در طرح پیش رو سعی دارم سوالاتی را بر پایه بر هم زدن قواعد خودساخته و نانوشته ای که اغلب مبنای علمی ندارند و صرفا بر حسب عادت بوجود آمده اند، مطرح کنم. این سوالات به زبان معماری گفته می شود، یعنی از قالب گفتار به قالب شی تبدیل می گردد. اهمیت این مهم زمانی روشن خواهد شد که مخاطب با آن روبرو شده و اینجاست که طرز برخورد این دو جالب می نماید. گویی معماری به موجودی زنده بدل گشته و نحوه برخورد را به مخاطب می آموزد، این فرایند در ابتدا دشوار می نماید چرا که لازم است بسیاری از رفتارها و الگوها که در پیش فرض مخاطب وجود داشته پاک شده و از نو خود را شکل دهد. کریستوفر الکساندر: انسان فرزند عادت است. (معماری و راز جاودانگی ترجمه مهرداد قیومی) عادت حاصل رفتارهایی است که در طول زمان به صورت الگو در آمده ولزوما بر اساس آرامش و آسایش از نحوه برخورد با مساله نیست. در هر شکل، بازیابی عادت های اولیه و تغییر آنها زمان بر خواهد بود. ولی نکته مهم این است که بر هر شرایطی می توان مسلط شد. بنابراین در طرح پیش رو به پرسش کشیدن عادت ها و الگوهای نهادینه شده در سبک زیستن انسان مورد هدف است. حال آنکه بسیاری از این عادات حاصل غلبه ی معماری بر مخاطب بوده است. موید این سخن، عدم تغییر شکل و ماهیت معماری ای است که با آن کنار آمده ایم و خود را با آن وفق داده ایم. آفت پیشرفت، تفکر مولد و تعالی بشر، محصور شدن در همین عادات است که کم کم صورت مساله را کم اهمیت جلوه داده و آن ذهن کنجکاو و جستجوگر به تدریج منجمد می گردد و به حداقل ها راضی می شود. همچنین عادات متاثر از عملکرد هایی است که بر حسب نیاز بوجود آمده اند، در صورتی که این نیاز ها ممکن است کاذب باشد. بنابراین عملکرد تعریف شده نیز ضروری نبوده و عادت بوجود آمده در سبک زیستن ما هیچ مبنای صحیحی نخواهد داشت. به طور مثال این که فضایی مخصوص برای صبحانه خوردن در آشپرخانه تعریف می گردد (معمولا روی کانتر آشپزخانه) و فضای نهارخوری از آن جدا می گردد یک نیاز کاذب است. چرا که همان میز نهارخوری پاسخ گوی صبحانه خوردن ما می باشد. چرا که ماهیت خوردن و آشامیدن عوض نمی شود بلکه تنها زمان و مقدار آن می تواند متغییر محسوب گردد که خود بر کیفیت فضا تاثیر گذاشته و نیازی به تعریف ما از فضای جدیدی ندارد. مقصود آن که تقسیم بندی فضای سکونت بر اساس یک سری عملکرد های مشخص امری خطاست. هیچ انسانی دو روز یکسان را سپری نمی کند که بخواهد امور یکسانی را انجام دهد. پس فضای مورد نیازش باید بدون عملکرد و یا بهتر بگوییم فراعملکرد باشد. ممکن است امروز بخواهیم در فضای نشیمن میزبان یک مهمانی خانوداگی باشیم و فردا یک مهمانی رسمی، آیا کیفیت فضایی این دو مکان نباید متفاوت باشد؟ پس اگر بخواهیم در نوع نیازهای انسان خرد شویم، بی نهایت عملکرد خاص تعریف می شود که هر کدام نیاز به فضایی مشخص با کیفیت و کمیت متفاوت دارند و این گونه طراحی عملا با شرایط امروزه ممکن نیست. بنابراین بهتر است فضایی فراعملکرد طراحی شده تا هم پاسخگوی عملکردهای معمول و هم نیازهای پیش بینی نشده باشند. از این حیث، نگارنده سعی می کند فضای سکونت مورد نظر را بر اساس اولویت های دیگری طراحی نماید. تقسیم فضای خانه به سه بخش عمومی، نیمه عمومی و خصوصی از ویژگی های طرح می باشد. به صورتی که هیچ گونه عملکردی بر آن متصور نیست. ما فضایی خصوصی تعبیه کرده ایم که می تواند اتاق خواب، اتاق مطالعه، نشیمن خصوصی و هر چیز دیگری باشد. بسته به مخاطب، فضا قابلیت انعطاف عملکردها را داراست. به مانند خانه های گذشته که در اتاق پستوی آن وسایل را انبار می کردند، شب استراحت می نمودند و هم آنجا مطالعه ی روزانه هم داشته اند. مورد دیگر تنوع فضایی و بسط فضایی در ارتفاع می باشد. این که در تراز های مختلف دیدهای متنوع حاصل می گردد و مخاطب با سیرکولاسیونی تلسکوپی فضای مورد نظر خود را جست و جو می کند. این مهم به کیفیت فضا می افزاید، حالات و حواس مخاطب را دائم تغییر می دهد و گشت و گذاری در خانه را به وی هدیه می کند. اقتضای چنین هدفی، مسیرهای ارتباطی بسیار و اتصالات میان تراز ها (سرویس پله) می باشد. لذا در این طرح اصالت به مسیر (خط) داده شده است نه فضای مکس (صفحه). همیشه ما راهرو ها را به هدف رسیدن به مقصد طی می کنیم، حال آنکه این جا مقصد همان راهرو ها هستند که می توانند اختصاصا پاسخگوی عملکردها باشند. بازتعریف مذکور بهانه است تا متفاوت بنگریم. و عادت هایمان را تغییر دهیم. حس کنجکاوی را در خود پرورش دهیم تا کیفیات جدیدی وارد زندگی ما شود. وقاعیت این است که دنیای پیرامون ما به سرعت در حال پیشرفت و رشد می باشد اما، انسان امروز همچنان در حصر دنیای دیروزش اسیر شده و با مشقت فراوان سعی در بروز رسانی خود دارد. در حالیکه این رابطه باید برعکس جلوه کند و محیط تحت سیطره انسان تغییر نماید و در بهتر زیستن به او کمک کند.