طبيعت طراحى زبردست و مهندسى چيره دست است كه هم در انتخاب فرم و شکل هاى يك جسم (متناسب با نياز آن) بهترين ها را انتخاب می كند و هم در انتخاب اسكلت و مكانيسمى كه به آن جسم ايستايى و دوام ببخشد، ساده ترين، متناسب ترين و مؤثرترين را به كار می گيرد. جالب است كه در طبيعت، فرم يك جسم و اجزاى برپا دارنده و شكل دهنده آن به صورت متقابل، يكديگر را تعريف می كنند. بر اين اساس در اواخر قرن بيستم نيز، توسعه و پيشرفت هاي تكنولوژي و پژوه هاي انجام شده توسط برخى از معماران و مهندسان، اين امكان را براي ساختن سازه هاي سبك فراهم كرد و در واقع يكي از دستاوردهاي بزرگ در زمينه معماري و مهندسي، توسعه سازه هايي با وزن كم بود كه این كار تنها با الهام از ساختارها و تئوري هاي طبيعي ممكن مي شد. به طور كلى معمارى می تواند در تقليد از طبيعت 3 رويكرد را دنبال نمايد :
1- رويكرد فرمى : در اين رويكرد طبيعت به صورت سمبل وارد عرصه معمارى می شود.
2- رويكرد سازه گرا : در اين نگاه به اجسام طبيعى از منظر ساختارى جهت تحمل نيروها نگريسته می شود.
3- رويكرد تكامل گرا : در اين بخش الگوهايى از رشد موجودات يا ارگا نهاى طبيعى وارد عرصه معمارى می شود.
در اين نوشتار سعى شده است تا ديدگاه هايى در خصوص رويكرد دوم يعنى رويكرد سازه گرا ارائه شود. نمونه های شاخص اين رويكرد، سازه هاى كابلى، سازه هاي بادي، سازه هاى پوست هاى و گنبد ژئودزيك هستند.
تحریریه معماری آرل
نویسنده : محمد شريف شهيدی/ پژوهشگر دكتراى معمارى دانشگاه تربيت مدرس