راهنمای تحصیلات دانشگاهی و بازار کار مــعماری در آمـریکا

تحریریه معماری
یکی از علامت سئوال هایی که در ذهن دانشجویان معماری ایران پیرامون جایگاه این رشته در آمریکا وجود دارد احتمالا این است که تا چه حد فرآیند انتخاب دانشجو و تربیت او توسط مدرسه های معماری ایالات متحده با دیگر کشورها متفاوت است؟

اگر بخواهم صریح و کلی گو باشم پاسخ این است؛ در سخت گیرانه ترین و وسواسی ترین شکل ممکن آن نوشتارم در این مطلب ساده و با حذف جزئیات خواهد بود.
فارغ از طبقه بندی هایی که در تفکیک کیفیت مدارس یا دانشکده های معماری در آمریکا وجود دارد، این رشته با درآمد متوسط 80 هزار دلار در سال، که به نسبت سختی تحصیل درآمدی بالا برای این رشته محسوب نمی شود، یکی از مظلوم ترین، اما جذاب ترین رشته های دانشگاهی آمریکا است.
تا 40 سال پیش آموزش رشته معماری در این کشور توسط دانشگاه ها ارائه می شد،  دیسیپلین آموزش این رشته بسیار نزدیک به الگوی سنتی آموزشی بود. ساده اش یعنی آموزش و آزمون آموزه های دانشجویان از آن آموزش ها. با ظهور معماران ساختارشکن، بعدها مدارس خصوصی معماری که زیرمجموعه دانشگاه ها نبودند هم نوعی جدیدی از آموزش را ارائه کردند. همراه آرل باشید تا با جزئیات بیشتری از رشته معماری در آمریکا آشنا شوید.

مدارس معماری خصوصی تاکیدشان بر آموزش بیشتر در استودیوهای طراحی و مبتنی بر تحلیل بود. روشی که در آن اساتید درکنار دانشجویان، و در کنار آن ها به تدریس و تحلیل کارهای دانشجویی می پرداختند. یادگیری از طریق نقد و تصحیح و کمتر کتاب و جزوه. از آن با Non-Hierarchical Approach نام برده می شود.  آیا موفق بود؟

به نظرم اگرچه اغلب فارغ التحصیلان این مدرسه ها جذب بازار واقعی معماری آمریکا نشدند و نمی شوند و وارد شغل های دیگر می گردند، اما همانها توانستند موجی نو برای آموزش معماری باشند. به قلب آن اعتبار و جان دوباره ای ببخشند.

مدارس نوبنیاد معماری اعتقاد داشتند آموزش از طریق آزاد کردن قوه تخیل و اجازه آزمون و خطا به دانشجو دادن باید صورت گیرد. مبنای نمره دهی را نه جایگاه دانشجو نسبت به بقیه کلاس، که بیشتر براساس پیشرفت هفتگی دانشجو نسبت به خودش قرار می دادند. از نظر من بی نظیر است.  خاصه این که ترجیح می دادند استاد کمتر در مقام Grader یا نمره دهنده، که بیشتر در جایگاه مشوق و تصحیح کننده در کنار دانشجو باشد.

امروزه مدرسه خصوصی معماری Sci Arc در کالیفرنیا ژنرال چهارستاره این شیوه آموزش است. اگرچه مدرسه ای است که شیوه آموزشی اش به زعم برخی اساتید دانشکده های محافظه کار معماری، در دام افراط در آوانگارد بودن، و توجه کمتر به عملی بودن طرح ها و در حد فانتزی ماندن افتاده است.

از نکات جالب این است که در دانشکده های معماری آمریکا با رویکرد سنتی، دانشجویان خانم بیشتری دارند، در مقابل در مدارس معماری با رویکرد آوانگارد و تمرکز بر خلاقیت به جای مبانی تئوریک ثبت نام و تعداد دانشجویان پسر به طرز معنی داری بیشتر بوده است. مساله جالبی که با مراجعه به آمار دانشجویان تحصیلی (Architecture Schools Demographic) می توان متوجه شد. شاید نشانه عدم استقبال خانم ها از آموزش هایی است که در آن نیاز به Out of box بودن در فرآیند طراحی است. ارادتمند خانم ها هستم، اما اینجا راوی آمار هستم.

آیا مقاطع تحصیلی معماری در آمریکا مشابه با ایران است؟ در نگاهی کلی همین طور است، تفاوت اما از جزئیات شروع می شود. به خیالم شیوه آموزش معماری در ایران مانند روش تربیت پزشک است. سرفصل های تقریبا مشابه، اساتید با روحیات تقریبا شبیه به هم، و تحت تاثیر مستقیم سیاست های آموزشی که از روی دست و پای هم کپی شده.

به عبارت بهتر، در علوم پزشکی میان فارغ التحصیل دانشکده پزشکی شیراز و تبریز تفاوت عجیبی نیست، این اتفاق به سبب مشترک بودن منابع و دیسیپلین آموزشی رخ می دهد که درست است. اما مشکل از آنجا شروع می شود که فرآیند آموزش معماری در ایران نیز همین گونه است! دانشجوی مشابه بیرون دادن. تنها تفاوت پر رنگ میان فارغ التحصیلان معماری در ایران، نه نتیجه آموزش متفاوت، که به نظر بیشتر نتیجه پیگیری های شخصی خود دانشجویان است.

در مقابل تقریبا اکثر مدارس و دانشکده های معماری در امریکا Style متفاوت خود را در آموزش و پرورش دانشجو دنبال می کنند و براین مساله که دانشجوی شان باید با روشی متفاوت و بروزتر از دیگر مدرسه ها بار بیاید تاکید وسواس گونه دارند. به همین دلیل دانشجوی معماری فارغ التحصیل از دانشگاه هاروارد بیشتر یک طراح با دغدغه های انسانی و علوم اجتماعی است، فارغ التحصیل مدرسه معماری پرینستون در طراحی اش بر دغدغه های محیط زیستی تاکید دارد، و دانشجوی Sci Art بیشتر بر روی شکستن هنجارهای طراحی و تمرکز بر نیازهای انسان برای 20-30 سال آینده اِسکی می کند.


لیسانس معماری

معادل یک برنامه آموزشی Program  پنج ساله است. از آن با عنوان Professional B.Arch یاد می شود.  اولین تفاوت میان مدارس یا دانشکده های معتبر معماری از انواع متوسط به پایین آن از اینجا شروع می شود که Program های معتبر مورد تایید NAAB هستند. این کلمه مخفف National Architectural Accrediting Board است و در اصل موسسه ای ناظر و سخت گیر در امریکاست که تایید می کند دانشجویان کدام مدارس صلاحیت کار در بازار کار آمریکا را دارند.

چنین برنامه های آموزشی مواد درسی شان بررسی شده و دانشجوی فارغ التحصیل یک  Licensed architect محسوب می شود. برای فارغ التحصیلی از این مقطع نیاز به گذراندن 150 credit hours دارید.

پیشنهادم این که برای تحصیل، دانشکده ای را در ذهن داشته باشید که Accredited Program باشد. در غیر این صورت احتمالا شما ملزم به گذراندن 7 امتحان مشکل و زمان بر تخصصی پس از فارغ التحصیلی برای کسب اجازه کار در آمریکا هستید. مدارس معماری ارزان تر یا با پذیرش آسان تر معمولا مورد تایید NAAB نیستند. فارغ التحصیل آن ها را تنها Architect می گویند.

به طبع معنی دیگر این ماجرا این است که اکثریت فارغ التحصیلان معماری از دیگر کشورها، در بدو ورود، اجازه کار معماری در آمریکا را ندارند. مدرک فارغ التحصیلان ایرانی متاسفانه به دو دلیل برای کار در این کشور مورد تایید قرار نمی گیرد. نخست 4 ساله بودن برنامه آموزشی معماری در ایران (یک سال کمتر که تحصیلی ناقص محسوب می شود) و دیگری مورد تایید نبودن بخشی از فصل های درسی ایران از نظر NAAB است. از این رو فارغ التحصیل معماری از ایران، با هر سابقه ای، ابتدا باید پیش نیازها یا Requirements های لازم برای معادل کردن اعتبار لیسانس خود را کامل کند. 2 تا 3 سال زمان می برد.

کارشناسی ارشد معماری

یک برنامه آموزشی 2 الی 3 ساله می باشد. مثل من شما می توانید حتی با کارشناسی ارشد Political Science یا لیسانس ریاضی وارد دوره های کارشناسی ارشد معماری در آمریکا شوید، اما این مساله منوط به گذراندن و قنداق شدن در حدود 40-50 واحد از دوره لیسانس معماری است. این دوره با عنوان M.Arch. Program شناخته می شود.

در اکثر دانشکده های معتبر معماری ایالات متحده ،علاوه بر لیسانس باید در آزمون های GRE و GMAT نمره ای قابل قبول برخورد دار باشید. امتحان GRE هوش استدلالی شما را به همراه تسلط بر زبان انگلیسی می سنجد، امتحان GMAT  هم شبیه به همان است با تاکید بر Problem Solving. برای فارغ التحصیلی از این مقطع نیاز به گذراندن حدود 168 Credit hours دارید.

دکتری معماری

این Program حدودا دو یا سه ساله در آمریکا با عنوان DArch شناخته می شود. برای فارغ التحصیل شدن از آن معمولا به 120 Credit hours نیاز دارید. بعدها درباره این مقاطع عمیق تر خواهم شد.

یک پرسش مهم اینجاست که آیا پس از فارغ التحصیلی از هر یک از این مقاطع در امریکا، اجازه کار مستقل و عملی در این کشور را دارید؟  پاسخ ساده است، به هیچ عنوان. در بهترین حالت شما سه سال بعد از فارغ التحصیلی این اجازه را می یابید اگر از امتحانی با عنوان The Architect Registration Exam با امتیاز قابل قبولی بیرون بیاید.

می دانم بسیاری از همکلاسی هایم که برنامه ای یا سرمایه ای برای داشتن استودیوی مستقل ندارند و ترجیح می دهند به عنوان کارمند بدون حق امضا و با دردسر کمتر کار کنند، از خیر آزمون ARE می گذرند تا زودتر و امن تر وارد بازار کار شوند. مراحل این امتحان حدود دو سال زمان می برد.
پس از فارغ التحصیلی از دانشگاه، شما ملزم به گذراندن 5600 ساعت کار معماری (Field experience)، زیر نظر معمارهایی هستید که سابقه بالای ده ساله داشته و ARE خود را اخذ کرده باشند. این کار بصورت Internship (کسب تجربه بدون حقوق)، با حقوق حداقل یا ترکیبی از این دو صورت می گیرد. شما باید این 5600 ساعت را در حدود 17 پروژه متفاوت و رسمی گذرانده باشید.

پس از انتقال جزئیات تجربه کاری شما به NCARB یا National Council of Architectural Registration Boards، و تایید آن ها بر کم خطا و صلاحیت داشتن تان، این اجازه داده می شود تا نخستین پروژه مستقل خود را آغاز کنید، البته اگر هنوز در قید حیات باشید. این فرآیند درست مانند تبدیل شدن به کاپیتان بعد از سال ها "ساعت پرواز" پر کردن در جایگاه یک کمک خلبان است. درست هم هست. همه این ها علتش این است که برای دولت آمریکا مهم است معمار با کمترین خطا برای مردم طراحی بنا کند.

بطور کلی برای ورود به هریک از مقاطع معماری در آمریکا به چه مدارکی نیاز است؟

مدارکی عمومی که مشترک میان همه مدارس معماری است، و مدارکی اختصاصی که هر مدرسه متفاوت از دیگری در نظر گرفته است. اما مدارک مشترک مورد نیاز مهمتر از همه، یک Strong academic record  است.  آن ها نمرات دروس مرتبط با معماری را مورد بررسی قرار می دهند. برای شان مهم است بیش از دو درس با نمره C نداشته باشید. فکر می کنم معادل عدد 16 در ایران باشد. با این وجود برخی مدارس در صورت قوی بودن پورتفولیو، آن را نادیده می گیرند. معدل یا GPA بالاتر از 5/3 (از 4) برای ورود به یک مدرسه معماری خوب مهم است. شما معدل امریکایی کارنامه خود را پس از Evaluate کردن بر اساس سیستم تحصیلی امریکایی متوجه می شوید.

دوم، پورتفولیویی قدرتمند داشتن است. هر مدرسه شرایط خود را برای ارائه از شما انتظار خواهد داشت. برخی آن را بصورت دیجیتال و برخی آن را بصورت Hard Copy خواهند خواست. مهم نیست که پورتفولیوی شما در دوره تحصیلی تان در ایران بهترین بوده باشد یا خیر، مهم این است که مطمئن شوید در سطح پورتفولیوی رقبای شما در امریکا و دارای استاندارد جهانی است. از YouTube کمک بگیرید. اکثر مدرسه های معماری پورتفولیوهای مورد تحسین شان را بصورت ویدئویی نشان داده اند.

سوم، داشتن Letters of recommendation است. معمولا از شما 2 الی 3 LOF خواهند خواست. نامه ای که در آن سه نفر از اساتید قابلیت ها و توانایی های تان را صحه گذاشته باشند. امروزه این نامه ها باید بصورت دیجیتالی در وب سایت مدرسه های معماری ثبت شوند.

چهارم، داشتن نمره خوب در GRE و GMAT برای مقاطع بالاتر از لیسانس است.

پنجم، خوب ظاهر شدن و امتیازی قابل قبول آوردن در آخرین و حیاتی ترین بخش پذیرش شماست. یعنی قبولی در مصاحبه تخصصی (Interview). هدف از این مصاحبه ها دریافت سه نکته است. سنجش توانایی صحبت کردن (Strong communication)، سنجش توانایی تحلیل (Critical-thinking)، و در نهایت، اطمینان از اشتیاق شما برای ورود به این Program.

فارغ ازموارد بالا، برای جستجو درباره مدارک مورد نیاز اختصاصی هر مدرسه معماری (Admission Requirement) به وب سایت آن ها مراجعه کنید. تجربه من می گوید احتما پذیرش شما از ایران در Ivy League school’s architecture program (دانشگاه هایی مانند هاروارد، یل و ...) کمتر از 10 درصد است. به دلیل هزینه های بالا برای ارسال مدارک، شانس خود را با این مدارس پایین نیاورید.


بهترین حالت ممکن این است که برای 3-4 دانشگاه همزان اقدام کنید. سعی کنید از گروه IVY نباشند، مگر دارای دست کم دو مقاله چاپ شده در مجله های معتبر معماری یا مرتبط با Impact Factor بالای 3 باشید و LOF های تان از اساتیدی باشد که خود از دانشگاه های معتبر امریکا فارغ التحصیل شده اند. به این نکته توجه کنید که امروزه دانشگاه هایی مثل پرینستون و یل حتی به محتوای مطالب شما در صفحه های اجتماعی تان دقت می کنند.

مدارس معتبر معماری در امریکا، همچنین، در پشت پرده روی سه قابلیت شما تمرکز خواهند کرد. پیش از همه، یافتن خلاقیت در پورتفولیوی دانشجو است. برای آن ها مهم است بیشتر از آن که یک نقاش و طرح کش خوب باشید، در کار شما چیزی تازه و چالش برانگیز بیابند. دوم، مطمئن شوند که شما برنامه آموزشی را به خاطر سختی هایش نیمه رها نمی کنید و صندلی آن ها را خالی نمی کنید، برای این منظور به نمرات شما (Ability to Pass the Program) در کارنامه ای که ارائه می کنید دقت می کنند. نکته دیگر این که بسیار برای شان مهم است که چقدر ذهن تحلیل گر دارید. به قول خودشان Analytical and Intellectual Capabilities.

برای نمونه می توانید از طریق لینک زیر به Admission Requiemnets های مدرسه معماری دانشگاه MIT نگاه کنید. هر مدرسه معماری، در وب سایت اش اطلاعاتی مشابه داراست.


آیا در صورت قبولی دانشگاه برای ویزای شما اقدام خواهد کرد؟ خیر. پاسخ این است که دانشگاه به شما نامه ای خواهد داد که با ارائه آن به سفارت آمریکا یا دفتر کنسولی آن، تقاضای ویزای تحصیلی خواهید کرد. این پروسه ممکن است تا 5 ماه زمان ببرد. مهم این است که مطلع باشید اخذ پذیرش از دانشگاه، به معنای اخذ ویزا نیست. پروسه ویزا تحت نظر وزارت امورخارجه و با همکاری FBI صورت می گیرد و در مواردی پس از FBI Check از دادن ویزا به دانشجویان خاورمیانه ای سرباز زده شده است.

مهم است که دانشگاهی که از آن پذیرش گرفته اید یک SEVP-approved institution باشد. یعنی مورد تایید دولت ایالات متحده برای اخذ ویزا باشد، بسیاری از دانشگاه های کم اعتبار امریکا از آن مستثنی هستند. در بهترین حالت وقتی موفق به اخذ ویزای F-1 یا دانشجویی شدید 6 ماه فرصت دارید که وارد امریکا شوید، آنگاه درس شیرین معماری را شروع کنید و کم کم و به این واقعیت پی ببرید که در امریکا، به ندرت یک دختر یا پسر خوشگل و ترو تمیز را در این رشته برای دوست شدن خواهید دید! (-:

شما هم تجربه های خود را با دیگران به اشتراک بگذارید.

تحریریه معماری آرل
منبع : کانال تلگرام theprincejan

لینک مستقیم : https://www.arel.ir/fa/News-View-6688.html