، آرل