یوهان برامس Johannes Brahms

تحریریه معماری آرل
یوهان برامس Johannes Brahms آهنگساز و پیانیست آلمانی بود. او که در هامبورگ در خانواده ای پروتستان متولد شد بیشتر عمر حرفه ای خود را در وین اتریش گذراند. موقعیت و شهرت او در آهنگسازی به گونه ای است که او در کنار یوهان سباستین باخ و لودویگ ون بتهوون در گروهی به نام گروه "سه B" - لقبی که در قرن نوزدهم توسط هانس فون بولوو رهبر ارکستر نام گذاری شد- قرار می دهند.
برامس قطعات بسیاری را برای ارکستر سمفونیک، موسیقی سالن، پیانو، ارگ وگروه کر نوشت. پیانیستی هنرمندی که آثار بسیاری از خود را به نمایش درآورد. او با بسیاری از نوازندگان مطرح زمانش نظیر کلارا شومان پیانیست و یواخیم جوزف ویولونیست ( این سه با هم دوستی نزدیکی داشتند) همکاری کرد. بسیاری از آثارش مواد اولیه و پایه رپرتوار کنسرت مدرن را شکل داد. او یک ایدئالیست غیر قابل انعطاف بود که برخی از آثارش را از بین برد و برخی دیگر را هیچ گاه منتشر نکرد.



نویسندگان هم دوره و متأخر از برامس به عنوان هم نوآور و هم سنت گرا یاد کرده اند. موسیقی او به طور جدی ریشه در ساختار و ترکیب بندی تکنیکی بزرگان کلاسیک دارد. در حالی که بسیاری از معاصرین موسیقی او را بیش از حد آکادمیک می شمارند، او توسط چهره های بعدی نظیر آرنولد شونبرگ و ادوارد الگار تحسین شده است. سخت کوشی و ساختار دقیق آثار برامس نقطه ی شروع و الهام بخش آهنگسازان نسل بعد از وی می باشد. با این حال در درون این ساختار دقیق، موتیف های رومانتیک عمیق جا گرفته اند.

او فرزند دوم یوهانا هنریکا نیسن و یوهان جاکوب برامس بود. او در دوران آغازین کودکی با موسیقی آشنا شد. پدرش در فیلهارمونیک هامبورک کنت باس می زد و برامس جوان در سن 7 سالگی نواختن پیانو را آغاز کرد. زمانی که او به سن نوجوانی رسیده بود، موسیقیدان کاملی بود و از استعدادش در مکان های مختلف برای کسب درآمد استفاده می کرد تا بخشی از فشار مالی بر روی خانواده را بکاهد. در سال 1853 برامس به رابرت شومان، آهنگساز و منتقد موسیقی مشهور آلمانی معرفی شد. رابطه آنها خیلی زود نزدیک شد و شومان در دوست جوان خود امید بسیاری را برای آینده موسیقی می دید. او به برامس لقب نابغه داد و "عقاب جوان" را در مقاله ای مطرح مورد ستایش قرار داد. این سخنان دلنشین خیلی زود آهنگساز جوان را در دنیای موسیقی به چهره ای شناخته شده تبدیل کرد.

برامس قطعات مهمی را برای ارکستر خلق کرده است. 2 سرناد serenade (قطعه موسیقی عاشقانه)، چهار سمفونی، دو کنسرت پیانو (شماره یک در ر مینور، شماره دو در سی بمل ماژور)، یک کنسرت برای ویولن، یک کنسرت برای ویولن و ویولن سل، دو پیش درآمد ارکستر، پیش درآمد فستیوال آکادمیک و پیش درآمد تراژیک از جمله آثار مهم برامس می باشند.
اثر کُر طولانی او به نام "مرثیه آلمانی" از نوشته هایی است که برامس از انجیل لوتر برگزیده است. برامس این اثر را در سه دوره مهم از زندگی اش ساخته است. نوشته های ابتدایی بخش دوم اولین بار در سال 1854 پس از اقدام به خودکشی رابرت شومان ساخته شد، که بعدها در کنسرت پیانو اولش از آن استفاده کرد. بخش عمده "مرثیه" پس از مرگ مادرش در سال 1868 ساخته شد و بخش پنجم پس از اجرای اولیه رسمی در سال 1868 به آن اضافه شد. این اثر در سال 1869 منتشر شد.

برامس یک کمال گرای افراطی بود. بسیاری از آثار ابتداییش، نظیر سونات ویولنی که با رمنی Reményi و فردیناند دیوید اجرا کرده بود را از بین برد. گفته می شود که بیش از 20 کوارتت سازهای زهی را از بین برده است. در طول چند سال، او پروژه سمفونی در ر مینور را به کنسرت اول پیانو تغییر داد. از موارد دیگر در رابطه با توجه افراطی به جزئیات می توان به بیش از 15 سال صرف وقت بر روی سمفونی اول از سال 1861 تا سال 1876 اشاره کرد. حتی پس از چند اجرا، وی تصمیم به از بین بردن بخش اصلی کند کرد و آن را پیش از انتشار تغییر داد. ( رابرت پاسکال بعدها به بازآفرینی حدسی از بخش کند اصلی پرداخته است.
برامس به شدت ترجیح بر نوشتن موسیقی داشت که به صحنه و روایتی اشاره نمی کند و هیچگاه اپرا و یا شعر سمفونیک ننوشت.

با وجود شهرت به عنوان آهنگسازی جدی در ساخت قطعاتی طولانی و با ساختار موسیقی پیچیده، برخی از شناخته شده ترین و موفق ترین (از لحاظ محبوبیت)  آثار برامس در طول زندگی، شامل آثاری با مقیاس کوچک است که هدف آن قرارگیری در بازار پر رونق موسیقی زمان خود را داشت. در قرن بیستم بی اچ هاگین B. H. Haggin منتقد پرنفوذ آمریکایی نظر کلی در مورد مهم بودن آثار بلند برامس را رد کرده و آثار کوچک او را مهم معرفی می کند. از بین این آثار می توان به رقص های مجارستانی، والس برای دونوازی پیانو  (Op. 39) و والس ترانه عاشقانه برای کوارتت آوازی و پیانو و برخی از ترانه های بی شمار او به ویژه ترانه گهواره ها Wiegenlied (Op. 49, No. 4) نام برد. این اثر برای جشن تولد پسر برتا فابر Bertha Faber یکی از دوستان برامس ساخته شد که به لالایس برامس هم مشهور است.
برامس برخلاف هم دوره هایش که موسیقی پرزرق و برق را دنبال می کردند،  همواره در آثارش حس کلاسیک نظم و فرم را حفظ کرد. بسیاری از تحسین کنندگان او را قهرمان فرم های سنتی و "موسیقی خالص" بر می شمارند و وی را در مقابل موسیقی پروگرام گونه "آلمانی نو" قرار می دهند.

برامس برای بتهوون احترام زیادی قائل بود. در خانه وی مجسمه نیم تنه ای مرمری از بتهوون قرا داشت در حالی که نگاهش به گو نه ای بود که برامس را در حال آهنگسازی نظاره گر است. برخی از موتیف های استفاده شده در آثارش یادآور سبک بتهوون بود، این موضوع به خصوص در سمفونی شماره یک قابل ملاحظه است. هر دو اثر در گام دو مینور شروع شده و پیروزمندانه در گام دو ماژور به پایان می رسند. همچنین موضوع کلی پایان سمفونی یک یادآور موضوع کلی سمفونی شماره 9 بتهوون می باشد. هنگامی که این شباهت به برامس گفته شد او در پاسخ گفته که "حتی هر کودنی می تواند این موضوع را ببیند!" در سال 1876 هنگامی که این اثر در وین اجرا شد به آن لقب " سمفونی دهم بتهوون" دادند.

برامس استاد کانترپوینتcounterpoint کانتر پوینت (آمیختن دو یا چند صدا با تاکید بر ملودی) بود. گایرینگر می نویسد: «برای برامس، پیچیده ترین کانترپوینت ها وسیله ای طبیعی برای بیان احساستش بود.» برخورد ظریف او با ریتم و وزن آهنگ از دیگر ویژگی های بارز او به شمار می رود. به گفته مایکل ماسگریو Michael Musgrave "تنها یک آهنگساز رقیب او در این طرز تفکر پیشرفته ریتمیک است و آن شخص استراوینسکی Stravinsky می باشد." برامس در استفاده از ریتم های نامنظم، نت های سه تایی و rubato (خارج شدن موقت از سرعت اصلی برای روح بخشیدن، بدون تغییر دادن وزن کلی)  بی نظیر بود.

دیدگاه برامس به گذشته و آینده نظر دارد. خروجی کارهایش گاه در کاوش ریتم و هارمونی جسورانه بود. در نتیجه او هم بر آهنگسازان محافظه کار و هم بر آهنگسازان مدرن تأثیرگذار بود. در دوران حیات، بر کسانی نظیر هاینریس فون هرتزوگنبرکHeinrich von Herzogenberg، رابرت فوکس Robert Fuchs و جولیوس رونتگن Julius Röntgen و همچنین گوستاو جنر Gustav Jenner که تنها شاگرد رسمی او بود تأثیر گذاشت. آنتوان دووراک Antonín Dvořák کسی که از برامس کمک های قابل توجهی دریافت کرد عمیقاً موسیقی او را تحسین می کرد و در آثار متعددی نظیر سمفونی شماره هفت در ر مینور و سه تایس پیانو در فا مینور از او تأثیر گرفته بود. ویژگی های "سبک برامس" در قطعات  پیچیده معاصر (به خصوص در آثار واگنر) قابل مشاهده است. هانس رت Hans Rott، ویلهلم برگر Wilhelm Berger، مکس رگر Max Reger، فرانتز اشمیت Franz Schmidt و ادوارد الگار Edward Elgar از جمله کسانی هستند که از برامس تأثیر گرفته اند.

برامس در سال 1897 در 63 سالگی درگذشت و در قبرستان مرکزی وین در اتریش به خاک سپرده شد.

از شنیدن برخی از موسیقی های این آهنگساز به همراه آرل لذت ببرید.


1. Hungarian Dance No. 5

Your browser does not support the audio element.

2. Lullaby


Your browser does not support the audio element.

3. Waltz


Your browser does not support the audio element.

4. Cello Sonatas Steven


Your browser does not support the audio element.

5. Schubert - Der Doppelganger - Dietrich Fischer-Dieskau


Your browser does not support the audio element.

لینک مستقیم : https://www.arel.ir/fa/News-View-6049.html