هنر تجسمی

این روزها در گالری ایوان به یاد عباس کیارستمی، نمایشگاه «یک تکه زندگی»، که شامل ۷۷ عکس از ۷۷ هنرمند است با استقبال گرم مخاطبان و حضور چهره‌هایی مانند رضا کیانیان، صابر ابر، سیف الله صمدیان، ابراهیم حقیقی و... همراه بوده است. نمایشگاه یک تکه زندگی به مناسبت ۷۷ امین سالگرد تولد کیارستمی و نخستین سالگرد وفات او به کوشش پـرهام دیده‌ور تدارک دیده شده و هنرمندانی گرد هم آمده‌اند. با آرل همراه باشید...

اگر عربشاهی را نوآوری سنتگرا می دانیم- که کارش اصلا ربطی به شیوه سقاخانه کذایی ندارد- به خاطر تعلق چند سویه آشکار و پنهانش با هنر نگارگری ایران است به اضافه ی تجربه های آگاهانه و درستی که از هنر معاصر جهان دارد. هویت کار خود را بر اساس فرهنگ باستانی کشورش و دستاوردهای نویافته نقاشی جهان، بنا نهاده است. به تعلقات چند سویه اش با هنر ایران در همین اثر اشاره می کنم که می توان به کارهای دیگرش تعمیم داد: این اثر هندسه خود را از شکل های موجود در حجاری های باستان و دستبافت ها و هنرهای مردمی موجود در موزه ها گرفته که به رغم ترکیب بندی نوینش وام دار معماری آثار باستانی ماست. دیگر این که نبودن جای خالی در متن هنر ایرانی، در این تابلو هم دیده می شود. در ادامه با همراه باشید...

سیراک ملکنیان در کردان و نزدیک تهران زاده شد. از هنرمندان ارمنی ایرنی تباری بود که همراه بسیاری از نقاشان و مجسمه سازان ارمنی نوگرا، موجب رونق بی ینال های پنج گانه تهران شدند؛ اگرچه پیش از آن در سال 36 دو نمایشگاه از آثار او برگزار شده بود و منتقد نقش و نگار درباره نمایشگاه زمستانه وی در گالری استتیک چنین می نویسد: " آثارش دارای روح اجتماعی قوی است، سبک کار او تصویری (فیگراتیف) و متمایل به تجرید (آبستره) است. در آثار اخیر این نقاش تمایل به تجرید قوت بیشتری یافته بود." در ادامه گفت و گویی با این هنرمند ارمنی در ارتباط با هنرش و مارکو گریگوریان را خواهیم خواند.

رضا بانگیز متولد 1316 در تهران است. او 65 سال است که به حرفه‌ی نقاشی و مجسمه‌سازی مشغول است. بانگیز به نقاشی‌های سیاه و سفیدش شهره است. برای آشنایی با هنرمند با ما همراه باشید...

نمایشگاهی که هم اکنون از آثار نقاش مطرح داوود امدادیان در حال برگزاری استف فرصتی فراهم کرد تا دست به معرفی آثار داوود امدادیان بپردازیم. نقاشی که در سال 1323 در تبریز متولد شد و بعد از اتمام تحصیلات در دانشکده هنرهای زیبای تهران در سال ۱۳۵۴ با بورس تحصیلی همراه همسر نقاشش به پاریس رفت، همانجا ماندگار شد و عمری را به نقاشی از درختان گذراند.
درختان داوود امدادیان ما را به شگفتی وا می دارند. ظاهری آشنا دارند بی آنکه بتوانیم دقیق توصیفشان کنیم: بلوطند، چنار یا سپیدار؟ نمی‌دانیم اما تماشای چند صد تابلوی به جا مانده از او به همراه انبوه طراحی هایش، میراث منظره پردازی چیره دست اند.

به مناسبت برپایی نمایشگاه نقاشی، گرامر و مجسمه شهاب طایفه مهاجر در نگارخانه آریا دوشنبه های هنرهای تجسمی این هفته را به این هنرمند می پردازیم. برای آشنایی بیشتر با شهاب طایفه مهاجر با گزارش "تک‌چهره مرد هنرمند در حرکت" به قلم رضا یاسینی همراهمان باشید...

نمایشگاه مسافران برلین و رم؛ آثار خارجی و ایرانی گنجینهﻣﻮزه ﻫﻨﺮﻫﺎي ﻣﻌﺎﺻﺮ ﺗﻬﺮان عصر روز سه شنبه 17 اسفند ماه در موزه هنرهای معاصر تهران افتتاح شد. به همین بهانه قصد داریم شما را با ده نمونه از آثار گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران به قلم رضا یاسینی آشنا کنیم. با ما همراه باشید...

مهدیار جمشیدی، هنرمند معاصر، سوژه‌ی جدیدی را انتخاب کرده و در چند مرحله به کارش نمود بخشیده. او طی چند سال گذشته، در نقطه‌ای از ایران، مشغولِ به انجام رساندن پروژه‌اش، «من اینجا هستم» بوده. نقطه‌ای که مرکز جغرافیایی ایران محسوب می‌شود و او نخستین‌بار این مرکز را به نحوی پیدا کرده است. تا اینجا، مراحل اول و دومِ این پروژه سپری شده‌اند، و اکنون، چندی‌ از شروعِ مرحله‌ی سوم پروژه در گالری Ag می‌گذرد. پروژه‌ای ادامه‌دار، با دایره‌ی گسترده‌ی افراد. این گزارش به بهانه‌ی برپایی مرحله‌ی سومِ «من اینجا هستم» نوشته می‌‌شود. در ادامه با ما همراه باشید...

اردشیر محصص سال 1317 در رشت به دنیا آمد. در دانشگاه تهران حقوق خواند. اما از نوجوانی طراحی و تصویرگری را برای مجله توفیق آغاز نمود و این کار به حرفه همیشگی اش تبدیل شد. پس از مدتی همکاری با کتاب هفته و چند نشریه دیگر، همکاری طولانی اش را با روزنامه کیهان آغاز کرد. سال 1346 نخستین نمایشگاه طراحی های طنز نگارانه اش را در تالار قندریز برگزار کرد. طرح های او حاوی مضماین اجتماعی و سیاسی جدید و بیان و اجرایی نو بود. و توجه جامعه هنری را به خود جلب می کرد. اردشیر محصص دستی توانا در طراحی داشت و بسیار پرکار بود. در ادامه با آرل همراه باشید...

نیکزاد (سال46) دانشکده هنرهای زیبای تهران را به پایان برده، دو سالی (50-51) در رشته ی فیلمسازی و پویانمایی پژوهش کرده و بعد از کالج هنری شهر نیویورک فارغ التحصیل شده است. نخستین تصویری که از تابلوهای نجومی به یاد می آید چهارخانه های مرتب و نامرتبی است که در ابعاد تغییر یابنده پس زمینه تابلوها را می سازد تا فضای بعضی از چهارخانه ها با حجم های سیاه و سفید یا رنگی، پر شود. این حجم ها، هیکل های درشت و عضلانی اند که در جوانب مختلف تابلو حرکت می کنند تا ترکیب بندی تابلو با دقتی ریاضی متوازن گردد.

اصطلاحات بسیاری که برای تعریف و توصیف فتومونتاژ و آثار مشابه و هم خانواده آن ارائه شده، حاکی از تنوع رویکردها در قبال آن است. حتی اجماع کلی بر معنای آن وجود نداشته، بر سر تاریخ ساخت نخستین فتومونتاژ ها نیز بحث فراوان است. کولاژ، یکی از نزدیک ترین فرم های اجرایی به آن، بسیاری از مواقع به اشتباه، با آن یکی تلقی می شود. اشکال و کارکردهای گوناگونی که فتومونتاژ در طول سال های مختلف به خود گرفته بر این تنوع تعاریف می افزاید.
در تعریف فتومونتاژ و تمایزش با کلاژ، آمده است که "مونتاژ به معنای ترکیب تصاویر حاصل از دوربین عکاسی، بر روی فیلم یا کاغذ حساس، در تاریک خانه، و کولاژ به ترکیب مواد تصویری و چسباندن آن ها بر روی سطح غیر حساس گفته می شود، در صورت تمایل می توان از کل ترکیب به دست آمده عکسی گرفته و آن را به عنوان کار نهایی ارائه کرد. در ادامه با آرل همراه شوید...

ایمان افسریان: از دوران نوجوانی تان بگویید و شرایط زندگی خانواده و یا هرچیزی که فکر می کنید بعدها در شکل گیری شخصیت حرفه ایتان موثر شد.
الهه حیدری: رشته تحصیلی من هنر نبود. به هنر اصلا فکر هم نمی کردم. در کنکور هم دوست نداشتم شرکت کنم. تابستان پایان جنگ بود و من به طور اتفاقی با مدرسه هنر و ادبیات صدا و سیما آشنا شدم. در کلاس طراحی و نقاشی ثبت نام کردم و شانس من این بود که در کلاس های خانم زارع شرکت کردم که نگاه من به هنر را به طور کامل تغییر داد.
کلاسش را با روال متفاوتی شروع کرد. با تشویق او عضو کتابخانه موزه هنرهای معاصر شدیم. روزهای آخر هفته برنامه مشخصی برای تماشای کتاب های نقاشی، آنالیز و گفتگو راجع به تاریخ، هنر و زندگی نقاشان داشتیم. رفته رفته شور و شوق در ما زبانه کشید که با پیشنهاد و تشویق او انگیزه دیدن و تمرکز روز محیط اطرافمان حالت های روزمره و کشف ارتباط همه اینها با هم شد. صبح خیلی زود برای طراحی از مردم به جاهای عمومی مثل پارک ها، خیابان ها، درمانگاه ها و... می رفتم. این فکر می کنم یکی از بهترین دوره های زندگی من بود. برای خواندن ادامه این گفتمان در ادامه همراه ما باشید...

آثار بالتوس در یک کلمه، متحیر کننده است. بیننده ای نیست که آثار و را ببیند و موضعی در قبال آن نگیرد. فقط شاید آن را حاضر نباشد به زبان بیاورد. نقاشی هایش سراسر راز است: فرشته ها را نقاشی می کند یا لولیتاهای ناباکوف را؟ دنیای واقعی را نقاشی می کند یا رویا و خواب؟ از دامنه جواب این سوال ها هر کدام را انتخاب کنید، نقاشی هایش شما را به دیگری دلالت می کنند. تلاش برای یافتن پاسخ این سوالات درون بیننده را می کاود و او دائم بین معنویت و تنانگی، بین آرامش و حس گناه نوسان می کند. هر که که باشد یک چیز را می توان در مورد بالتوس مطمئن بود. او از سنت های نقاشی غرب آگاه بوده، ولی در نقاشی کردن واقعا دل مشغولی های خود را دنبال  کرده و در راه خلق جهان خیالی خودش، این سنت ها را به کار بسته است. برای آشنایی بیشتر با این نقاش با ما همراه شوید...