تحریریه معماری آرل
گروه آرل در چهارشنبه های گالری گردی به بررسی و معرفی برخی از نمایشگاه های هنری می پردازد. این هفته قصد داریم شما را با نمایشگاه های فراموش خانه، کفش‌ها، شهر و جهانی که من می‌شناسم آشنا نماییم. در ادامه مطلب با آرل همراه باشید...
1- کفش‌ها ...
كفش ها مي روند
و سايه ها
تجربه ى سكوت را برجا مي گذارند.
مجموعه ی آثار " کفش ها " ، که با بهره گیری از تکنیک آبرنگ و کلاژ نقاشی شده ، حاصل دو سال کار مداوم از هنرمندی صاحب ذوق و نوگراست .
همچنین شیوه ی نگاه رئالیستی که در این آثار دیده می شود ، پیوند همیشگی انسان و زمین را تداعی می کند .
یکی از ویژگی های برجسته ی این آثار ، برخورد شاعرانه ی هنرمند با موضوع نمایشگاه است ، که طی آن ، افکار و ایده های خود را در زیباترین فرم ها به مخاطبین خود منتقل می کند .
به نظر می رسد در این میان " دنیا " کفش های خود را پیدا کرده است ، اما در عین حال ، ابهام و سرگشتگی عجیبی در این اجتماع کفش ها نیز به چشم می خورد ؛ با این پرسش که به کجا برویم ؟ آینده چه می شود ؟ مقصد کجاست ؟
و این همه را هنرمند بدون پاسخ می گذارد و یا جواب به این پرسش ها را به مخاطبین خود می سپارد .
2- شهر
نوشته ای دکتر پژمان دادخواه در برپایی نمایشگاه عکس مفهرمی «شهر» در نگارخانه شَلمان:
روستاها که بزرگ می شوند، شهر بوجود می آید. شهر ساخته دست و فکر آدمی است. انسان ها شهر را می سازند و شهر انسان ها را. شهر کنایه دارد و عدم قطعیت. شهر پیش رونده است و سیری رو به جلو دارد. شهر زیباست. شهر جذابیت دارد و هر روز انسان ها را به سوی خود جذب می کند. چهارچوب و فرمول می دهد و برخی از چهارچوبها و فرمول ها را در هم می شکند. شهر زرق و برق دارد و همین زرق و برق رمز مسحورکنندگی شهر است و در همین فرایند مسحور کنندگی، برخی از واقعیت ها فراموش می شوند، دچار اختلاط می شوند یا زاده می شوند....
شهر زرق و برق دارد!
3- جهانی که من می‌شناسم
«به جوزجانان شدم... و پیوسته شراب خوردمی... شبی در خواب دیدم که یکی مرا گفتی: «چند خواهی خوردن از این شراب که خِرَد از مردم زایل کند؟ اگر به هوش باشی. بهتر... چیزی باید طلبید که خِرَد و هوش را بیفزاید.» گفتم که: «من این از کجا آرم؟»
به هر كجا رويم و به هرچه رسيم و هرآنچه كه ببينيم ،سرانجام انديشه مان تنها روي تصاويري قدم مي نهد كه حقيقي نيست وتنها خرد را زايل ميكنداما اين زوال را در خرد بنگريد كه چه جذاب است و دوست داشتني...
زوالي كه اي كاش هميشگي باشد وتا انتها بماندكه اين رؤياي نا تمام عكس را تمامي نيست تا هستيم و مي بينيم و ...
4- فراموش خانه
فراموش خانه عنوان نمایشگاهی است که در آن سعی کردم گوشه ای از فرهنگ و خاطرات فراموش شده را به تصویر بکشم. با توجه به شناختی که روی طرحهای فرش ایرانی داشتم ، نقوش قالیهای قشقایی را برگزیدم تا نگاه امروز را به دیروز معطوف کنم . در این میان این نقوش با پرتره های امروزی در آمیخته تا گذشته را اکنون زده کند و برای انسان مدرن تصویری باشد که گذشته وحال را به هم پیوند میزند ، نوع چیدمان پرتره ها با نقوش ، یاد آور فرشهای تصویری است که در گذشته بافته میشده است.
نقاشی های اخیر ندا اعظمی فرشهای ایرانی (قشقایی) را نشان میدهند که نقشهایش توسط هنرمند، طراحی شده و درون فضای وسط و ترنج مانند آن زنی دیده می شود.این ترکیب متفاوت توسط ابرها یا ریزش رنگ و آب و عناصر دیگر کامل شده است.
زنان در این آثار مسخ شده و تخیلی به نظر می رسند و انگار عروسکانی آدم نما در تضاد با قالی هایی متعلق به خرده فرهنگی در حال ناپدید شدن هستند. جنبه های تازه ی این نقاشی ها در فضایی تصویر سازانه است، در واقع نقاش هم عناصری آشنا را نقاشی کرده هم به خاطر همجواری و نوع پرداخت متفاوت همزمان از آنها آشنایی زدایی کرده است ، او کوشیده همنشینی عناصر و شیوه های مختلف را به نمایش بکشد تا بیننده را متوجه خصلت های گذشته وحال خویش کند ، انچه دارد و آنچه از دست می رود.
نحریریه معماری آرل
منبع: galleryinfo