امروزه با از بین رفتن بسیاری از شاخص های هویت دهنده به شهرها، شاهد نوعی یکنواختی و همانندی در سیمای شهرهای مختلف ایران هستیم. زیرا این شهرها بدون توجه به پیشینه عناصر شکل دهنده سیمای خود، راه تقلید بدون تامل از شهرهای بزرگتر و به ظاهر پیشرفته‌تر را به صورت سلسله مراتبی در پیش گرفته‌اند، عواقب این پدیده، احساس بی‌هویتی و عدم تعلق به مکان زندگی است که پیامدهایی چون نارضایتی از محیط، آشفتگی‌های روانی و بی‌مسئولیتی نسبت به جامعه را به دنبال دارد.
ارتباط معنی‌دار بین انسان و محیط سکونت وی کم رنگ شده و یکپارچگی بصری و ساختاری بافت، خیابان و مکان دچار خدشه شده‌اند. بدین لحاظ اهمیت به ارتقای هویت و سیمای شهر می‌تواند در تحقق اهداف متعالی نقش بسزا داشته باشد. مسایل زیست محیطی، رفتاری، تنوع، خوانایی، معنی و ادراک، عواملی هستند که در فرایند این ارتقاء مورد توجه قرار می‌گیرند و شکل متناسب با خواسته‌های جامعه شهری به وجود می آورند.
سیمای شهر به مثابه نظامی از نشانه ها، قادر به پیام رسانی در زمینه های گوناگون است. این مفهوم، مسئولیت انتقال معانی نهفته در متن شهر را برعهده دارد و از طریق نظام نشانه‌ای خود، ارزش ها را به بیننده منتقل می کند. این که چگونه کیفیت های فیزیکی می توانند به نقش‌انگیزی محیط یاری رسانند و چگونه فعالیت های جاری، موجد تفاوت فرم و سیمای شهر در اقلیم های مشابه می شود، نشان دهنده این واقعیت است که سیمای شهر، وجه پراهمیتی از محیط انسانی است که علاوه بر جنبه های زیباشناختی، اهداف فرهنگی و عملکردی را نیز در بر دارد و مهم‌ترین هدف برای ارتقاء آن، حیات بخشی و زندگی آفرینی است.
در هفتاد و هفتمین گفتمان هنر و معماری که به همت موسسه مطالعات منظر پایدار و با حضور ایرج اعتصام، پرویز مزینی، محمود رضایی و مهناز محمودی، با یاد و خاطره شادروان دکتر منوچهر مزینی به مناسبت دهمین سالگرد وی برگزار می شود، درباره سیما و منظر شهری صحبت خواهد شد.
این برنامه که با نمایش فیلم همراه است روز چهارشنبه 18 بهمن ماه 1391 از ساعت 16 تا 19
در موزه هنرهای دینی امام علی (ع) به نشانی خیابان ولیعصر، چهارراه نیایش، بلوار اسفندیار، شماره 35 برگزار می‌شود.