هنگام صحبت از دموکراسی، از حکومتی صحبت می‌کنیم که مشروعیت خود را از مردم می‌گیرد. این بدان معنی است که هر عضوی از این جامعه حق دخالت در تصمیم‌گیری‌های مملکت دارد، و هرکسی مسئول خودش است. مقایسه کنید با شیوه‌های حکومت پیشین، که مسئولیت از آن فرد نبود (مسئولیت سیاسی البته، طبیعتا هرکس در هر جامعه‌ای مسئولیت اجتماعی دارد) مثلا ممکن بود این مسئولیت به خانواده برگردد، که نمونه‌ی آن را زمانی شاهد هستیم که در قصاصِ یک قوم از قومی دیگر، تمام خانواده‌ی گسترده مسئول رفتار یک عضو آن است، نه فقط کسی که آن اشتباه را انجام داد. 

نقد آغاز گفت‌و‌گوست؛ گفت‌و‌گو با آنچه که موضوع نقد است. نقد ضرورت پویایی فضاست و لازمه‌ی درجا نزدن. اگر نقد نباشد، هیچ‌گونه پیش‌روی‌ای در کار نخواهد بود. جمود حکم‌فرما می‌شود و خمودگی، رخوت و در جای نشستن. هیچ‌چیز تبدیل به «مسأله» نمی‌شود، پرسشی شکل نمی‌گیرد، و انفعال بر همه‌چیز سایه می‌اندازد. حساسیت‌ها از بین می‌رود و امور در بطالت و ابتذال‌شان به حال خویش رها می‌شوند.

ارادی یا غیرارادی، تهران وارد موجی از ساخت و سازهای نوین و مفهومی شده که بعضاً می توان غنا، پختگی، نوآوری و خلاقیت را در آنها مشاهده کرد. اما در این بین پروژه هایی هم وجود دارند که نقش یک ایده مفهومی را بازی می کنند و صرفاً تمثیلی از یک برنامه فکر شده هستند. در این بین نما و کالبد آپارتمان مسکونی سایه پود، بخشی از همین مثال ها به شمار می رود. طرحی که به نظر می آید به گذشته و تغییرات روز فکر کرده، اما اینطور نیست. در روند طراحی پروژه به معماری ایرانی فکر شده، اما به درستی حل نشده و به مانند یک معادله ای پیچیده می ماند که اول از بدست آوردن جواب بازمانده و به پایانی سریع بسنده کرده است. 
با آرل در ادامه همراه باشید...

برای دانشجویان تازه نفس "هیئت جوری"، "خلاصه بازبینی"، "کرکسیون" یا همان معیار سنجی به عنوان یک برنامه روتین در زمان انجام پروژه های معماری، موارد باشکوهی محسوب نمی شوند. این جلسات بیشتر به یک سرود مرگبار شباهت دارند تا یک جلسه نقد عادی. همانطور که این مفهوم بواسطه کاترین آنتونی به "هیئت جوری در محاکمه" تعبیر شده دارای مفاهیم گسترده ای می باشد. در ادامه یک لیست ساده از باید و نبایدهای معماری برای شما منتشر کردیم که بتواند به شما در طول روند این پروسه کمک کند.
با آرل در ادامه همراه باشید...

با تاکید بر و پذیرش این واقعیت که طراحی در ایران امروز عملا کنشی انتقادی است و با تاکید موکد بر این گزاره که تصمیم بر شرکت در مسابقه ای همچون "طراحی پلاسکوی نو" یک کنش اخلاقی و از سر مسئولیت پذیری حرفه ای نیز هست فکر می کنم با توجه به استاندارد بالا و کیفیت قابل قبول غالب اثار منتشر شده، می توان با تاکید بر تصاویر و دیاگرام های منتشر شده از پروژه های شرکت کننده و مبنا قرار دادن همین مستندات به نکاتی اشاره کرد که می توان ان ها را الحاقیه های انتقادی بر طرح های ارائه شده دانست، نکاتی که بسط ایجابی و سلبی ان ها نیازمند بسترهای گفت و گویی مفصل تری ایست.

چیزهای غیرمنتظره و اختراعات شگفت‌انگیز را باید در کجا یافت؟ پروژه‌های بزرگ مقیاس یا موضوعات کوچک؟ به نظر من دومی؛ چون در پروژه‌های بزرگ‌مقیاس، هزینه‌های بالا عموما احتمال ریسک را کاهش می‌دهند و از سوی دیگر خطاهای غیرمنتظره کمتر باعث خلق چیز جدیدی می‌شوند (چون در عظمت پروژه گم می‌شوند و به درد خاصی نمی‌خورند). اما وقتی سر و کارمان با طراحی یک اتاق است، اولا هزینه‌ی خطا کردن یا خرق عادت بمراتب کمتر است و ثانیا: هر خطایی بالقوه یک فرصت است برای اکتشاف. شاید هر خطایی به راحتی پتانسیل خود را برای بهره‌برداری نشان دهد. در دنیای بیولوژی هم وضع چنین است : اختلالات ژنتیکی در انسان و جانوران پرسلولی باعث سرطان و مرگ می‌شوند ولی در ویروس و باکتری باعث جهش و افسارگسیختگی!

هر چند امروزه معماران تحقیقات و مطالعات اولیه را جزئی مهم از موفقیت یک پروژه می‌دانند ولی دانشجویان معماری عموما اصول پایه‌ای پژوهش را آموزش نمی‌بینند و این کم و بیش در همه جهان دیده می‌شود و تنها شامل حال کشور ما نمی‌شود. پژوهش در طراحی به دلیل قرارگیری در مرز اشتراک علم و هنر همواره چالش‌برانگیز بوده و به خوبی تعریف نشده است که این موضوع شامل طراحی معماری نیز می‌شود.

بیارکه اینگلس از آرزوی خود برای جایگزینی میراث "جعبه ی خسته کننده" ی مدرنیسم با انواع جدید معماری محلی در مقاله ای در موزه ی هنر کلان شهر نیویورک صحبت کرد. معمار مؤسس شرکت معماری دانمارکی BIG می گوید: "آنچه که ما به آن علاقه داشته ایم، شیوه ای است که با آن به حالت بومی برنگردیم، اما شما می توانید آن را حالت بومی شماره دو بنامید".
بیارکه اینگلس می خواهد از معماری مشابه، رهایی یابد که توسط نیروهای ترکیبی مدرنیسم و سیستم های کنترل شرایط جوی ایجاد شده است. همراه آرل با دیدگاه این معمار بزرگ بیشتر آشنا شوید.

واژه ی سازه امروز برای معمارها و دانشجویان معماری واژه ی آشنایی است. اما تابه حال فکر کرده اید این کلمه از کجا آمده است؟ خیلی بعید است بتوانیم این واژه را در یک متن یا شعر فارسی قدیمی پیدا کنیم. دلیلش هم ساده است. کلمه ی سازه از آن کلمه های مصوب فرهنگستان است که حالا خیلی شایع شده؛ یعنی کمتر از صد سال پیش، برای این که گرفتار کلمه ی بیگانه ی «استراکچِر» نشویم، واژه ی سازه را به جایش گذاشته اند. شاید برای همین کمبود واژه بوده که آقای پیرنیا کلمه ی نیارش را اختراع کرده بود. اما مگر قبل از این که کلمه ی سازه وجود داشته باشد، ساختمان ها نمی توانستند روی پایشان بایستند؟ اصلا چه اصراری بود این کلمه درست شود و حالا هر سال چندین کتاب و مقاله و پایان نامه حاوی این عنوان برای معمارها یا توسط آ ن ها تولید شوند. کتاب ها و مقالاتی که حالا دیگر بازار و مشتری مخصوص به خود را پیدا کرده اند.

در طراحی بسیاری از شهرها امنیت زنان به هیچ وجه مد نظر گرفته نشده است؛ تکنولوژی، طراحی و آموزش‌های جدید از مصر تا رواندا تهدیدِ خشونت علیه زنان را در خیابان‌ها کم می‌کنند.
به ندرت پیش می‌آید که خشونت جنسی انقدر در صدر خبرها باشد. از زمانِی که اتهامات علیه هاروی واینستاین در اکتبر پارسال بالا گرفت، بحث مسئله‌ی زنان اهمیت دوچندانی یافته است. طبق محاسبات سازمان ملل از هر سه زن، یک نفر خشونت فیزیکی یا جنسی تجربه کرده است. همراه آرل باشید...

حتماً شنیده‌اید، صدایی را که نام‌آوای به‌خصوصی دارد که مانند خود عمل، دو بخشی است. اگرهم نشنیده اید حتما دیده‌اید اثرات اشتغال به این عمل را در سطح کوچه و خیابان به خاطر مزایای سر به‌ زیری. اما این تمام چیزی نیست که نگاه‌کردن به زیر پا برای مخاطب شهری با خود به همراه دارد. برچسب‌های تبلیغاتی بر روی زمین، که همه‌جای شهر قابل رؤیتند، بخش بزرگ دیگری از دریافتی‌های ما را از فضای بصری شهرمان رقم می‌زنند.

تحریریه معماری آرل

موضوع «معماری بومی» و لزوم توجه به آن امروزه کلیشه به نظر می‌رسد؛ از هر طرف بانگ «بازگشت به معماری بومی» را می‌شنویم. همین لفظ «بازگشت» تأثیر زیادی در کلیشه شدن این موضوع ایفا کرده است؛ تا جایی که کم کم یادمان رفت فرقی بین معماری «بومی» و معماری «سنتی» وجود دارد! حتی یادمان رفت که اندیشه‌‌های «معماری بومی» (و نه خود آن) سابقه‌ای بسیار جدید دارد : از زمانی که معماری مدرن به روغن‌سوزی افتاد. پس اجازه بدهید برای تنوع هم که شده لفظ «بازگشت به معماری بومی» را دور بیاندازم و شعاری نو بدهم: «پیش به سوی معماری بومی»! بله؛ معماری بومی در جهان امروز به هیچ وجه گذشته‌گرا نیست! یعنی چه که «معماری بومی گذشته‌گرا نیست»؟!

مسابقه برای پروژه‌های ساخته شده، مسابقه برای پروژه‌های ساخته نشده، مسابقه برای پروژه‌های نیمه‌تمام، مسابقه برای آینده، مسابقه برای گذشته، مسابقه روی کُره‌ی مریخ، مسابقه زیر آب، مسابقه برای ساختمان‌هایی که ساخته خواهد شد، مسابقه برای ساختمان‌هایی که هرگز ساخته نخواهد شد، امروزه در هر مقایس و ابعادی و برای هرچیزی مسابقه برگزار می‌شود : از حل کردن مشکل مسکن یک قاره، تا طراحی یک المان وسط میدانی در گوشه‌ی یک شهر ... عصر، عصرِ مسابقات معماریست. دانشجویان رزومه‎‌های خود را با مسابقات پر می‌کنند و دفاتر معماری اعتبار به دست می‌آورند. به نظر می‌رسد به‌طور کلی، مسابقات جایگاه تاثیرگذاری در صنعت معماری پیدا کرده باشند، و بنابراین زمان مناسبی است که بپرسیم: این همه مسابقه برای چه برگزار می‌شود؟ چه نیازی در معماری پدیده آمده است که نیاز به این همه مسابقه دارد؟ این مسابقات چه مزایایی برای چه کسانی دارد؟ مسابقه‌ی معماری چگونه به نفع یا ضرر معماری و معماران عمل می‌کند؟