آرل و موسیقی : آنتونیو لوسیو ویوالدی Antonio Lucio Vivaldi

نویسنده : تحریریه معماری آرل

تاریخ : جمعه , ۱۳۹۵/۱۲/۲۷ ۰۷:۱۳

تحریریه معماری آرل

آنتونیو لوسیو ویوالدی Antonio Lucio Vivaldi آهنگساز، نوازنده ویولن چیره دست، معلم و کشیش ایتالیایی بود. او به عنوان یکی از برجسته ترین آهنگسازان دوره باروک شناخته می شود و تأثیر وی در زمان حیاتش در سراسر اروپا قابل مشاهده است. ویوالدی که به «کشیش موقرمز» (به زبان ایتالیایی Il prete rosso) شهرت داشت در ونیز متولد شد. او قطعات موسیقی بسیاری برای ویولن و دیگر سازها نوشته است، آثار آوازی مقدس و بیش از چهل اپرا از دیگر فعالیت های وی می باشد. قطعات ویلون "چهارفصل" معروف ترین اثر ویوالدی می باشد.
بسیاری از قطعات ویوالدی برای گروه موسیقی زنان پرورشگاه بخشش( Ospedale della Pietà ) - خانه ای برای کودکان بی سرپرست- جایی که وی به عنوان کشیش کاتولیک بین سالهای 1703 تا 1715 و 1723 تا 1740 فعالیت می کرد، نوشته شده بود. اپراهای پرخرج ویوالدی در ونیز، مانتوا و وین از دیگر موفقیت های وی محسوب می شد. پس از ملاقات با امپراتور چارلز ششم، ویوالدی به امید ارتقاء بیشتر به وین نقل مکان کرد اما امپراتور خیلی زود درگذشت. ویوالدی نیز کمتر از یک سال بعد در فقر درگذشت.

در سال 1703 ویوالدی سمت استاد ویولن در یتیم خانه دلاپیتا را بدست آورد. در حالی که شهرت ویوالدی غالباً به دلیل آهنگسازی است، از وی به عنوان نوازنده ای چیره دست نیز یاد می شود. یوهان فردریش آرماند فون اوفنباخ Johann Friedrich Armand von Uffenbach معمار آلمانی از ویوالدی به عنوان آهنگساز و ویولونیست معروف یاد می کند و اینگونه می نویسد: « ویوالدی به گونه ای بی نقص تکنوازی می کند و سبکی خیالی را به کادنزا cadenza می افزاید که مرا شگفت زده میکند، هیچ نوازنده دیگری با این سبک ننواخته است یا هیچگاه نمی تواند بنوازد»
ویوالدی زمانی که در پرورشگاه دلاپیتا مشغول به کار شد تنها 25 سال داشت و بیشتر آثارش را در طول سی سال فعالیت خود در آن مکان نوشت.

در ابتدای قرن هجدهم میلادی، اپرا یکی از محبوب ترین سرگرمی های آن دوران محسوب می شد. این موضوع بیشترین سود را برای ویوالدی داشت. وی فعالیت خود را به عنوان آهنگساز اپرا در حاشیه آغاز کرد؛ اپرای اولش اوتونه در ویلا Ottone in villa در سال 1713 نه در ونیز بلکه در سالن تئاتر گارزری در ویچنزا اجرا شد. سال بعد ویوالدی مدیر تئاتر سن آجلو در ونیز شد و اپرای اورلاندو فینتو پاتزوی (Orlando finto pazzo ) خود را در آنجا اجرا کرد. این اثر با سلیقه مردم همسان نبود و مورد استقبال قرار نگرفت و تنها پس از چند هفته تعطیل شد و به جای آن اثر دیگری که همان سال اجرا شده بود مجدد بر روی صحنه رفت.
در سال 1715 او اثر نرون فاتو سزار Nerone fatto Cesare را که توسط هفت آهنگساز ساخته شده بود رهبری کرد.این اپرا که شامل 11 آریاس (آواز یک نفره) بود یک موفقیت محسوب می شد. در اواخر فصل ویوالدی تصمیم گرفت تا اپرای خودش با نام آرسیلدا رجینا دی پونتو Arsilda, regina di Ponto را بر روی صحنه ببرد که با مخالفت بازرسی نمایش های شهر از آن جلوگیری شد. ویوالدی سال بعد مسئولین را به اجرای اپرا متقاعد کرد که این امر یک موفقیت چشمگیر محسوب می شد.

در این دوره، پیتا چند اثر مذهبی را به ویوالدی سفارش داد، مهمترین آنها 2 اوریتاریوس oratorios بود. اولی مویسس دویس فارائونیس Moyses Deus Pharaonis که از دست رفته و دومی جودیسا تریومفانس Juditha triumphans، که پیروزی ونیز بر عثمانی و آزادی جزیره کورفو را جشن می گرفت. این اثر در سال 1716 نوشته شده و از شاهکارهای آثار مقدس او محسوب می شود. تمام 11 بخش آوازی این اثر چه نقش زنان و چه نقش مردان توسط دختران پیتا اجرا شد. بسیاری از این آریاس ها شامل قطعات تک نوازی سازهای اوبوا، ویولا و ماندولین بود که اجرای انها توسط دختران گستره وسیع استعدادهایشان را به نمایش می گذاشت.
در سال 1716 ویوالدی دو اپرای دیگر با نام های L'incoronazione di Dario و La costanza trionfante degli amori e degli odi را نوشت و بر روی صحنه برد. محبوبیت اثر دوم به حدی بود که دو سال بعد مجدداً ویرایش و با نام Artabano re dei Parti اجراشد. این اثر در سال 1732 در پراگ به نمایش در آمد. ویوالدی در سالهای بعد اپراهای متعدد دیگری نوشت که در سرتاسر ایتالیا اجرا شد.

در ۱۷۱۷ یا ۱۷۱۸ مقام مائسترو دی کاپلایی در کاخ شاهزاده فیلیپ فون هسن–دارمشتادت Philip of Hesse-Darmstadt فرمانروای مانتوا به ویوالدی پیشنهاد شد. او سه سال در آن جا ماند و اپراهای بسیاری همانند تیتو مانلیو Tito Manlio را ساخت. او در ۱۷۲۱ به میلان نقل مکان کرد و درام روستایی لا سیلویا La Silvia را آفرید. گام بزرگ بعدی او حرکت به رم در سال ۱۷۲۲ بود. وی در رم به اپراهایش سبک جدیدی داد. پاپ بندیک سیزدهم ویوالدی را جهت نواختن موسیقی فراخواند. ویوالدی در سال 1725 به ونیز بازگشت و در همان سال چهار اپرای جدید نوشت.

در همین دوران ویوالدی معروف ترین اثرش یعنی کنسرتوهای "چهار فصل" را می نویسد که بیانگر حال و هوای هر فصل است. سه قطعه کانسپتی نو دارند اما اولین فصل "بهار" موتیف هایش را از یکی از سمفونی هایش برای قسمت اول اپرای ایل جیوستینو Il Giustino گرفته است. ییلاق پیرامون مانتوا می تواند بن‌مایه الهام این اثر بوده باشد. این کنسرتوها جنبش نویی در ادراک موسیقی به وجود آوردند: نهرهای روان، آواز پرندگان، پارس سگ‌ها، وزوز حشره‌ها، چوپان‌های جار زننده، تندبادها، رقاص‌های مست، شب‌های خاموش، چشم‌اندازهای یخ زده، اسکی بازی کودکان بر روی یخ، و آتش روشن کردن در اثر ویوالدی به نمایش درآمده اند. هر کنسرتو با یک غزل همراه است، که احتمالاً توسط خود ویوالدی برای توصیف صحنه های موسیقی افزوده شده است.

شهرت ویوالدی به عنوان آهنگساز و نوازنده در دوران جوانی موفقیت های مالی طولانی مدتی را برای وی دربرنداشت. ویوالدی تحت الشعاع آهنگسازان جوان تر و با سبک مدرن تر، ونیز را به مقصد وین، احتمالاً به امید پیدا کردن جایگاهی در دستگاه حکومتی ترک کرد. پس از مرگ چارلز ششم وی خود را بدون حامی یافت و در سال 1741 در فقر درگذشت.
موسیقی دانان و آهنگسازان بسیاری در اوائل قرن بیستم به بازآفرینی آثار ویوالدی پرداختند و در آن زمان بسیاری از آثار ناشناخته وی پیدا شد. آلفردو کاسلا Alfredo Casella، آهنگساز و پیانیست در سال 1939 هفته احیای ویوالدی را برپا داشت. موسیقی ویوالدی بعد از جنگ جهانی دوم به طور گسترده اجرا شد. آثاری نظیر گلوریا در هفته ویوالدی کاسلا مجدداً به مردم معرفی شد و به طور متداول در سرتاسر جهان در جشن های کریسمس اجرا می شود.