کریستین بنیمانا قصد دارد شبکه‌ای از معمارانی ایجاد کند که می‌توانند به رونق و شکوفایی شهرهای در حال انفجار آفریقا، به شیوه‌های پایدار وعادلانه کمک کنند -- و رشد را با ارزش‌هایی که منحصر به آفریقا هستند همسو کنند. از نیجریه تا بورکینافاسو و فراتر از آن، او نمونه‌هایی را مثال می‌زند که معماری جوامع را به هم پیوند داده است. یک جنبش آفریقایی از معماران، طراحان و مهندسان این قاره در جامعه‌ای دور از وطن، از هم یاد می‌گیرند و الهام‌بخش یکدیگر هستند، و بنیمانا از ما دعوت می‌کند تا آینده شهرهای آفریقایی را به عنوان انعطاف‌پذیرترین و اجتماعی‌ترین شهرهای این کره خاکی تصور کنیم.

چندانکه شهرهای جهان تحت رشد انفجاری هستند، نابرابری اقتصادی نیز تشدید می‌شود. محله های ثروتمند و فقیر نشین در کنار یکدیگر رشد می کنند، فاصله طبقاتی بین آنها را گسترش می‌یابد. در این بحث روشنگرانه، معمار تدی کروز از ما می خواهد که در توسعه شهری از پایین به بالا تجدید نظر کنیم. او درسهایی از محله های فقیرنشین تیجوانا مطرح می‌کند، کروز به بررسی هوش خلاق ساکنان شهرهای فقیرنشین می‌پردازد و چشم انداز تازه‌ای در مورد آنچه که ما می توانیم از مکان‌های که در آنها کمبود منابع هست یاد بگیرند ارائه می‌دهد. همراه آرل باشید

ما در هر جای دیگری از کهکشان چگونه زندگی خواهیم کرد؟ بر روی زمین، منابع طبیعی برای ساخت سازه ها فراوان هستند، ولی ارسال این مواد با خودمان در آن بالا به ماه یا مریخ بسیار سخت و هزینه بر است. با خاویر د کستلیر، کسی که طرحی اساسی برای استفاده از روبات ها و خاک موجود در فضا برای چاپ سه بعدی خانه هایمان در میان سیاره ها دارد همراه شوید. با این سخنرانی جالب در مورد آینده (بالقوه) نه چندان دور، با رشته در حال ظهور معماری در فضا بیشتر آشنا شوید.

امیدوارم که جنگ به پایان برسد، و سوالی که منِ آرشیتکت، باید بپرسم، اینه: چگونه باز سازی کنیم؟
قواعدی که این بار باید ازشون پیروی کنیم که جلوی تکرار همان اشتباه را بگیریم چیا هستن؟ از دید من، تمرکز اصلی باید روی ایجاد اماکنی باشه که به مردمش حس تعلق بده معماری و طراحی باید بعضی از ارزشهای سنتی رو باز پس بگیرن، شرایطی به وجود بیارن برای همزیستی و صلح، ارزشهای زیباییی که به جای تظاهر، دسترسی و سادگی رو به نمایش بگذاره، ارزشهای اخلاقیی که مشوق پذیرش و سخاوت باشه، معماریی که برای لذت همگان هست، نه گلچینی از آدمها، همانطور که در کوچه های تاریک شهر اسلامی بود، طراحی ترکیبی باشه که حس اجتماعی رو ترغیب کنه.

به جای ساختن زندان‌ها، باید ساختمان‌ها و فضاهایی بسازیم که اثربخشی سیستم عدالت ترمیمی رو تقویت کند. بنابراین من از مدارس شروع کردم، چرا که تعلیق‌ها و اخراج‌ها دهه‌هاست که مسیر به زندان رفتن رو هموار می‌کند و خیلی از مناطق تحصیلی (احتمالا برخی از مناطق خود شما) به عدالت ترمیمی به عنوان جایگزین رو آوردند. خب اولین پروژه‌م تازه یک اتاق انباری کوچک و کثیف رو به یک اتاق صلح و آشتی برای برنامه‌ای در یک دبیرستان تبدیل کرده بودم در شهر خودم اوکلند. همراه آرل به سخنرانی خانم دینا ون بورن در تد را تماشا کنید و با مفهومی تازه از معماری آشنا شوید.

جان کری در سخنرانی خود در تد، با مثال های به ما نشان می دهد چگونه طراحی و معماری فضا می تواند به آدما ارزش بیشتری بدهد، و حضور اکثریت مردان در جامعه معماری و اشتباهات آنها در طراحی فضاهای که مرتبط با زنان است، می پردازد.
جان کری در بخشی سخنان خود می گوید : 
به عنوان یک معمار تجربی، من همیشه مجذوب تماشای مردمی بوده‌ام که طراحی را در جهان اطرافشان تجربه می‌کنند. من معتقدم عمل‌کرد طراحی همانند قطعه موسیقی‌ست که ما حتی از نواختنش به طور کامل آگاه نیستیم. موسیقی پیام‌هایی درباره این‌که چگونه احساس کنیم و انتظار چه را بکشیم به ضمیر ناخودآگاه ما می‌فرستد. اتاقی که درآن بودیم، با لحظه‌ای که تجربه می‌کردیم کاملاً ناهماهنگ به نظر می‌رسید، لحظه‌ای که آمدن یک انسان، دخترمان را به این دنیا خوشامد می‌گفتیم.