سهیلا بسکی، داستان‌نویس، مترجم و بنیان‌گذار مجله صاحب‌نام معمار، روز چهارشنبه ۶ خرداد پس از سال‌ها مبارزه با بیماری، در استانبول، دیده بر جهان فروبست.
سهیلا بسکی در سال ۱۳۳۲ به دنیا آمد. پس از اتمام دوره دبیرستان علی‌رغم علاقه به رشته معماری با توجه به این‌که دیپلمش ریاضی نبود وارد مدرسه عالی مدیریت گیلان شد و در رشته مدیریت شروع به تحصیل کرد.
وی پس از اتمام دوره کارشناسی برای تحصیل در رشته اقتصاد به دانشگاه ایالتی میشیگان آمریکا رفت. در سال ۱۳۵۶ به ایران بازگشت و در دانشگاه بوعلی همدان مشغول به کار شد. پس از انقلاب به تهران نقل مکان کرد و در دانشگاه علوم تربیتی تدریس اقتصاد را آغاز کرد.
در این ایام شروع به ترجمه کتاب کرد و در سال ۱۳۶۹ نیز داستان‌نویسی را آغاز کرد. پس از مدتی در بخش اقتصادی مرکز مطالعاتی و تحقیقاتی شهرسازی و معماری مشغول به کار شد در همین مرکز بود که مسئول انتشار مجله آبادی شد و از سال ۱۳۶۹ تا ۱۳۷۶ مسئولیت انتشار این مجله را برعهده داشت. پس از خروج از مرکز مطالعاتی و تحقیقاتی شهرسازی و معماری با سرمایه شخصی در تیرماه ۱۳۷۷ مجله معمار را منتشر کرد و در سال ۱۳۸۰ به صورت هم‌زمان مجله شهر را هم روانه بازار مطبوعات کرد.
او مدیر مؤسسه معمار نشر و برگزار کننده جایزه بزرگ معمار نیز بود.
سهیلا بسکی در سال ۱۳۸۲ به خاطر مجموعه داستان کوتاه پارهٔ کوچک برنده جایزه گلشیری شد. هیئت داوران آن دوره از جایزه گلشیری به خاطر دقت در مشاهده و کشف جزئیات داستانی، زبانی روان و پالوده، جان بخشیدن به اشیاء روزمره و خلق داستانهای کوتاهی سرشار از لایه‌های متعدد معنایی ،پاره کوچک را شایسته دریافت عنوان بهترین مجموعه داستان اول سال ۱۳۸۱ دانستند.
دومین مجموعه داستان او به نام بی بی پیک نیز در سال ۱۳۸۵ نامزد همین جایزه شد.
از جمله آثار سهيلا بسكی به موارد زير می‌توان اشاره كرد: مجموعه داستان "پاره کوچک" (۱۳۸۱)، مجموعه داستان "بی‌بی پیک" (۱۳۸۴) شامل داستانهای كوتاهی چون "سگ قهوه يی"،"جای پا"،"بی بی پيک"،"مسافر شهسوار" و "دفينه"، رمان "در حکایت ساختن مبال در بم" (۱۳۸۵)، رمان "در محاق"(۱۳۸۸)، رمان "گذشته ای هست که نمی گذرد" (۱۳۸۸) و رمان "ذره" (۱۳۸۷). بسكی همچنين "زندگینامه ویرجینیا وولف" (۱۳۸۶) و "خود زندگینامه اما گلدمن" (۱۳۸۸) را ترجمه کرده است.
روحش شاد و یادش گرامی
تحریریه معماری آرل