مهدیار جمشیدی، هنرمند معاصر، سوژه‌ی جدیدی را انتخاب کرده و در چند مرحله به کارش نمود بخشیده. او طی چند سال گذشته، در نقطه‌ای از ایران، مشغولِ به انجام رساندن پروژه‌اش، «من اینجا هستم» بوده. نقطه‌ای که مرکز جغرافیایی ایران محسوب می‌شود و او نخستین‌بار این مرکز را به نحوی پیدا کرده است. تا اینجا، مراحل اول و دومِ این پروژه سپری شده‌اند، و اکنون، چندی‌ از شروعِ مرحله‌ی سوم پروژه در گالری Ag می‌گذرد. پروژه‌ای ادامه‌دار، با دایره‌ی گسترده‌ی افراد. این گزارش به بهانه‌ی برپایی مرحله‌ی سومِ «من اینجا هستم» نوشته می‌‌شود. در ادامه با ما همراه باشید...

اردشیر محصص سال 1317 در رشت به دنیا آمد. در دانشگاه تهران حقوق خواند. اما از نوجوانی طراحی و تصویرگری را برای مجله توفیق آغاز نمود و این کار به حرفه همیشگی اش تبدیل شد. پس از مدتی همکاری با کتاب هفته و چند نشریه دیگر، همکاری طولانی اش را با روزنامه کیهان آغاز کرد. سال 1346 نخستین نمایشگاه طراحی های طنز نگارانه اش را در تالار قندریز برگزار کرد. طرح های او حاوی مضماین اجتماعی و سیاسی جدید و بیان و اجرایی نو بود. و توجه جامعه هنری را به خود جلب می کرد. اردشیر محصص دستی توانا در طراحی داشت و بسیار پرکار بود. در ادامه با آرل همراه باشید...

نیکزاد (سال46) دانشکده هنرهای زیبای تهران را به پایان برده، دو سالی (50-51) در رشته ی فیلمسازی و پویانمایی پژوهش کرده و بعد از کالج هنری شهر نیویورک فارغ التحصیل شده است. نخستین تصویری که از تابلوهای نجومی به یاد می آید چهارخانه های مرتب و نامرتبی است که در ابعاد تغییر یابنده پس زمینه تابلوها را می سازد تا فضای بعضی از چهارخانه ها با حجم های سیاه و سفید یا رنگی، پر شود. این حجم ها، هیکل های درشت و عضلانی اند که در جوانب مختلف تابلو حرکت می کنند تا ترکیب بندی تابلو با دقتی ریاضی متوازن گردد.

اصطلاحات بسیاری که برای تعریف و توصیف فتومونتاژ و آثار مشابه و هم خانواده آن ارائه شده، حاکی از تنوع رویکردها در قبال آن است. حتی اجماع کلی بر معنای آن وجود نداشته، بر سر تاریخ ساخت نخستین فتومونتاژ ها نیز بحث فراوان است. کولاژ، یکی از نزدیک ترین فرم های اجرایی به آن، بسیاری از مواقع به اشتباه، با آن یکی تلقی می شود. اشکال و کارکردهای گوناگونی که فتومونتاژ در طول سال های مختلف به خود گرفته بر این تنوع تعاریف می افزاید.
در تعریف فتومونتاژ و تمایزش با کلاژ، آمده است که "مونتاژ به معنای ترکیب تصاویر حاصل از دوربین عکاسی، بر روی فیلم یا کاغذ حساس، در تاریک خانه، و کولاژ به ترکیب مواد تصویری و چسباندن آن ها بر روی سطح غیر حساس گفته می شود، در صورت تمایل می توان از کل ترکیب به دست آمده عکسی گرفته و آن را به عنوان کار نهایی ارائه کرد. در ادامه با آرل همراه شوید...

ایمان افسریان: از دوران نوجوانی تان بگویید و شرایط زندگی خانواده و یا هرچیزی که فکر می کنید بعدها در شکل گیری شخصیت حرفه ایتان موثر شد.
الهه حیدری: رشته تحصیلی من هنر نبود. به هنر اصلا فکر هم نمی کردم. در کنکور هم دوست نداشتم شرکت کنم. تابستان پایان جنگ بود و من به طور اتفاقی با مدرسه هنر و ادبیات صدا و سیما آشنا شدم. در کلاس طراحی و نقاشی ثبت نام کردم و شانس من این بود که در کلاس های خانم زارع شرکت کردم که نگاه من به هنر را به طور کامل تغییر داد.
کلاسش را با روال متفاوتی شروع کرد. با تشویق او عضو کتابخانه موزه هنرهای معاصر شدیم. روزهای آخر هفته برنامه مشخصی برای تماشای کتاب های نقاشی، آنالیز و گفتگو راجع به تاریخ، هنر و زندگی نقاشان داشتیم. رفته رفته شور و شوق در ما زبانه کشید که با پیشنهاد و تشویق او انگیزه دیدن و تمرکز روز محیط اطرافمان حالت های روزمره و کشف ارتباط همه اینها با هم شد. صبح خیلی زود برای طراحی از مردم به جاهای عمومی مثل پارک ها، خیابان ها، درمانگاه ها و... می رفتم. این فکر می کنم یکی از بهترین دوره های زندگی من بود. برای خواندن ادامه این گفتمان در ادامه همراه ما باشید...

آثار بالتوس در یک کلمه، متحیر کننده است. بیننده ای نیست که آثار و را ببیند و موضعی در قبال آن نگیرد. فقط شاید آن را حاضر نباشد به زبان بیاورد. نقاشی هایش سراسر راز است: فرشته ها را نقاشی می کند یا لولیتاهای ناباکوف را؟ دنیای واقعی را نقاشی می کند یا رویا و خواب؟ از دامنه جواب این سوال ها هر کدام را انتخاب کنید، نقاشی هایش شما را به دیگری دلالت می کنند. تلاش برای یافتن پاسخ این سوالات درون بیننده را می کاود و او دائم بین معنویت و تنانگی، بین آرامش و حس گناه نوسان می کند. هر که که باشد یک چیز را می توان در مورد بالتوس مطمئن بود. او از سنت های نقاشی غرب آگاه بوده، ولی در نقاشی کردن واقعا دل مشغولی های خود را دنبال  کرده و در راه خلق جهان خیالی خودش، این سنت ها را به کار بسته است. برای آشنایی بیشتر با این نقاش با ما همراه شوید...

من به آن نوعی از هنر که به انجام آن مشغول هستم، هنر کانسپچوال یا مفهومی می گویم. در هنر مفهومی ایده ی مفهوم مهم ترین جنبه از کار است. وقتی هنرمندی از فرم مفهومی هنر استفاده می کند، به این معنی است که تمام برنامه ریزی ها و تصمیمات پیشاپیش گرفته شده و اجرا امری است پیش پا افتاده. ایده به دستگاهی تبدیل می شود که هنر را می سازد. این نوع هنر دارای ماهیت نظری نیست یا نظریه ای را به تصویر نمی کشد؛ بلکه شهودی است، با تمام انواع فرایندهای ذهنی سروکار دارد و بدون غایت است. هنر مغهومی معمولا از قید وابستگی به مهارت هنرمند در مقام صنعت گر آزاد است. هدف هنرمند دلمشغول هنر مفهومی این است که کارش از حیث عاطفی خشک باشد. با این همه هیچ دلیلی ندارد که فرض کنیم هنرمند مفهومی قصد کسل کردن بیننده را دارد. در ادامه با آرل همراه باشید...

همراهان همیشگی آرل، از این پس با بخش نوینی در دوشنبه های آرل با شما همراه خواهیم شد که به بررسی آثار هنرمندان در زمینه هنرهای تجسمی می پردازد. در اولین قسمت از این مجموعه با هنرمند نوگرای هنر مدرن ایران بهمن محصص با شما عزیزان همراه هستیم...
بهمن محصص سال 1309 در رشت متولد شد و فراگیری نقاشی را از چهارده سالگی در کارگاه حبیب محمدی آغاز کرد. به دانشگاه هنرهای زیبا تهران رفت تا نقاشی بخواند. اما درس را رها کرد و مدتی هم نزد جلیل ضیاپور نقاشی می کرد. سال 1333 به ایتالیا رفت و در آکادمی هنرها زیبا رم نزد فروچی فراتسی به تحصیل نقاشی مشغول شد. در آن دوران ابتدا فیگوراتیورئالیستی و سپس انتزاعی کار می کرد. سال 1342 با نخستین نمایشگاه خود با عنوان فی فی از خوشحالی فریاد می کشد به ایران بازگشت و سال 1348 برای همیشه مقیم ایتالیا شد. این نمایشگاه تولد دوباره فیگور در آثار محصص و تثبیت او در هنر ایران بود. فیگورهای او عموما بازنمایی وفادارانه ابعاد و تناسبات تن نیستند. تاکید او بر جنبه های جسمانی بدن در عریانی اندام ها و رنگ گذاری های زمخت نقاشی ها و متریال سرد و سخت مجسمه ها نمایان است. 
برای آشنایی بیشتر با آثار بهمن محصص با ما در ادامه همراه باشید...

علیرضا تغابنی متولد 1356 تهران است و ورودی 1374 دانشگاه گیلان در رشته معماری بوده ، که پس از اتمام آن در 1381 ، با رتبه اول در آزمون دکتری دانشگاه آزاد واحد علوم و تحقیقات پذیرفته شد و در سال 1386آنرا به اتمام رساند. بعد از حدود 8 سال کار در مهندسین مشاور مختلف در سال 1383 بصورت مستقل به طراحی و تمرین معماری پرداخت و در سال 1387 با مشارکت، دفتر رازان را تاسیس نمود و به مدیریت آن پرداخت. با ما همراه باشید...

خانواده ان تینگ اهل بستن بودند اما او در 1920 در چین متولد شد، اما سرنوشت برای او اینده ای دیگر رقم زد، او می رفت تا تبدیل به یکی از پرکارترین و سخت کوش ترین و احتمالا نادیده گرفته شده ترین نظریه پردازان معماری قرن بیستم گردد، او و تلاش هایش همچون ماریون ماهونی گریفین زیر سایه مردان همکارشان دفن شد خود او در مصاحبه ای یاداوری می کند در سال 1949 او، به عنوان فارغ التحصیل مدرسه معماری دانشگاه هاروارد، توسط متولیان در ازمون اعطای مجوز طراحی مردود اعلام شد، چرا که وی تنها زن شرکت کننده در ازمون بود و تا پیش از ان هیچ زنی اقدام به شرکت در این ازمون نکرده بود. با ما همراه باشید...