نویسنده : تحریریه معماری آرل
تاریخ : چهارشنبه , ۱۳۹۴/۱۲/۱۲ ۰۸:۴۸
گردآورنده: پروانه شاه سوار
- تا چه حد دخالت کارفرما را در کارهایتان پذیرفته اید و یا می پذیرید؟
-مهندس دلیری: یک معمار زمانی موفق است که بتواند نظر خود را به کارفرما تحمیل کند. هیچ آرشیتکتی در همان ابتدای مسیر حرفه ای خود، چنین قابلیتی ندارد. باید زمان بگذرد و کارهای خوب همراه با رفتارهای اجتماعی مناسب انجام شود تا اعتماد کارفرما جلب شود. من این راه را طی کرده ام. البته الان نگاه جامعه هم نسبت به معمار و معماری رشد کرده است. در سال های قبل اهمیت طراحی معماری در ساختمان سازی چندان برای عموم سرمایه گذاران اهمیت نداشت. اما امروزه فرهنگ ساخت رشد کرده و سازندگان با کمال میل برای طراحی آنچه می خواهند بسازند هزینه می کنند. وقتی پول می دهند کمتر در کار طراح دخالت می کنند. چرا که اگر قرار بود نظر خود را تحمیل کنند کار را به دفتر نقشه کشی واگذار می کردند. این نکته را هم می گویم که تسلیم نشدن در برابر خواست کارفرماهای خصوصی سرسخت، راه کارهایی دارد، یکی از روش ها این است که با احترام به نظر کارفرما خواست او را انجام دهید و یک طرح هم مطابق با نظر خود آماده کنید، این جاست که کارفرما متوجه می شود راه هایی بهتر از آنچه در ذهن خودش بوده، وجود دارد.
- می دانید که طی سال های اخیر طرح هایی به اجرا رسیده است که در آن ها درختان کهنسال زمین، با طرح متفاوتی از آنچه معمول نظر شهرداری است حفظ شده و نجات یافته اند. از طرفی هم قطع درختان توسط شهرداری در مناطق و خیابان های تهران توجه مردم را به محیط زیست جلب کرده و آن ها را نسبت به این موضوع حساس تر کرده است، این عوامل باعث شده تا نقدهایی در خصوص قطع درختان به شما وارد شود. برای مثال در پروژه بزرگ چناران پارک. چه پاسخی به منتقدین دارید؟
- مهندس دلیری: من ایمان دارم که معماری در کنار طبیعت زیباست و در تمام پروژه های من فضای سبزی که احداث شده از وضع محوطه پیش از ساخت به مراتب قوی تر بوده است. البته از طرفی من همیشه به کارفرما و همکارانم در دفتر این جمله عامیانه را می گویم که "معماری بده بستان است". در کاری که انجام می دهی، چیزهایی را از دست می دهی و چیزهای دیگری به دست می آوری. این دوتا را باید در دو کفه ترازو قرار داد و مقایسه کرد. اگر یک درخت در وسط زمین و در نقطه ای قرار داشته باشد که با حفظش تمام پلان ها در بهترین حالت، خرد و نامطلوب می شوند، ترجیح می دهم آن را بردارم و پس از ساخت، چندین اصله درخت جایگزین کنم.
در مورد پروژه خاصی که نام بردید، لازم است عنوان کنم من خود هیچ کدام از درختان "چناران پارک" را قطع نکردم. این کار پیش از ورود من به پروژه انجام شده بود. پروژه در مرحله خاک برداری بود که من در آن قدم گذاشت. از این توجیه هم بگذریم، نکته مهم این است که پیکان چنین نقدی نباید به طرف من باشد. چرا که اشکال در قوانین موجود است. شهرداری جریمه قطع درختان را از کارفرما می گیرد و مجوز ساختمان سازی را به کارفرما می دهد. توجه کنید آن جریمه از معمار گرفته نمی شود و آن جواز هم به معمار داده نمی شود.
- در بین معماران مطرح جهان، کار چه کسانی را بیشتر دوست دارید؟
- مهندس دلیری: در جهان، زاها حدید و در ایران، کامران دیبا. البته معتقدم هر کسی کاری انجام دهد قابل احترام است.
- به زاها حدید اشاره کردید، در مورد ایشان بحث زیاد است. اکثر دانشجویان ایشان را دوست دارند. من و برخی از معماران ایشان را تندیس ساز و فرمالیست می نامیم. می خواهم نظر شما را راجع به "فرم گرایی" بدانم.
- مهندس دلیری: من متفاوت بودن زاها حدید را دوست دارم، به نظرم خط های او چشم نواز است. البته این فقط سلیقه است. اما اینکه فکری در پشت کارهایش دارد یا فرم تندیس گونه است موضوع دیگری است. به نظرم وقتی کاری اجرا شود، حتما فکری داشته است. حتی ممکن است تفکر پشت آن، ساخت یک تندیس نمادین از طریق معماری باشد...
تحریریه معماری آرل
گردآورنده: پروانه شاه سوار
منبع: فصلنامه تخصصی معماری طراح_شماره 8
-مهندس دلیری: یک معمار زمانی موفق است که بتواند نظر خود را به کارفرما تحمیل کند. هیچ آرشیتکتی در همان ابتدای مسیر حرفه ای خود، چنین قابلیتی ندارد. باید زمان بگذرد و کارهای خوب همراه با رفتارهای اجتماعی مناسب انجام شود تا اعتماد کارفرما جلب شود. من این راه را طی کرده ام. البته الان نگاه جامعه هم نسبت به معمار و معماری رشد کرده است. در سال های قبل اهمیت طراحی معماری در ساختمان سازی چندان برای عموم سرمایه گذاران اهمیت نداشت. اما امروزه فرهنگ ساخت رشد کرده و سازندگان با کمال میل برای طراحی آنچه می خواهند بسازند هزینه می کنند. وقتی پول می دهند کمتر در کار طراح دخالت می کنند. چرا که اگر قرار بود نظر خود را تحمیل کنند کار را به دفتر نقشه کشی واگذار می کردند. این نکته را هم می گویم که تسلیم نشدن در برابر خواست کارفرماهای خصوصی سرسخت، راه کارهایی دارد، یکی از روش ها این است که با احترام به نظر کارفرما خواست او را انجام دهید و یک طرح هم مطابق با نظر خود آماده کنید، این جاست که کارفرما متوجه می شود راه هایی بهتر از آنچه در ذهن خودش بوده، وجود دارد.
- می دانید که طی سال های اخیر طرح هایی به اجرا رسیده است که در آن ها درختان کهنسال زمین، با طرح متفاوتی از آنچه معمول نظر شهرداری است حفظ شده و نجات یافته اند. از طرفی هم قطع درختان توسط شهرداری در مناطق و خیابان های تهران توجه مردم را به محیط زیست جلب کرده و آن ها را نسبت به این موضوع حساس تر کرده است، این عوامل باعث شده تا نقدهایی در خصوص قطع درختان به شما وارد شود. برای مثال در پروژه بزرگ چناران پارک. چه پاسخی به منتقدین دارید؟
- مهندس دلیری: من ایمان دارم که معماری در کنار طبیعت زیباست و در تمام پروژه های من فضای سبزی که احداث شده از وضع محوطه پیش از ساخت به مراتب قوی تر بوده است. البته از طرفی من همیشه به کارفرما و همکارانم در دفتر این جمله عامیانه را می گویم که "معماری بده بستان است". در کاری که انجام می دهی، چیزهایی را از دست می دهی و چیزهای دیگری به دست می آوری. این دوتا را باید در دو کفه ترازو قرار داد و مقایسه کرد. اگر یک درخت در وسط زمین و در نقطه ای قرار داشته باشد که با حفظش تمام پلان ها در بهترین حالت، خرد و نامطلوب می شوند، ترجیح می دهم آن را بردارم و پس از ساخت، چندین اصله درخت جایگزین کنم.
در مورد پروژه خاصی که نام بردید، لازم است عنوان کنم من خود هیچ کدام از درختان "چناران پارک" را قطع نکردم. این کار پیش از ورود من به پروژه انجام شده بود. پروژه در مرحله خاک برداری بود که من در آن قدم گذاشت. از این توجیه هم بگذریم، نکته مهم این است که پیکان چنین نقدی نباید به طرف من باشد. چرا که اشکال در قوانین موجود است. شهرداری جریمه قطع درختان را از کارفرما می گیرد و مجوز ساختمان سازی را به کارفرما می دهد. توجه کنید آن جریمه از معمار گرفته نمی شود و آن جواز هم به معمار داده نمی شود.
- در بین معماران مطرح جهان، کار چه کسانی را بیشتر دوست دارید؟
- مهندس دلیری: در جهان، زاها حدید و در ایران، کامران دیبا. البته معتقدم هر کسی کاری انجام دهد قابل احترام است.
- به زاها حدید اشاره کردید، در مورد ایشان بحث زیاد است. اکثر دانشجویان ایشان را دوست دارند. من و برخی از معماران ایشان را تندیس ساز و فرمالیست می نامیم. می خواهم نظر شما را راجع به "فرم گرایی" بدانم.
- مهندس دلیری: من متفاوت بودن زاها حدید را دوست دارم، به نظرم خط های او چشم نواز است. البته این فقط سلیقه است. اما اینکه فکری در پشت کارهایش دارد یا فرم تندیس گونه است موضوع دیگری است. به نظرم وقتی کاری اجرا شود، حتما فکری داشته است. حتی ممکن است تفکر پشت آن، ساخت یک تندیس نمادین از طریق معماری باشد...
تحریریه معماری آرل
گردآورنده: پروانه شاه سوار
منبع: فصلنامه تخصصی معماری طراح_شماره 8