دگرگونی مفهوم زمان و مکان در اثر طراحی شده توسط ژاکلین کیوتو

شرکت معماری: ژاکلین کیوتو
موقعیت بنا: پرو
معمار: ژاکلین کیوتو
مساحت: 56.33 مترمربع
سال ساخت پروژه: 2017

اینستالیشن "دگرگونی زمان و مکان" در میان سایر پروژه های پیشنهادی برای سالگرد تاسیس مدرسه هنر Corriente Alterna به عنوان طرح برگزیده انتخاب شده شده است. فراخوان این مسابقه تحت عنوان " Take the school" به دنبال طرحی بوده که از پتانسیل معماری تاریخی این بنا و مکان استفاده کرده و آن را با قسمت الحاقی مدرن این بنا در آمیخته است.

براساس این ایده که معماری عمل متوقف کردن زمان است، کانسپت طراح این بوده که از امکانات تلفیق و تعامل هنر و معماری استفاده کند تا طرح نهایی به گونه ای نزدیک تر به ارتباط حقیقی میان تاریخ و عصر حاضر باشد، چرا که در حقیقت هیچ خط مشخصی نمی تواند مرز این دو را تعیین کند. این موضوع مشوق طرحی شده است که به کشف امکانات موجود برای ایجاد ارتباط میان هنر و معماری پرداخته و به عنوان منبع الهام اولیه از آثار هنرمند معروف ام سی اشر، استفاده کرده است. (به آثار اَشر با نام های: Other World, Relativity and Belvedere رجوع کنید)

کانسپت طرح: پایه های گسترش پذیر، کانپست های زمانی و ادراکات فضایی

آنچه که پایه های یک شخصیت، یک جامعه، یک حرفه، یک مکتب، یک نظریه و یا هر چیز غیرملموس دیگر را شکل می دهد، نمی تواند مشابه پایه های یک ساختار فیزیکی و قابل لمس باشد که به صورت متداول در قسمت زیرین و انتهایی قرار داشته و کل یک ساختار را نگه می دارد. یا به عبارتی دیگر زمانیکه مرحله پایه ریزی به خوبی و با موفقیت به اتمام می رسد، طبق تئوری های جدید، نمی توان به طور قطع گفت این فرآیند تنها مربوط به زمان گذشته بوده و درحال حاضر به اتمام رسیده است. در ادامه در مورد این بحث بیشتر خواهید دانست.

در جامعه ما تعریف عمومی از زمان یک تعریف خطی است: گذشته، حال و آینده. دقیقا مانند یک معماری: فنداسیون، بدنه، قسمت فوقانی. زمان حال (مانند بدنه بنا) بر روی زمان گذشته (مانند فنداسیون) سوار می شود و زمان آینده (قسمت فوقانی بنا) نیز با رفتاری مشابه بر روی زمان حال (بدنه بنا) قرار می گیرد. با این تفکر چنین برداشت می شود که هر چیز غیرمادی نیز باید رفتار مشابهی داشته و به صورت  پله پله رشد کند. درحالی که ساختارهای غیرمادی بسیار پیچیده تر هستند. ساختارهای غیرمادی رفتاری مشابه ارگانسیم های زنده دارند که ممکن است از یک مبنا و اصل در گذشته شروع شده باشند اما همیشه راهی برای حال شدن و معاصر شدن پیدا می کنند و زمان حاضر را تحت تاثیر قرار می دهند.

با چنین دید و تفکری، نفوذ دو ساختار درون هم می تواند یک آنالوژی برای زیرساخت تاریخی این بنا باشد، که حکم ایستا بودن را در لایه های زیرین بنا رد کرده و بنابراین بر روی ساختار معماری معاصر بخش الحاقی، ریشه می دواند و روی آن می نشیند. معماری تاریخی این سالن، در حقیقت نشان دهنده اصل و بنیاد این مدرسه است که اکنون به یک ارگانیزم مرکزی پویا تبدیل شده و به درون قسمت الحاقی مدرن بنا، نفوذ می کند. در نتیجه زمان حال این فضا را تحت تاثیر قرار داده و حتی شکل می دهد، همانگونه که همیشه چنین رفتار کرده است. درک این نکته که، بنیادها و مبناها فقط در یک گذشته مشخص و بدون تغییر، در لایه های زیرین زمان سکنی ندارند، می تواند نگاه ما را نسبت به زندگی با تاریخ و درک زمان و مکان تغییر دهد.












تحریریه معماری آرل
منبع:archdaily.com