گردآورنده: پروانه شاه سوار
میشل دلوچی معماری اهل ایتالیا است که بعد از اتمام دوره ی تحصیلش در سال 1975 در دانشکده معماری فلورانس در بخش معماری به آموزش پرداخت. او از همان اوایل ورودش به این رشته، با دیگر طراحان و معماران معروف همکاری خود را شروع کرد و همین امر سبب شدت تا مهارت بیشتری در این زمینه به دست آورد. در سال 1978 میشل دلوچی به میلان نقل مکان کرد و همین امر زمینه ی شروع فعالیت وی در کارگاه اختصاصی خودش را فراهم کرد. از همان سال ها بود که طراحی های داخلی او که بیشتر در قالب لوازم خانگی بود، آغاز شد و البته بسیاری از طرح های وی هرگز از قالب طراحی روی کاغذ خارج نشد و به مرحله اجرا نرسید.
صنلی یکی از کارهای اوست که در سال 1983 در ایتالیا طراحی کرده است. یک صندلی با قابی شامل لوله های فولادی و کف و تکیه ای چوبی که به گونه ای رنگ شده تا فلزی براق جلوه دهد. در واقع در این صندلی خطوط بر سطوح برتری دارند. تکیه، دسته ها و کف صندلی در عین حال که هر کدام در اندازه ای است که در دید اول به عنوان پیکره ی اصلی صندلی به چشم نمی آیند، بلکه قاب لوله ای شکل محیط صندلی است که در ظاهر نسبت به باقی اجزا برتری دارد.
وابستگی شدید معماری و طراحی با انواع نور سبب شده است که معماران و طراحان، بیشتر حوزه طراحی خود را چه در زمینه طراحی داخلی و چه در زمینه طراحی خارجی معطوف به این امر کنند. همان طور که می دانیم نور یکی از اجزای مهم معماری است که علاوه براین که در کنار سایر اجزا از قبیل ساختار، فرم، مصالح، بافت و رنگ و ... مطرح می شود، قابلیت این را دارد که به عنوان عنصری کاملا مجزا ایفای نقش کند. پس توجه به آن در هر طراحی برای طراحان الویت دارد. میشل د لوچی از جمله معمارانی است که به بحث نور و ابزارهای انتشار آن اهمیت می دهد و طراحی های بسیاری در این زمینه در کارنامه خود دارد.
از سری مجموعه های نورانی که میشل د لوچی طراحی کرده است در واقع طرحی ساده است با آویزهای دایره ای شکل که به سبب همین سادگی و مینی مال بودنش و رنگ سفیدی که برای حباب های آن انتخاب شده مناسب برای فضاهایی آرام می باشد. تفاوت این آویزها در ابعاد و اندازه، امکان استفاده از آن در هر اتاقی با هر ابعادی را فراهم می کند.
مجموعه دیگری که میشل د لوچی طراح آن بوده است یک سری لوسترهای سقفی است که برای ساختمانی در فرانکفورت طراحی شده است. در این لوستر از نور نقطه ای برای انتشار نور استفاده شده است. مناسب ترین گزینه برای این نوع انتشار، لامپ های LED است که در این طرح هرکدام در یک محفظه قرار گرفته و هرکدام از این محفظه ها به انتهای شاخه های اصلی لوستر متصل شده است.
تحریریه معماری آرل
گردآورنده: پروانه شاه سوار
منبع: فصلنامه طراح
amdl
صنلی یکی از کارهای اوست که در سال 1983 در ایتالیا طراحی کرده است. یک صندلی با قابی شامل لوله های فولادی و کف و تکیه ای چوبی که به گونه ای رنگ شده تا فلزی براق جلوه دهد. در واقع در این صندلی خطوط بر سطوح برتری دارند. تکیه، دسته ها و کف صندلی در عین حال که هر کدام در اندازه ای است که در دید اول به عنوان پیکره ی اصلی صندلی به چشم نمی آیند، بلکه قاب لوله ای شکل محیط صندلی است که در ظاهر نسبت به باقی اجزا برتری دارد.
وابستگی شدید معماری و طراحی با انواع نور سبب شده است که معماران و طراحان، بیشتر حوزه طراحی خود را چه در زمینه طراحی داخلی و چه در زمینه طراحی خارجی معطوف به این امر کنند. همان طور که می دانیم نور یکی از اجزای مهم معماری است که علاوه براین که در کنار سایر اجزا از قبیل ساختار، فرم، مصالح، بافت و رنگ و ... مطرح می شود، قابلیت این را دارد که به عنوان عنصری کاملا مجزا ایفای نقش کند. پس توجه به آن در هر طراحی برای طراحان الویت دارد. میشل د لوچی از جمله معمارانی است که به بحث نور و ابزارهای انتشار آن اهمیت می دهد و طراحی های بسیاری در این زمینه در کارنامه خود دارد.
از سری مجموعه های نورانی که میشل د لوچی طراحی کرده است در واقع طرحی ساده است با آویزهای دایره ای شکل که به سبب همین سادگی و مینی مال بودنش و رنگ سفیدی که برای حباب های آن انتخاب شده مناسب برای فضاهایی آرام می باشد. تفاوت این آویزها در ابعاد و اندازه، امکان استفاده از آن در هر اتاقی با هر ابعادی را فراهم می کند.
مجموعه دیگری که میشل د لوچی طراح آن بوده است یک سری لوسترهای سقفی است که برای ساختمانی در فرانکفورت طراحی شده است. در این لوستر از نور نقطه ای برای انتشار نور استفاده شده است. مناسب ترین گزینه برای این نوع انتشار، لامپ های LED است که در این طرح هرکدام در یک محفظه قرار گرفته و هرکدام از این محفظه ها به انتهای شاخه های اصلی لوستر متصل شده است.
تحریریه معماری آرل
گردآورنده: پروانه شاه سوار
منبع: فصلنامه طراح
amdl